मालगाड़ी

मला आय नाय, बाप हाय.
आगीवाले डोळे त्याचे,
अन जबान चाबुक हाय.

निघतो रोज सकाळपारी
धूर सोडत इंजनवाणी,
जणू पटरी पायाखाली.

ठरली ठेसनं ठरलं काम,
येगळी माणसं येगळा दाम.

येतो झिजून रातपारी
धूर सोडत इंजनवाणी,
वेडीवाकडी पटरी घेउन पायाखाली.

पाठ लाऊन भिताडाला
घाम पाजीत बसतो अन,
'काय केलस दिसभर?'
जणू इचारतो सोताला..
'काय नाय' जवाब मातूर माझा हाय.

आगिवाले डोळे ओकतो,
चाबुकवाली जबान ठोकतो,
हातालाभी लई जोर,
हाणतो मात्र आंगचोर.

विडी-चूल पेटवून आत,
रोजच्यावाणी डाळ-भात,
खाऊन पडतो गपगार..
पाहत राहतो उदयापार.

'काय करणार?'इचारल्यावर,
बापावाणी अडाणपण,
चढलं मुखडयावरती अन,
'मालुम नाय' गेलो बोलून..

रातभर कुशीत तेच्या,
कान लावून छाताड़ाला..
मालगाड़ीची सारी धड-धड ऐकत राहिलो..
बिगर सपनांची खाली गाड़ी, बघत राहिलो.

सकाळच्याला...
बाप माझा, निघाला जवा,
धूर सोडत इंजनवाणी...
बोट धरून जूडलो मीबि,
जणू तेच्या डब्यावाणी...