हरवलेल्या गोष्टी .....शाईचे पेन !

जुन्या आठवणींना उजाळा ..
आठवणी जपता येतात.. माझी दगडी पाटी मी अजूनही ठेवली आहे..

मला हिरो चा शाई चा पेन आठवला डायरेक्ट नजरेसमोर तरळला.
आणि आठवणींची लड च लागली
कोइ लौटा दे मुझे मेरे बीते हुए दिन
बिते हुए दिन वो हाए प्यारे पल
थँक्स समीर

वरच्या वर्गातील मुले पेन वापरायची , तेव्हा त्यांचे प्रचंड अप्रूप वाटायचे व आपण कधी एकदा मोठे होणार आणि पेन वापरायला लागणार असा प्रश्न पडायचा

हीरोचे एक पेन मी सलग २ वर्ष वापरल्याचे आठवते. (बाकी ते पेन वापरले म्हणून स्कॉलर लोकांमध्ये काही गणती झाली नाही ! )

छान लेख.
एकदम बरीच वर्षे मागे घेऊन गेला.

मग ड्रोपरचा ऊगम झाला आणि बरीचशी शाई पेनात जाऊ लागली . प्रथम शाईचे पेन वापरताना त्रास होत असे.

:)

हीरोचे पेन मात्र खरोखर एक स्टेट्स सिंबॉल होता. त्याचे ते नाजुक टोक अन सुंदर रचना हातात धरले की नुसता जोम यायचा लिखाण करायला. मिपावर हिरो पेनने लिहायची सोय असती तर एक काना मात्रा वेलांटी कधी चुकली नसती :)

अजुन एक अल्ट्रा स्टेटस सिंबॉल होता तो म्हणजे नन्ग स्त्रिचे शाइपेन. या शाइपेनवर नग्नस्त्री पारदर्शक प्लॅस्टीकमधे कोरलेली असे आणी आपण पेनात जशी शाइ भरु तशी ती अशा पध्दतीने पेनाच्या आतिल बाजुत पसरत असे की त्या वरील नग्न स्त्रि(चित्राने)ने निळाशार स्विमसुट घातल्याचा भास व्हावा :) बाकी शाइ संपली की ही बाइ पुन्हा निर्वस्त्र भासे.

बाके लेख आवडला. अगदी मनातल्या मनात त्या शाइचा वासही नकळत ताजा झाला.

मस्त लेख
एकदम nostalgic

पुढिल लिखाणास शुभेच्छा

लेख आवडला.
फाउंटन पेनाबद्दल हाही लेख वाचनीय आहे.
http://www.misalpav.com/node/21096

परीक्षेच्या शेवटच्या दिवशी शाईच्या पेनाचा वेगळाच उपयोग होत असे. वर्गातून बाहेर पडल्यापडल्या समोरच्यावर आपलं पेन तलवारीसारखं चालवून त्याच्या / तिच्या कपड्यांवर शाईची नक्षी काढायची जणू स्पर्धाच असायची..

छान लेख. पस्तीस-चाळीस वर्षं मागे घेऊन गेलात.
घरी आम्ही दोघे शाईचं पेन अजूनही वापरतो.

मस्त धागा. जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या.
एक किस्सा
शाळेत मला ४थी पासुन शाईचं पेन वापरायला परवानगी होती. माझ्या मित्राने तेव्हा मला हीरोचं पेन दाखवलं. म्हणाला याने अक्षर खुप छान येतं. मी ते वापरुन बघितलं. लगेच ठरवल आपण पण हेच पेन वापरायचं.
घरी येउन बाबांक्डे मागणी केली. तेव्हा त्या पेनाची किंमत २०रु. होती. बाबांनी सहाजिकच नकार दिला.म्ह्णाले काळेंचं (दगडूशेठ गणपतीच्या शेजारी काळे हे दुकान होतं तेव्हा) पेन वापर. ५रु किंमत.
मी हट्टाला पेटलो होतो. ३,४ दिवसांनी बघितल की आईने कपाटात ५०रु ठेवले आहेत. मी ते हळुच घेतले आणि हिरोचं पेन आणलं. दुसर्‍या दिवशी आई बाबांना म्हणाली अहो ते ५०रु तुम्ही घेतले का? बाबा नाही म्हणाले. मी घरचा अभ्यास करत बसलो होतो. मी पण लगेच नाही म्हणालो. आई म्हणाले आरे पण मी तुला विचारलच नाही तर तु का नाही म्हणतोस. मी काहीच बोललो नाही. आईचं तेव्हा ल़़क्ष गेलं म्हणाली हे कुठलं नवीन पेन आणलस?
मी म्हणालो जोशाचं आहे त्याने मला वापरायला दिलय. बाबाना काय कळाल काय माहित त्यांनी दरडावुन विचारल, त्याच पेन त्याने तुला का दिलं. मी घाबरुन काहीच बोललो नाही. त्यांनी परत विचाराल, मी मग सांगितलं की मीच आणल आहे. ते म्हणाले पैसे कुठुन आणलेस. सांगितल कपाटातुन घेतले.
हे ऐकल्यावर पिताश्री भडकले बडव बडव बडवला. आजी मधे पडली आणि माझा पुढचा मार वाचला.
नंतर मात्र मग रात्री मी झोपल्यावर पायाला तेल लावत बसले. त्याप्रकारा नंतर मात्र माझी न सांगता पैशाला हात लावयची आजिबात हिंमत झाली नाही. या प्रकारा नंतर दर वर्षी शाळा चालु झाली कि नवीन हीरोच पेन मिळत असे.

अजुनही मी शाईच पेन वापरतो. सध्या माझ्याकडे लॅमी आहे.

विस्मृतीत गेलेल्या खूप जुन्या दिवसांची पुन्हा आठवण झाली आणि ते प्राथमिक शाळेचे दिवस (जेवढे आठवतात तेवढे) डोळ्यासमोर तरळले.

सातवीपर्यंत मला कायम कॅम्लीनचा मोठ्ठाला पेन मिळाला. त्यातली शाई भरण्यापासून पेन गळण्यापर्यंतच्या सर्व सोपस्कारांना मी कंटाळले होते. वर्गातल्या काही मुलींकडे हिरोचा पेन असायचा, तो पाहून हेवा वाटे. सातवीच्या स्कॉलरशिप परिक्षेत नंबर आला म्हणून शेजारच्यांनी हिरोचा पेन भेट म्हणून दिला होता त्याचा काय आनंद झाला होता! नंतर मात्र १२वी पर्यंत हिरोचा पेन सोडला नाही. (मधे-मधे जेल पेनची क्रेझ आली होती)

हे सगळं आताही इतकं व्यवस्थित आठवतंय म्हणजे त्या वयात पेन या गोष्टीला आयुष्यात किती महत्त्व होतं!

आता मागे बघताना वाटतं ते पाटी पेन्सिल , दुहेरी ओळींची वही , शिसपेन्सिल , एकेरी ओळी , मग बॉलपेन , शाईचे पेन या मोठं होयच्या खुणा होत्या. पहिली दुसरीमध्ये वेगवेगळे काय शिकलो ते आठवत नाही, पण हे वेगळेपणं, या अदृश्य पायऱ्या लक्षात आहेत.

खूप छान केलंत हा लेख लिहून. आजचा दिवस तरी शालेय आठवणी समोर येत राहतील.

शाईचे पेन वापरण्याची कटकट फार होती. शाई गळणे, कपड्याला हाताला डाग पडणे इ मुळे मला स्वतःला कधीच आवडले नाही. बॉल पेनने हस्ताक्षर खराब होते या कारणास्तव आमच्या शाळेत ७ पर्यंत बॉलपेन वापरू देत नसत.माझे हस्ताक्षर सुवाच्य नव्हते तरीही वाच्य होते आणि प्राथमिक शाळेपासून कितीही पुस्ती गिरवली तरी ते काही सुधारले नाही.( पुस्ति गिरवून अक्षर सुधारते हा गैरसमज आहे). अक्षर वाचता न येण्यामुळे जास्त गुण मिळाले असे कधीही झाले नाही. परंतु आठवीनंतर बॉलपेन वापरायला सुरुवात केली ती आजतागायत.आजही मी लिहिलेले रुग्णांना वाचता येते केमिस्ट कडे जाण्याची गरज पडत नाही. रुग्णांनी भेट दिलेली क्रॉस किंवा पार्करची फाऊनटन पेने वडिलांना किंवा मित्रांना देऊन टाकली आणि बॉल पेने खिशाला लावली.

घरी हट्ट करुन त्या वेळेला १० रूपयाला मिळणारे पायलट पेन आठवले. खूप अप्रूप होतं त्या पेनाचे. पण आपला पारंपारीक फाउंटन पेनाची बरोबरी नाही करु शकले ते पायलट पेन. दहा रुपयांचे पायलट पेन हरवल्याबद्दल मार पण खाल्ला आहे. :)

मस्त लेख..माझा पण पहिला बॉल पेन रेनॉल्ड चाच होता..आणि शाई पेन हिरोचा. त्याला आमच्या वर्गातील बरीचशी मुले चायना पेन म्हणायची..नंतर नंतर आठवी नववीत आम्ही मैत्रिणी वाढदिवसाला एकमेकाना जेल पेन देत असू..क्रेझ म्हणून..

जेल पेन मध्ये सुद्धा 'सेलो ग्रिपर' चांगले का 'अ‍ॅड जेल' चांगले यांवरून वाद होत .

कशानेही लिहा; मुळातच अक्षर चांगलं नसेल तर कोणताही पेन वापरुन काहीही फरक पडत नाही.

आजही शाई पेन चे शौकीन आहेत . मी पण उगाच घेत असतो
माझा मध्ये येका मोन्त ब्लांक वर जीव बसला होता . पण ६० - ७० हजाराच्या पेन चे मी आज ही स्वप्न बघित आहे .

मस्त लेख. काय साधा काळ होता तो. आताची मुलं लिहायच्या आधी टाईप करायलाच शिकणार आहेत बहुतेक.

लेख आवडला, लेखनशैली उत्तम, लिहत रहा.

आम्ही लहानपणी एअर मेल चा शाईपेन वापरायचो.

हिरो पेन चे स्वप्न फार उशीरा पुर्ण झालं होतं.

पुणेकर.

मस्त लेख.

झेडपीत तीसरीत असतांना पाटी-लेखणी जाऊन, पेन-वही लागू झाली. आमची ऐपत तेव्हा साठ पैशाची वही आणि २५ पैशाची कांडी (रीफील -फक्त). तीसरी-चवथी ही कांडीच वापरायची. बाजारात रेनाल्ड्स पाचवी-सहावीत असतांना आले होते. तरी सातवीत जाइस्तोवर काय मिळाले नाही. असेच कामचलाऊ १ रुपयावाले पेन. रेनाल्ड्स पाच रुपयाला होते तेव्हा. त्याच्या पुढील पारदर्शक भागामधे मुलं आपलं नाव लिहिलेले कागद टाकायचे.

आठवीपर्यंत हीरोची क्रेज आली होती. हीरोवर मुलं रेडीयम-वीनायल कटींगने नावं कोरून घ्यायची. मला दहावी पर्यंत हिरोची वाट पाहावी लागली. तसंही रेनाल्डनी खूप छान अगदी बारिक अक्षरं लिहिता यायची. शाळेत सगळ्यात छोटी व स्वच्छ सुंदर अक्षरे काढण्यात मीच अव्वल होतो. एका ओळीत च्यालेंज घेऊन ४० ते ५० शब्द लिहायचो आणि ते सर्व वाचता यायचे (अर्थातच भींग घेऊन कधीकधी). आज एका ओळीत आठ बसली तरी नोबेल द्या मला.

नववीमधे का कुणास ठावूक पण अचानक खूप सारे हरवलेले पेन्स सापडायला लागले. एका वेळेला तर किमान ४० ते ४५ वेगवेगळी पेनं होती दप्तरात. त्यात चार तरी हीरोची पेनं होती. जशी यायची तशीच ती सगळी निघून जायची. कुणाला देऊन टाकायचो. एखादा आपलं पेन शोधत यायचा. मला आजही मौज आणि आश्चर्य वाटते हे कसं काय घडायचं? सापडलेल्या पेन्सवर कधीच मालकी-ममत्व नाही वाटले. विकत घेतलेल्या रेनाल्डवर सारा जीव. दहावीत सेलो ग्रीपरची भयंकर क्रेज. दहावीची परिक्षा सेलो ग्रीपरसोबतच दिली. दोनच पेन पण तोफखाना असल्यासारखे. शाइच्या पेनाशी नाहीच पटलं कधी. कुंडली म्याच नाही झाली.

पहिल्या ग्रॅजुएशन्ला कुठली पेनं वापरली आठवत नाही. दुसर्‍या ग्रॅजुएशनला पेनांची गरज नव्हती ;-). तिथे कटनीबचे सतरा प्रकार आणि दौतीचं भांडं, असा कॅलिग्राफीचा उत्सव... नीबशिवाय काहीही शाई शोषून घेणारं आणि प्रसवणारं अक्षरं काढायला वापरायचं...

आता एका क्लायंटने गिफ्ट दिलेलं सिफरचं चार हजाराचं बॉलपेन वापरतो. दिवाळीसाठी त्या क्लायंटचं कार्पोरेट गिफ्टींगचं काम केलं होते. त्यात वीस ही पेनं होती. मला सरप्राइज म्हणून त्याने मलाही गिफ्ट दिलं. माझं नाव त्या यादीत होतं हे नव्हतं माहीत मला. ते म्हणाले, 'तुम्ही उत्तम काम करत आहात, एक वेंडरपेक्षा जास्त. आमच्या कंपनीत तुमचा सहभाग आम्हाला मोलाचा वाटतो.' ही एक चांगली आठवण म्हणून बोजड आणि अजिबात आरामदायक नसलेलं पेन अजून जपून आहे. नेहमी तेच जवळ असतं. नेहमीच चांगले काम करत राहण्याची प्रेरणा देणारं.

असो. लेख व प्रतिसादांनी भावूक केलंय म्हणून पेनप्रपंच.

सर्वाप्रमाणे मी पण भुतकाळात गेलो. मी पेन प्रथम केव्हा वापरले हे आता लक्षात नाही आणि कोणते हे तर अजीबात आठवत नाही. काळ्याचे फरासखान्याजवळ्चे दुकान मात्र आठवते.( मला वाटते की दगडुशेठ गणपती तेथे नन्तर स्थलान्तरीत झाला असावा.) नतरच्या आयुष्यात मात्र खुप निरनीराळी पेन वापरायाला मिळाली. त्यात शेफर आणि पार्कर चान्गली लक्षात आहेत. आत्ता धागा उघडल्यावर आठवण झाली -- टेबलाचा ड्रावर उघडला.-- काही काळापुर्वी भेट मिळालेल्या body Blanc चा नवा कोरा सेट सापडला. वापरण्याचा कधी प्रसगच आला नाही. नातु माध्यमिक शाळेत जाणार म्हणुन त्याला विचारले तर त्यालाही तो नको !
वर ड्रौपर ची आठवण आली आहे. पेनच्या body ला असलेला पम्प आठवतो का? काही काळानन्तर आतले रबर खराब व्हायचे - काळे हजर! परवा माळा साफ करताना तसले एक जुने पेन सापडले!
खगोल शास्त्रद्न्य काळ्या विवराचा शोध घेत आहेत. मला वाटते की त्याना तेथे हरवलेली पेने आणि चशमे
सापडतील.

एक राहिलं...

अरे वा.. बर्‍याच दिवसांनी आलात मिपावर. बाकी मला पेन म्हणले की तो पेन फायटर गेमच आठवतो.. मी ८वी ९वी ला असताना एक खूप जड पेन आले होते.. शाईपेने आणि तसली जड पेनं त्या पेन फायटरला जाम भारी पडायची राव.

तीन महिन्यापूर्वीच पुण्यातून दोन पेन खरीदी केले. एक पेन ९० रुपयाला मिळाला. आपणास पण हवे असेल तर या दुकानात मिळेल.
Netco Agencies
Contact Person:-Mr. Solanki.
Off. Add: 213, Sholapur Bazar, Pune-411001.
Shop Add: 667 Raviwar Path, Ramsukh Market Pune-411002
Tel:-(020)26360499 / 24470570

शाईचा पेन हा माझ्या अतिशय जिव्हाळ्याचा प्रश्न आहे. मी सुरवातीपासून शाईचा पेन वापरण्यापुर्वी , बोरु वापरला आहे. बोरु म्हणजे पोकळ बांबूचे एक , साधारणतः आजच्या बॉलपेनच्या व्यासाइतके, नळकांडे असायचे. त्याचे एक टोक , तिरक्या दिशेने पेनच्या निबेसारखा कट मारलेला असायचा. शाईच्या बाटलीत बोरु बुडवायचा आणि छानशी अक्षरे गिरवायची. अक्षरे काढणे व अक्षरे गिरविणे यात खुपच मोठा फरक आहे. इयत्ता १ ली ते तीसर्‍या यत्तेपर्यंत कित्ता गिरविल्यामुळे आज रेखीव व सुंदर अक्षराचे श्रेय , त्या वेळच्या शिक्षकांनाच द्यावे लागते. त्यनंतर शाईच्या पेनचे वापरणे सुरु झाले, ती आजतागायत कायम आहे. वालिटी कंपनीचे पेन मला फार आवडते.पुढे पुढे शाईच्या पेनचा वापर कमी होईल आणि उत्पादन सुद्धा ! ! मग माझी फार मोठी अडचण होवू शकते म्हणुन मी अब्दुल रहेमान स्ट्रीट वर एक खास दुकानातुन वालिटी कंपनीचे तीन पेन्स खरेदी करुन घेतले. प्रत्येकी ८० रुपयास एक मिळाला. ही सहा वर्षापुर्वीची घटना आहे. आत्ता एक महिन्यापुर्वी , त्याच दुकानातुन मित्रासाठी असेच पेन घेण्यासाठी गेलो त्यावेळी त्याच प्रकारचे पेन पण, रुपये २५०/- ला एक असे मिळाले( कंपनीचे नाव एअरमेल ). त्या तीन पेन्स पैकी दोन पेन मी अगदी सुरक्षित म्हणुन तिजोरीत ठेवलेली आहेत. लोक तिजोरीत दागदागिने ठेवतात, अस्मादिक शाइचे पेन्स ठेवतात ! ! शेवटी शाईचे पेन ते शाईचेच पेन , त्याची सर इतर कोणत्याही पेनला येवुच शकत नाही.

.

आवडले. शाईचे पेन शाळेपर्यंतच वापरले. नंतर जेल पेन्स वापरात आले. सुटसुटीत पेन

फौंटनपेनाचं निब नेलकटर न कापून त्याचे म्हणे आम्ही कॅलीग्राफी करीत असू!!

(एस भाऊ मारतंय आता धरून)

आताच शाईचं पेन परत वापरायला सुरूवात केलीये. शाईच्या पेनाने लिहावंसं वाटतं..आणि दिवसभर कीबोर्ड बडवल्यावर काही लिहिण्यातला आनंद अवर्णनीय आहे.

२०१५ च्या लेखाला , दहा महिन्यानंतर प्रतिक्रिया ! ! सुरवातीला वाटले , पुन्हा कुणीतरी " शाईच्या पेनाचा " पंखा ( पक्षी-FAN ) मिसळपाव खायला आला असेल , पण जुनाच लेख आहे .