ऑफीसात, माझ्या क्युबिकलच्या समोर एक क्युब आहे जेथे कोणीतरी जॉन नावाचे साधारण ५० शीचे गृहस्थ संगणकावर काम करत असतात. मला त्यांचे आडनावदेखील माहीत नाही.
मी जरा उशीरा आले तर जॉन कामात गर्क झालेले आढळतात पण मी जर लवकर आले तर हे गृहस्थ कधी त्यांच्या जागेवर येऊन कामाला लागतात हे कळतसुद्धा नाही. यांचाआवाज चढलेला मी कधीच ऐकला नाही. मृदू पण एकप्रकारचा धाक असलेला आवाज मला तरी वाटतो.
लोकांचा बराच राबता यांचेकडे असतो. बहुसंख्य लोक हे नवीन किंवा जॉनपेक्षा खूप ज्युनिअर वाटतात. ते या सर्वांना सूचना देतात, बरेचदा अपडेटस मागतात. मात्र यांचेकडे लोक आले की माझं मिपा-मिपा काही काळापुरता बंद होतं. कारण बोलण्याच्या मधल्या पॉझमध्ये काही लोक क्वचित माझ्या स्क्रीनकडे पहाताना मला आढळले आहेत. सो आय गेट बस्टेड्!! : ( हा एक प्रकारचा माझ्याकरता न्युइसन्स आहे खरा.
मात्र स्वतःजॉन कधीच माझ्या कामात ढवळाढवळ करत नाहीत. चुकूनही माझा स्क्रीन पहाण्याचा प्रयत्न करत नाहीत वगैरे वगैरे.
मला खूपदा वाटतं त्यांच्याशी ओळख करून घ्यावी कारण त्यांच्या वयामुळे त्यांच्या व्यक्तीमत्वात आलेला भारदस्त आश्वासकपणा तसेच "दुसर्‍याच्या कामात ढवळाढवळ न करण्याची" त्यांची वृत्ती.
अर्थात मी स्वतः होऊन ओळख करणार नाही कारण ... कारणच नाही. पण त्यांच्याबद्दल खूप कुतूहल आहे. म्हणजे त्यांचा हुद्दा, कामाचे स्वरूप, त्यांना मी शेजारी म्हणून कशी वाटते आदि गोष्टींबद्दल.
पण २ रेषा समांतर जातात त्या एकमेकींना कधीच छेदत नाहीत तद्वत आमची कोणत्याही प्रकल्पात गाठ पडणार नाहीही. पण कुतूहल मात्र राहील.
या जागी अन्य कोणीही स्त्री अथवा पुरुष, भारतिय अथवा परदेशी असता तर मी ओळख करून घेतली असती का? या जरतर ला अर्थ नाही पण नसती असच वाटतं आहे. हा ऑफीसच्या फोर्मल आणि रूक्ष वातावरणाचा परीणाम म्हणता येईल.
प्रतिक्रिया
11 Aug 2011 - 11:55 pm | प्रास
अशाप्रकारे काम करण्याचा अनुभव नाही पण
अधोरेखित व्यक्तीने बहुदा स्वतःहून करून घेतली असती असा अंदाज आहे.
अनुभवाचे प्रकटन आवडले. शेवटी
यथा काष्टं च काष्टं च समेयातां महोदधौ।
समेत्य च व्यपेयातां तद्वद् भूतसमागमा:॥
हेच खरं.
12 Aug 2011 - 12:20 am | यकु
तुमची वरची प्रसिध्द स्मायली पाठवून द्या ना जॉन्ड्रावना! ;-)
हाकानाका!
12 Aug 2011 - 2:05 am | सिद्धार्थ ४
:)
12 Aug 2011 - 12:01 am | रेवती
स्त्री अथवा पुरुष, भारतिय अथवा परदेशी असता तर मी ओळख करून घेतली असती का? या जरतर ला अर्थ नाही
अस्सं कस्सं गं! परदेश्याचे माहित नाही पण भारतीय बाई असती तर घेतली असतीस असं वाटतं.
12 Aug 2011 - 12:12 am | शुचि
कदाचित असती पण सांगता येत नाही रेवती.
अगं माझ्या स्क्रीन कडे बघणारी ती भारतीय मुलगीच होती. मला अस्सा राग आला ना. Blatantly she was looking at my screen. मी तिच्याकडे पहातेय आणि हीचं लक्ष माझ्या स्क्रीनवर काय आहे तिकडे. मॅनरलेस कुठची. :( आणि मुख्य म्हणजे मी मिपा खेळत होते :) त्यामुळे मला ते फार झोंबलं.
12 Aug 2011 - 12:20 am | इंटरनेटस्नेही
सविस्तर प्रतिसादासाठी जागा आरक्षित.
12 Aug 2011 - 9:01 am | प्रचेतस
सविस्तर प्रतिसादाच्या जागेस बूच मारून ठेवणेत आले आहे. :)
12 Aug 2011 - 12:27 am | चिरोटा
अमेरिकेत स्त्रीने स्वतः येवून ओळख करुन दिली तर ते मॅनर्सना धरुन नाही का? भारतात त्याचे अनेक अर्थ काढले जावू शकतात. कंपनीत किती जॉन आहेत हे Address book मधून काढू शकता. मग समोरच्या क्युबिकल मधला जॉन कोण ते ही काढता येईल. मेल पाठवता येईल त्यांना.(कंपनीत कोणी नवी जॉईन झाली की हाच मार्ग अनुसरला जातो.)
12 Aug 2011 - 12:34 am | शुचि
चिरोटा आपल्या प्रतिसादाबदाल आभारी आहे. मार्ग तर आहे की मी "हाय मिस्टर जॉन. माय नेम इज सो अँड सो..." म्हणून कधीही ओळख करून घेऊ शकते मला नीट मांडता आले नसेल मला हे मांडायचे होते की - बरेचदा आपल्या जवळून काही व्यक्ती जातात आणि त्या सुसंस्क्रुत आहेत हे आपल्याला जाणवते. तशी त्यांची ओळख करून घ्यायची फारशी गरजही नसते आणि आपण मग उगाचच कच खातो. पण या लोकांचे सुसंस्क्रुतपण मनात घर करून बसते.
आय वूद रादर स्टे विदिन माय लिमिटस अँड नॉट अ‍ॅप्रोच हिम. गरज काय????? हाच प्रश्न मी स्वतःला विचारते. आणि मला उत्तर सापडत नाही. पण कुतूहल वाटायचं ते वाटतच राहतं. ही काहीशी द्विधा मनस्थिती मला वर्णन करायची होती. पण माझ्या मर्यादा!!!
12 Aug 2011 - 12:50 am | धन्या
फारच विचार करता बुवा तुम्ही शुचिताई तुम्ही. जॉन्राव कामात नाहीत ना असं पाहायचं आणि त्यांच्या क्युबिकलमध्ये जाऊन म्हणायचं, "हेल्लो जॉन, हावारयू? आयॅम शुचि. आय वर्क ऑन सो अँड सो प्रोजेक्ट"... हाय काय आन नाय काय :)
12 Aug 2011 - 12:55 am | शुचि
"मेन आर फ्रॉम...." मध्ये का कुठेतरी मी वाचलं होतच की पुरुष तातडीने असेल नसेल त्या समस्येवर तोडगा सुचवतात याउलट बायका नीट ऐकून घेतात :)
12 Aug 2011 - 1:08 am | धन्या
अरेरे... आमची "तो आणि ती" या "मेन आर फ्रॉम...." च्या मराठी भाषांतराची पारायणे वायाच गेली म्हणायची.
...त्याचा येळकोट राहीना मुळ स्वभाव जाईना म्हणतात ते काही खोटं नाही :(
शुचिताई तुमचं चालू दया निवांत. आम्ही आपलं तोंडघशी पडण्यापेक्षा आता गप्प बसतो :D
12 Aug 2011 - 1:12 am | इंटरनेटस्नेही
समस्येवर तोडगा सुचवणं हे पुरूषांचच काम आहे शुचि ताई!
12 Aug 2011 - 1:17 am | धन्या
वर शुचिताईंनी अधोरेखीत करत म्हटलंय तसं "नसेल त्या" समस्येवर सुद्धा का?
12 Aug 2011 - 1:26 am | इंटरनेटस्नेही
मी स्पष्टपणे समस्येवर असं लिहिलं आहे.. 'नसेल त्या समस्येवर' असं नाही. ;)
12 Aug 2011 - 1:31 am | धन्या
परंतू तुम्ही ज्या प्रतिसादाला उप-प्रतिसाद दिला आहात त्यामध्ये शुचिताईंनी "कुठेतरी मी वाचलं होतच की पुरुष तातडीने असेल नसेल त्या समस्येवर तोडगा सुचवतात याउलट बायका नीट ऐकून घेतात" असं लिहिलंय...
त्यामुळे तुमचा "समस्येवर" हा शब्दही "असेल नसेल त्या समस्येवर" असाच गृहीत धरायला हवा ना ;)
12 Aug 2011 - 1:35 am | इंटरनेटस्नेही
हो हो.. ते स्वातंत्र्य तुम्हाला घटनेने दिले आहेच! ;)
12 Aug 2011 - 1:35 am | इंटरनेटस्नेही
हो हो.. ते स्वातंत्र्य तुम्हाला घटनेने दिले आहेच! ;)
12 Aug 2011 - 11:55 am | वपाडाव
जसे येता जाता टंकण्याचे स्वातंत्र्य मिपाने आपणाला दिले आहे तसेच तेही.....
हाकानाका ;)
12 Aug 2011 - 2:28 pm | धन्या
संधी मिळेल तिथे टंकणे हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे ;)
12 Aug 2011 - 1:32 am | आनंदयात्री
>>याउलट बायका नीट ऐकून घेतात
हॅ हॅ हॅ .. अन मग ? विसरुन जातात !!
हघ्यावेसांनल. :)
12 Aug 2011 - 3:15 am | Nile
असली पुस्तकं वाचत जाऊ नका हो काकू! ;-)
12 Aug 2011 - 3:17 am | शुचि
चाळलं होतं.
12 Aug 2011 - 2:31 pm | धन्या
शुचिताई, असं गोरंमोरं होऊन "चाळलं होतं" असं म्हणण्याइतकं नक्कीच वाईट नाही ते पुस्तक :)
12 Aug 2011 - 2:38 pm | गवि
जळ्ळी मेली ती मेन आर फ्रॉम मार्स अन चिकन सूप छाप अन १०१ उपायवाली पुस्तकं.
संसारात पडल्यावर दोनेक दिवसात होळी होते सगळ्या थियरीजची.
16 Aug 2011 - 12:30 pm | विश्वनाथ मेहेंदळे
हे असे दोन ओळीत लिहिलेले चालणार नाही. लेखमाला किंवा किमान एक अख्खा लेख तरी पाहिजे, या विषयावर, तुमच्या कडून. काय म्हणता मंडळी ??
16 Aug 2011 - 1:43 pm | वपाडाव
कापसाला भाव मिळालाच पाहिजे.....
16 Aug 2011 - 1:59 pm | गवि
लेखमाला कसली मागताय. मला लग्न कसंबसंतरी टिकवायचंय.. ;)
12 Aug 2011 - 10:47 am | सुनील
कंपनीत किती जॉन आहेत हे Address book मधून काढू शकता
आताच सहज गंमत म्हणून पाहिले, शेकड्याने निघाले!
कंपनीत कोणी नवी जॉईन झाली की हाच मार्ग अनुसरला जातो
बरं बरं!
बाकी शुचीताई, हे जॉनराव कधीमधी कॉफी घेण्यासाठी जात असतीलच. तेव्हा (तुम्हाला कॉफी हवी असो वा नसो) तुम्हीही निघा आणि ओळख करून घ्या, कसे? तत्पूर्वी तुमच्या गावची फूटबॉल/बास्केट्बॉल टीम कुठली हे लक्षात घेऊन ठेवा.
12 Aug 2011 - 10:51 am | गवि
बाकी शुचीताई, हे जॉनराव कधीमधी कॉफी घेण्यासाठी जात असतीलच. तेव्हा (तुम्हाला कॉफी हवी असो वा नसो) तुम्हीही निघा आणि ओळख करून घ्या
अरे.. हे काय हे.. टिप्ससारखे वाटते आहे आता सर्वांचे लिखाण..
:)
12 Aug 2011 - 10:57 am | सुनील
तसं नव्हे गवि. आता जॉनच्या ऐवजी जोआना असती, तर आम्ही जे केले असते ते सांगतोय!
12 Aug 2011 - 11:00 am | गवि
ह्य ह्य ह्य..
५० वर्षांची जोआना असती तरी.. ? ;)
12 Aug 2011 - 1:01 am | योगप्रभू
जॉन नावाचे साधारण ५० शीचे गृहस्थ संगणकावर काम करत असतात.
...
वीस ते पन्नास या संख्यांचा वयनिदर्शक म्हणून लेखनात वापर करताना त्यातील स जाऊन श येतो. म्हणजे विशी, तिशी, चाळीशी, पन्नाशी.
५० शीचे गॄहस्थ हे वाचताना चमत्कारिक वाटते. :)
12 Aug 2011 - 1:04 am | शुचि
सॉरी :)
12 Aug 2011 - 1:16 am | प्रियाली
या गोष्टीत इतका विचार करण्याजोगं काय आहे? आणि तेही अमेरिकेत? जिथे लोकांना एकमेकांशी संवाद साधायला काहीही कारण लागत नाही.
एकमेकांशी काडीची ओळख नसणार्‍या लोकांकडून मी पुढील संवाद/ कॉम्प्लिमेंट्स ऐकल्या आहेत.
१. आज दिवस काय सुरेख आहे. बाहेर मस्त हवा पडली आहे.
२. आज तुमचा शर्ट/ ड्रेस/ नेकलेस फार सुरेख आहे. तुम्हाला शोभून दिसतो आहे.
३. आह! मी आज इतकी आनंदी आहे. आज शुक्रवार ना!!
४. शुभ सोमवार सकाळ! (हॅप्पी मन्डे मॉर्निंग)
५. बाय जॉन! हॅव अ गुड इवनिंग
अशाप्रकारचे संवाद मीही अनेकांशी साधले आहेत. त्यासाठी कसलीही ओळख लागत नाही आणि मुद्दाम ओळख काढल्यासारखेही वाटणार नाही.
12 Aug 2011 - 1:31 am | शुचि
प्रियाली मला हे लहान संवाद खरच शिकायचे आहेत. मला खूप हिय्या करावा लागतो - एखादी कॉम्प्लिमेन्ट द्यायला. आणि ऐनवेळी मला खूप अवघडल्यासारखं होईल असं वाटतं. ह्म्म .... खरं आहे यात इतका विचार करण्याजोगं तर नाहीच आणि हे सॉफ्ट्स्किल्स असलेच पाहीजेत. पण .... :(
आपण बहिर्मुख व्यक्ती असाल त्यामुळे हे सहजसाध्य असावे. याउलट मला हे अवघड जाते. आणि याचा परिणाम म्हणजे मी या विषयांवरचे लेख वाचत बसते :( .... असो!!!
अर्थात जन्मल्या जन्मल्या कोणी बहिर्मुख नसते हेदेखील खरे आहे. प्रयत्न करावाच लागतो.
12 Aug 2011 - 1:37 am | धन्या
अहो शिकण्यासारखं काहीच नाही त्यात. आपल्याला लहानपणापासून अनोळखी व्यक्तींशी सहसा बोलायचं नाही असं मनावर बिंबवलेलं असतं त्यामुळे ऑकवर्ड वाटतं. बाकी नाही.
काळावेळेचे भान ठेऊन बिंधास्त बोलायला लागा. अमेरिकनांना तर याची सवय असते, त्यामुळे त्यांना काय वाटेल हा प्रश्नच येत नाही :)
12 Aug 2011 - 1:49 am | अनामिक
प्रियाली मला हे लहान संवाद खरच शिकायचे आहेत.
संवाद शिकावेच लागत नाहीत. तुम्ही फक्तं तुम्हाला एलीवेटर, ऑफिस, पार्क, कॉफीशॉपमधे भेटणार्‍या व्यक्तीला 'हाय्-हॅलो' म्हणा... पुढचे संवाद आपोआप घडतात.
12 Aug 2011 - 4:05 am | प्रियाली
बाकीच्यांनी म्हटल्याप्रमाणे त्यात शिकण्यासारखं काही नाही. मी फारशी बहिर्मुखही नाही. उलट, आपण बरं आणि आपलं काम बरं असाच खाक्या असतो परंतु जर एखाद्याची ओळख काढून घ्यावीशी वाटत असेल (तेही सहसा त्या व्यक्तीशी काम असेल तरच ओळख काढणे होते) तर संवाद काढावाच लागतो शोधून.
12 Aug 2011 - 9:11 pm | फारएन्ड
संवाद साधणे अवघड जात असेल तर सुरूवातीला समोर येणार्‍या निदान काही व्यक्तींना स्वतःहून हाय म्हणायला किंवा किमान त्यांच्याकडे बघून हसायचा प्रयत्न करा. अमेरिकेत अशा गोष्टींचा कसलाही अर्थ काढला जात नाही, उलट खूप चांगले समजले जाते. तुम्ही हसलात किंवा हाय म्हणालात तर ९०% वेळेस दुसरी व्यक्तीच आपोआप बोलायला सुरूवात करेल.
दुसरे म्हणजे स्वतःच्या आळशीपणावर (जनरल म्हणतोय. तुमच्याबद्दल नव्हे :) ) किंवा किरकोळ सवयींवर विनोद/कॉमेण्ट करणे हा एक खूप सोपा आईसब्रेकर आहे अमेरिकेत.
12 Aug 2011 - 1:38 am | अनामिक
शुची, तुम्ही फक्तं त्यांच्याशीच बोलत नाही की इतर क्युब्जमधल्या लोकांशीही बोलत नाही?
माझा स्वतःचा अनुभव सांगायचा तर मी अश्या लोकांना हटकून 'हाय- हॅलो' करतो. आता 'अश्या' म्हणजे बर्‍यापैकी रिझर्व्ड लोकांना. आमच्या प्रॉजेक्टवर ओनरच्या टीम मधेही एक असेच वयस्कर व्यक्ती आहेत. ते सुद्धा मिटींगमधे काम असेल तेव्हाच आणि नेमकं तेवढच बोलतात, बाकी वेळेला ऐकुन घेतात. त्यांची निरीक्षण शक्ती अफाट आहेच शिवाय नेमकं तेच बोलून अगदी सहज सोपा मार्ग ते बर्‍याच वेळेला सुचवतात. त्यांचा अनुभव आणि हुद्दा दोन्ही खूप मोठा आहे. मी मिटींगकरता लवकर पोचलेलो असलो आणि ते हजर असले तर ते मला स्वतःहून कधीही 'हाय' बोलले नाहीत. परंतू मी मात्र अश्यावेळी मुद्दाम त्यांच्याशी बोलतो, उगाच उकरुन काहीतरी विषय काढतो. त्यांना ते कितपत आवडतं ते माहीत नाही, पण बर्‍याचवेळा काही विषयांवर त्यांचा त्याकडॅ बघण्याचा दृष्टीकोण कसा आहे ते कळतं. कळत नकळत आपल्याला काहीतरी शिकायला मिळतं. तुमच्या बाबतीत तर ही व्यक्ती तुमच्या शेजारीच बसते आहे. तुमचा आणि त्यांचा कधीही संबध येणार नसला तरी एका चांगल्या व्यक्तीशी ओळख झाली म्हणून तुम्हालाच बरे वाटेल की!
12 Aug 2011 - 1:49 am | शुचि
अनामिक,
मी प्रकल्पातील वक्तींव्यतिरीक्त कोणाही व्यक्तीशी बोलत नाही. मला अजून एका माणसाने (भारतिय) त्याच्या कुटुंबाचा लावलेला एक देखणा फोटो आवडतो पण मी हे त्याला सांगत नाही. इतकच काय माझ्या २ रूममेटस आपसांत बोलतात आणि मी संगणकात डोकं खुपसून बसते. मला हे जरा अ‍ॅबनॉर्मल वाटू लागलं आहे हे वास्तव आहे.
कोणी मला लहान संवादातून होणारे फायदे विस्कटून सांगेल काय? कारण तोटेच जास्त दिसतात मला. आपलं सुरक्षित एकलकोंडेपणाचं कवच टाकून कोणाकडे जायचं म्हणजे दुखापत (इगो, मानसिक, शाब्दिक) होण्याची शकयता तेवढी जास्त. फायदे काय? जर हे अवांतर होत असेल तर क्षमस्व पण काही लोक तरी माझ्यासारखा विचार करणारे असतील. त्यांना फायदा होइल. मला होइलच.
आजकाल संगणकामुळे स्व-कोषात जाऊन बसनं इतकं सोप्पं झालं आहे. ईझी वे मे नॉट बी राईट ऑलवेज हे कळतं पण सवय लागून गेली आहे.
12 Aug 2011 - 2:05 am | अनामिक
लहान संवादातून फायदा होतोच असं काही नाही. तुम्हाला काय तोटे दिसतात, मलातरी त्यात तोटेही दिसत नाहीत. दुखापत ही कुणाच्या खूप जवळ गेलं की होऊ शकते. (बर्‍याच वेळेला आपण भारतीय एका घोळक्याने एकत्र येतो. सुरवातीला सगळं कसं छान असतं... मग हळू हळू एखाद्या व्यक्तीच्या मागे त्याच्या बद्द्ल बरंवाईट गॉसीप सुरु होतं. ह्याचा शेवट माणसं दुरावण्यात होतो. असं माझं सर्व साधारण निरि़क्षण आहे. पण हे सगळं कुणातही आणि खूप जवळ गेलं की होतं). तुम्ही इकडे कुणा सहकार्‍याशी ओळख जरी वाढवली तरी ते तुमच्याशी पर्सनल स्पेस राखूनच संबंध वाढवतात. ही ओळख तुम्हाला पुढे किती वाढवायची हे तुम्ही ठरवायचं असतं. येता जात चार दोन शब्दं कुणाशी बोलल्याने दुखापत होत नाही किंवा होईल असे वाटत नाही. उलट चारचौघांच्या फॉर्मल भेटीतही तुम्हाला ओळख नसताना मोकळेपणाने बोलता येईल.
12 Aug 2011 - 2:17 am | शुचि
खरं आहे आपलं म्हणणं. मला स्पष्टीकरण देण्यासाठी, जो वेळ , उर्जा खर्च केलीत त्याबद्दल धन्यवाद. आणि तसेही अनेक धन्यवाद.
प्रयत्न करते.
(१) नॉनजजमेंटल राहण्याचा
(२) लहान संवादातून दिवस आनंदी बनविण्याचा
(३) स्वकेंद्रित न राहण्याचा
:)
12 Aug 2011 - 12:12 pm | वपाडाव
शुचितै...
आपण आपली पत्रिका युयुत्सुंना का नाही दाखवत ??
म्हण्जे तेच तुम्हाला सांगतील की कोणत्या अमावस्येला तुम्ही त्यांच्याशी संवाद साधणे उपयुक्त ठरेल...
तसेच त्यांच्याशी कधीही संवाद साधणे खरेच तुमच्या फायद्याचे आहे अथवा नाही...
या बिनडोक मिपाकरांच्या नादी लागुन त्यांचे काही ऐकण्याची गल्लत करु नका...
बाकी, तुम्ही सुज्ञ आहातच.. काय करावे काय नाही हे आमच्यासारख्यने सांगणे न लगे...
ह.घ्या.हे.वे.सां.न.ल.
12 Aug 2011 - 6:04 pm | नितिन थत्ते
>>आपण आपली पत्रिका युयुत्सुंना का नाही दाखवत ??
म्हण्जे तेच तुम्हाला सांगतील की कोणत्या अमावस्येला तुम्ही त्यांच्याशी संवाद साधणे उपयुक्त ठरेल...
आँ? अमावास्येला युयुत्सुंशी संवाद साधायचा?
12 Aug 2011 - 6:16 pm | वपाडाव
अधोरेखिताचा अर्थ जान्रावांकडे बोट दाखवतोय चाचा.....
याच प्रश्नाला थोडे काट-छाट करुन...
आँ ? युयुत्सुंशी संवाद (का वाद) साधायचा?
12 Aug 2011 - 5:13 am | आत्मशून्य
या कॉम्प्लिमेंट खेरीज सदरहू घटना/व्यक्ती/परीस्थितीच्या अनूशंगाने मिपाकरांकडून आणी काही माहीती/मार्गदर्शन/सल्ला यांची अपेक्षा आपल्याला आत्ता आहे काय ? असल्यास संकोच न ठेवता सांगा.... विचारपूर्वक प्रतिसाद दिल्या जाइल.
12 Aug 2011 - 6:21 am | नगरीनिरंजन
फार विचार करु नये बुवा माणसाने. अंतर्मुख आणि एकलकोंडे असण्यात वाईट काय? मुळात कसंही असलं तर त्यात चांगलं वाईट काय? आपला स्वभाव आपल्या अनुभवांवरून आणि संवेदनशीलतेवरून ठरतो. तसा तो ठरू द्यावा. बदलला तर बदलू द्यावा. फायद्या-तोट्यासाठी उगाच इच्छा नसताना जनसंपर्क वाढवणे वगैरे मला पटत नाही. शिवाय ठरवून काही करायला गेलं की त्यात कृत्रिमपणा येतो ते वेगळंच.
12 Aug 2011 - 6:17 am | रुपी
शुचि,
मीही आधी तुमच्यासारखीच एकलकोंडी होते. अतिशय कमी बोलणारी, अनोळखी लोकांसमोर तोंडसुद्धा न उघडणारी. लहानपणी सुट्टीत आजोळी जायचे तेव्हा एकटीच एका खोलीत जाउन पुस्तक वाचत बसायचे. माझ्या मामी सारख्या ओरडायच्या की काय भुतासारखी एकटीच बसतेस? तेव्हा फारसं मनावर घेतलं नाही, पण आता माझ्या नणदेचा मुलगा माझ्या घरी आल्यावर पुस्तकात तोंड घालून बसतो तेव्हा समजतं की त्या का चिडायच्या ते. तेव्हा त्यांचं ऐकायला पाहिजे होतं असं वाटतं. आजी-आजोबा, मामा-मामी, मामेभावंडं यांच्याबरोबर वेळ घालवायला पाहिजे होता. कालांतराने आम्ही मोठे झालो आणि आजोळी जाणं कमी झालं. आता परदेशात येउन झाला तर वर्षभरात एखादा फोन होतो.
पुढे शाळेत बाकावर असलेली मैत्रीण अतिशय बडबडी होती. तिच्यामुळे बहुतेक मीही बोलायला लागले.
तरी तुम्हाला पडलाय तसा प्रश्न अजूनही कधी कधी पडतो. विचार सुरु असतो बोलू की नये. पण मग वाटतं की स्वतः सुरुवात करण्यात काही नुकसान नाही. फार तर समोरची व्यक्ती नीट उत्तर देणार नाही. पण पुढे वाईट तर वाटणार नाही की मी प्रयत्न केला नाही. समजा तुम्ही सुट्टीवर गेलात आणि परत येईपर्यंत या जॉनने जॉब बदलला तर? कदाचित तुम्हाला रुखरुख लागेल. त्यामुळे एकदा प्रयत्न करायला तरी हरकत नसावी.
12 Aug 2011 - 7:25 am | शुचि
रूपी आपल्या सविस्तर प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद. प्रत्येक वेळी मी मनाचा हिय्या केला की आज मिस्टर जॉन यांच्याशी हाय हॅलो करायचं की दुसरं मन अक्षरक्षः ताबडतोब मला विचारतं मग ते तुला कधी का नाही करत? :)
मग मी स्वतःवर सडकून टीका करू लागते - आपण वेळीअवेळी व्हेंडींग मशीन मधून वेफर्स आणून खातो त्या आवाजाचा न्युईसन्स तर त्यांना होत नसेल? आपण कामाच्या वेळेला मिपा-मिपा खेळतो त्याबद्दल ते आपल्याला चुकार कर्मचारी तर समजत नसतील. एकंदर मला ते जसे आदर्श शेजारी वाटतात तशी मी आदर्श त्यांना वाटत नसेन आणि म्हणून आजपर्यंत जॉन यांनी मला हाय म्हटले नसेल असे माझे एक मन मला निर्दयपणे बजावून सांगते.
.
.
.
मला वाटतं जेव्हा व्यक्ती कच खाते तेव्हा तिचा हा स्वतःचा स्वतःशी चाललेला संवाद कुठेतरी वाट चुकलेला असतो. याउलट जेव्हा आत्मविश्वासाने पाऊल पुढे टाकते तेव्हा देखील हाच स्वतःचा स्वतःशी चाललेला संवाद अधिक अर्थपूर्ण असतो.
.
.
असो. असे अनेक पदर आहेत. But I believe everything boils down to your quiet conversation with your "self".
12 Aug 2011 - 7:42 am | संपत
आपल्याला नात्यात, कामामध्ये अनेकदा तुमच्या स्वभावाला मुरड घालावी लागते. अशा बिन फायद्याच्या गोष्टीमध्ये आपल्या स्वभावाला मुरड कशाला घालायची? संवाद झाला तर ठीकच.. नाही झाला तर ती आपल्या मनाचे ऐकण्याची किंमत समजावी.
एक आणखीन अंतर्मुख
12 Aug 2011 - 8:24 am | रेवती
बरं, आता जॉनरावांचं जाऊ दे!
जी इंड्यन मुल्गी स्क्रीनकडे बघत होती (जे तुला झोंबलं) तिच्याशी तरी ओळख वाढवच तू!
कदाचित मराठी नसेल ती पण तुला कामाच्या मध्ये डोकावायला मिपा आहे यावरून तरी विषय निघेलच.
त्या मुलीमुळे कदाचित जॉनरावांशी ओळख निघू शकेल.
आणि ते पोटॅटो चिप्सबद्दल जे काही म्हणालीस ते विचारच काढून टाक.
तू जो विचार कर्तियेस तसाच ओळख करून घेण्याचा विचार समोरचा माणूसही करत असेल. तुला तुझ्या कोषात राहण्याची सवय लागलिये तशी त्यालाही लागली असण्याची मुभा द्यायला हवी ना!
12 Aug 2011 - 6:18 pm | बिपिन कार्यकर्ते
खरं आहे... आणि एखादेवेळेस ती मुलगी मिपावरचीच असायची. आयडी माहित नसेल तिचा शुचितैंना... आमची आणि गणपाची पहिली भेट अशीच झाली होती... क्यों गणपासेठ? याद हैना?
12 Aug 2011 - 6:31 pm | गणपा
यप यप... नविणच लागलो होतो बिकाच्या कंपणीत.. सगळे लुंगीवाले एकत्र कळपात रहायचे.
नवीन असल्याने मिपा उघडायची चोरी. त्यातच एक दिवस एक दुसरा चोर दिसला मिपा खेळताना. ;)
सालं आपलंबी कुणी तरी आहे या कंपणीत म्हणुन कोण आणंद झाला काय सांगु.
=)) =))
12 Aug 2011 - 7:41 pm | रेवती
हात्त रे!
असं चार ओळीत सांगण्यापेक्षा चांगले ष्टुरी झाली अस्ती की!
तुला म्हणून सांगतिये हां गंपा, आजाकाल बिकाला काही सांगायची सोय नाही.
लगेच दक्षिणा मागतो.
गुर्जीगिरीचा कोर्स झालाय का बिकाचा?;)
15 Aug 2011 - 12:47 am | श्रावण मोडक
असल्या गोष्टी विसरणं शक्य कसं आहे? माणूस हे असले अपघात पक्के ध्यानी ठेवतो. ;)
12 Aug 2011 - 9:15 am | डॉ.श्रीराम दिवटे
जॉन रावांबद्दलचे कुतूहल तुम्ही त्वरित शमवून घ्यावे ही विनंती.
12 Aug 2011 - 10:15 am | गवि
एखाद्याशी बोलावं किंवा ओळख काढावी अशी मनापासून इच्छा होणं आणि त्या माणसाच्या चेहर्‍यावरच्या इस्त्रीमुळे आपल्याला काही शब्द काढण्याची हिंमत न होणं हा प्रकार खूपदा अनुभवलाय. मुख्य म्हणजे तुम्ही इन्सिडेंटली अंतर्मुख आहात हा भाग वेगळा, पण विशेष अंतर्मुख नसलेल्या एखाद्यालाही अशा वेळी आईस ब्रेक करता येत नाही हे खरेच.
अशा व्यक्तींच्या चेहर्‍यावरील भावातून त्यांना आपल्याशी बोलण्याची जराशीही उत्सुकता नाही.. इतकेच नव्हे तर आपण बोललो तर उत्तर तरी देतील की नाही अशी दाट शंका येते. म्हणून विचारुनही त्याने काही उत्तर दिलं नाही तर आपलं माकड होऊ नये म्हणून मुळात गप्प बसलं जातं.
12 Aug 2011 - 11:23 am | दैत्य
एकदम पटेश.....
पण ......कोणीही व्यक्ती किमान दोन-तीन शब्द बोलेल हे मनात धरून अनेकांशी संवाद साधायच्या प्रयत्नांत मी चिक्कार वेळा स्वतःचं माकडही करून घेतलं आहे.... आणि अनुभवांती भारतीय आणि भारतीयेतर लोकांबरोबरचा अनुभव एकसारखा आहे.....
12 Aug 2011 - 11:27 am | वेताळ
असल्या शिष्ट लोकांच्या बरोबर काम करणे अशक्य होते.तुमच्या मनाला ह्यामुळे किती यातना होत असतील ह्याची कल्पना करवत नाही.
12 Aug 2011 - 12:20 pm | पक्या
शुचि,
जर तुम्हाला जॉनशी बोलण्याची गरज वाटत नसेल तर नका बोलू. त्यात स्वतःला कमी समजण्याचे काहीच कारण नाहिये. प्रत्येक वेळी समोरच्या माणसाशी ओळख करूनच घेतली पाहिजे असे काही नसते.
जर सहज आमना सामना झाला तर नमस्कार चमत्कार करावा पण मन मारून मुद्दाम ओळख करुन घेण्याची आवश्यकता नाही असे माझे मत आहे. आणि त्या माणसाबद्दल कुतूहल आहे आणि ते शमवायचे असेल तर मात्र बिन्धास्त बोला.
एका ओळखीतल्या व्यक्तिला वेगवेगळ्या, ईंटरेस्टिंग वाटणार्‍या माणसांचे निरिक्षण करायला खूप आवडते. पण त्याच लोकांशी मात्र बोलायला त्या व्यक्तीला आवडत नाही.
12 Aug 2011 - 12:20 pm | Dhananjay Borgaonkar
जॉन्राव हाय का??बर्र...
आहो त्यात एवढा का विचार करायचा? तुम्हाला कुतुहल वाटतय तर जाऊन बोला. तसेही अमेरीकन खुप फ्रेंडली असतात. जाऊन बोला बिनधास्त. त्याला नसेल बोलायच तर तो नाही बोलनार. फाशी तर नाही देणार..
त्यात एवढ वैचारीक मंथन करायची काय गरज आहे?
12 Aug 2011 - 1:53 pm | शुचि
सर्व प्रतिसादकांचे आभार.
@ रेवती - त्या मुलीला मी जळजळीत लुक्स देऊन झाले आहेत. आता तिच्याकडे परत जाता येणार नाही.
@ धनंजय बोरगांवकर - वैचारीक मंथन नाही हो. विविध सदस्यांना मी उत्तर देत गेले.
@वेताळ - मनाला यातना वगैरे काही होत नाहीयेत.
@गवि - आपला प्रतिसाद आवडला.
@ डॉ. दिवटे - प्रयत्न करते.
@ संपत - आपली सूचना आवडली.
12 Aug 2011 - 6:31 pm | परिकथेतील राजकुमार
'फाइव पॉईंट समवन' मधल्या अंकलचे कॅरेक्टर आठवले एकदम.
लेखाचे तात्पर्य :- आंतरजालावर २/३ वर्षे आणि हापिसात जी काय असतील ती वर्षे काढून देखील शुचि मामी अजुनही कोषातून बाहेर यायला हिम्मत करत नाही :)
हान आता थोडीफार 'अरे ला का रे' करायला शिकली आहे म्हणा ;)
12 Aug 2011 - 10:02 pm | कवितानागेश
ते 'फाइव पॉईंट समवन' नाही.
'वन नाइट इन कॉल सेंटर' आहे. 'अंकल' त्यात आहे.
तुमचा अभ्यास कमी पडतोय असे खेदानी नमूद करतेय! :)
13 Aug 2011 - 10:33 am | परिकथेतील राजकुमार
आपले वाचन किती अफाट आहे हे दाखवायच्या नादात चूक झाली खरी.
16 Aug 2011 - 11:53 am | वपाडाव
दोन्हीही वाचुन झालेले आहे...
पण क्लिक होत नाहीये...
16 Aug 2011 - 2:02 pm | कवितानागेश
क्लिक!
12 Aug 2011 - 7:01 pm | विजुभाऊ
जॉन ने तुमची ओळख करून घेण्यास काहीच उत्सुकता दाखवली नाही , किंबहुना त्याने तुमच्या आस्तित्वाची दखलच घेतली नाही. हा तुम्हाला झोंबणारा मुख्य मुद्दा आहे.
कदाचित जॉन मध्ये न्यून गंड असेल असे मानून घ्या
अवांतरः " जानराव.गो एनी व्हेअर .होल वावर इज अवर." ची आठवण झाली
12 Aug 2011 - 7:19 pm | शुचि
नाही हो विजुभाऊ तो मुख्य मुद्दा नाही. He being a no-nonsesnse , serious person with probably on higher designation than me , how do i approach that's main question.
मी कोण मोठी लागून गेले आहे की माझ्या अस्तित्वाची दखल घेतलीच पाहीजे?
12 Aug 2011 - 7:52 pm | माझीही शॅम्पेन
काही आज्मावलेले बर्फ तोडायचे (मी आणि आमच्या मित्र मंडळींनी आज्मावलेले) उपाय करून पहा.
१. जोन जवळपास असताना / बघत असताना आपली एखादी वस्तू मुद्दामून खाली पडून हुळूच पुढे सटका , कुठलाही सज्जन माणूस तुम्हाला हाक मारून नक्कीच सांगेल. मग बोलायला सुरुवात करा.
२. दुसराच कुठला तरी प्रिंटर डी-फाल्त म्हणून सेट करा .. एक दोन प्रिंट मारा - प्रिंटर पाशी एक दोन चकरा मारून प्रिंट का आला नाही हे बघा ( कसा येणार म्हणा ) नंतर थोडस अस्वथ होवून - हाय मी शुची , मला तुमची मदत पाहिजे प्रिंट येत नाही ये - जरा प्रिंटर चे डीटेल घेवून , मग प्रिंट व्यवस्थित आल कि धन्यवाद वैगरे करा. हाच उपाय वेग-वेगळ्या प्रकारे करू शकता (जस वीपीएन चालत नाही तुमची चालत का , हे अप्लिकेशन चालत नाही इत्यादी इत्यादी)
३. तुमच्या एखाद्या मित्राला मिटिंग request पाठवून द्यायला सांगा आणि ऑफिसच्या एक टोकाला असलेली मिटिंग रूम कुठ आहे अस विचारा ?
हाय मी शुची आणि मला तुमची मदत हवी आहे हा नेहमीचा १००% काम करणारा बर्फ तोडण्याचा नामी उपाय आहे.
13 Aug 2011 - 12:26 am | पैसा
कसले बहाणे न करता, एक दिवस त्या जॉनच्या क्युबिकलमधे जाऊन सरळ हाय! म्हणून एक स्माईल दे! त्यात काहीच कठीण नाही, एवढ्या साध्या गोष्टीवरून कोणी गोंधळ घालणार नाही की तुला काही वाकडं बोलणार नाही. कोण जाणे जॉनलासुद्धा तुझ्याबद्दल असंच कुतुहल असेल, "ही कोण महिला आहे, भारतीय आहे असं वाटतंय खरं!"
तू आपल्या मनाचा निश्चय करत नाहीस, की "मी उद्या जॉनबरोबर बोलेनच!" आणि त्यामुळे उगीच विचार करत राहिली आहेस. जॉनबरोबर जेव्हा तू संवाद सुरू करशील तेव्हा तुलाच असं वाटेल की "अरे, आपण इतके दिवस उगीच गप्प बसलो होतो!"
13 Aug 2011 - 2:44 am | बहुगुणी
शुची: सहज ओळखी का करून घ्याव्यात, या संदर्भातले काही अनुभव
१. जिंदगी के सफर में गुज़र जाते जो मुकाम, वो फिर नही आते.....
महिन्यापूर्वी
नव्यानेच रुजू झालेला एक सहकारी माझ्याकडे आला, म्हणाला, "थोडा वेळ आहे?" म्हंटलं, "शुअर, काय हवंय?" म्हणाला, "मी ते Major Equipment Grant चं प्रपोजल countersign साठी Dean कडे पाठवलं होतं आठवड्यापूर्वी, बर्‍याचदा reminder e-mails पाठवल्या, पण अजून उत्तर नाही. उद्या शेवटचा दिवस आहे सबमिशनचा, कुणाला विचारू?"
मेडिकल स्कूलच्या डीनची सही ही सहजासहजी मिळणारी गोष्ट नव्हे, ते कागदपत्र प्रायॉरिटी लिस्ट वर नेमकं कुठे आहे हे त्यांची सेक्रेटरी आणि चीफ ऑफ स्टाफ ठरवतात, आणि त्यांच्या हातून ते डीनच्या टेबलपर्यंत पोहोचलं आणि त्यांना वेळ झाला तर ती सही होणार. तेंव्हा नुसत्या इ-मेल रिमाईंडर वर होणारं हे काम नक्कीच नाही. मी म्हंटलं "फोन केला होता का?" "नाही," म्हणाला, "I wasn't sure if the Chief of Staff would like it..he is so imposing, I am almost scared to approach him". खरंही होतं ते म्हणा, रिचर्ड म्हणून चीफ ऑफ स्टाफ होते ते खरंचच माणूस दबेल असं व्यक्तिमत्व. फील्ड मार्शल माणेकशॉ सारख्या भरघोस मिशा आणि तशीच बलदंड देहयष्टी, पब्लिक टरकून असायची डिकला. मी म्हंटलं बस इथे, आताच विचारुयात फोन करून. त्यांना फोन लावला, "डिक, थोडं काम होतं...." त्यांनी सांगितलं की ते प्रपोजल त्यांनी पाहिलंय आणि आज त्यावर सहीदेखील होईल डीनची, पण डीन कडे फॉरवर्ड करण्याआधी या वर्षात आवश्यक असलेली budgetary commitment खरंच शक्य आहे का याचं confirmation Accounts कडून अजून आलं नाहिये, ते तासाभरात मिळेल, त्यानंतर सही होईल आणि मग घेऊन जा म्हणावं. त्याप्रमाणे तासाभरात त्यांचा फोन आला आणि माझा सहकारी जाऊन त्याचं प्रपोजल घेऊन आला. म्हणाला, "Got it! Didn't meet Richard, wanted to say thanks. I will send an e-mail. Thanks for your help."
दोन आठवड्यांपूर्वी
सोमवारी सकाळी ऑफिसमध्ये येऊन इ-मेल्स पहातो, तर वरतीच डीन कडून सर्व स्टाफ ला आलेली इ-मेल- "Dick is No More!"...आतल्या मजकूरावरून कळलं की गेली चार दशकं तीन डीन्सचा चीफ ऑफ स्टाफ म्हणून काम करणार्‍या, सायकॉलॉजीत मानद प्राध्यापक असलेल्या आणि नुकतीच पी एच डी पूर्ण केलेल्या डिक चा शुक्रवारी संध्याकाळी दु:खद मृत्यू झाला होता. Condolence meeting सोमवारी संध्याकाळी होती. त्यावेळी कळलं की हा कर्तव्यकठोर, फारसं कधी कुणाशी मिळून-मिसळून वागणारा नसला तरी अतिशय कार्यक्षम असा गृहस्थ खरा मनाने अतिशय सरळ होता, स्थानिक चर्चसाठी आणि इतर कामांसाठी खूप देणग्या द्यायचा, आणि पेशंट्सना नकळत आर्थिक मदत करायचा, वगैरे, वगैरे...हे सगळं मग obituaryत छापून आलं, आणि सर्व स्टाफला इ-मेल मधून कळलं.
दोन दिवसांपूर्वी
सुटीवर परदेशी गेलेला माझा सहकारी परत आला, आणि धावतच माझ्याकडे आला, "Did you see this news about Richard?" मी म्हंटलं,"Yes, that was a real shock." तो म्हणाला "My God! And after reading all those good things about him...now I feel why I did not wait and thank him in person? Now I never will!"
2. Pay it forward
सोमवारी सकाळी ९ ची वेळ. एलिव्हेटर मध्ये ८-९ जण भरले होते. आपापल्या मजल्यांची बटनं दाबून झाल्यावर सगळी मंडळी आपले स्मार्ट फोन काढून बटनं दाबायला लागलेली (मी देखील!) दार बंद होता-होता एक कृष्णवर्णीय मध्यमवयीन स्त्री धावतच आत आली, कुणीतरी हात लांबवून दार उघडं ठेवून तिला आत येऊ दिलं, तिने 'थँक यू' म्हणतांना दार बंद झालं. तेवढ्या क्षणभरच वर बघणारी मंडळी पुन्हा आपापल्या फोनांकडे वळली आणि एलिव्हेटर वरच्या दिशेने निघाली. "Good Morning, Everybody!" त्या स्त्रीने खणखणीत आवाजात मागे वळून लोकांकडे पहात म्हंटलं, गोड हसून. एक-दोघांनी, खजील होत "Good Morning!" म्हंटलं. तिसर्‍या मजल्यावर एलिव्हेटर थांबल्यावर ती स्त्री उतरून "बाय!" म्हणून मागे न पहाता निघून गेली. त्यानंतरच्या जवळ जवळ प्रत्येक मजल्यावर एलिव्हेटर थांबल्यावर, बाहेर जाणारी प्रत्येक व्यक्ती उरलेल्यांना "हॅव अ नाईस डे!" म्हणत गेली. ...दुसर्‍या दिव्याची ज्योत लावण्याने पणतीचं काहीच बिघडत नाही.
३. केवळ हलकी-फुलकी गंमत
अशीच सकाळची घाईची वेळ. मी, बरोबर बरीच निरनिराळ्या ऑफिसातील लोकं, आणि एक वैद्यकीय शास्त्रज्ञ पण खडूस म्हणून प्रसिद्ध असलेले डॉक्टर एलिव्हेटर मध्ये. दार बंद होता-होता एक शिडशिडीत तरूण धावत आत आला. सेल्स रिप्रेझेन्टेटिव्ह वगैरे असावा अशी हातात ब्रीफकेस, काळा सूट, पण झटकन लक्षात भरली ती त्याची उंची, आम्ही सगळे ५-६ फूटी मंडळी असलेल्या त्या एलिव्हेटरमध्ये हा चांगला सात फूटी लंबूतडांग तरूण एका कोपर्‍यात सरकून उभा राहिला. एलिव्हेटर वर निघाली. पिन-ड्रॉप शांततेत आवाज आला, ते खडूस म्हणून कुप्रसिद्ध असलेले डॉक्टर त्या तरूणाला विचारत होते, "How's the weather up there?" नंतर उसळलेला हशा मी अजून विसरू शकलेलो नाही ;-)
13 Aug 2011 - 3:27 am | शुचि
>> दुसर्‍या दिव्याची ज्योत लावण्याने पणतीचं काहीच बिघडत नाही.>> सुंदर.
मस्त आहेत किस्से तुमचे. धन्यवाद बहुगुणी.
13 Aug 2011 - 7:03 am | ५० फक्त
बहुगुणी, जबरदस्त किस्से आणि ..दुसर्‍या दिव्याची ज्योत लावण्याने पणतीचं काहीच बिघडत नाही. हे तर एकदम मनाला हलवुन गेलं, धन्यवाद अजुन एक दिवस सुखाचा केल्याबद्दल, हळु हळु माझ्या ध्येयाकडं पोहोचतोय मी.
13 Aug 2011 - 3:39 pm | बिपिन कार्यकर्ते
@बहुगुणी : _/\_ ... धन्यवाद.
13 Aug 2011 - 4:00 pm | गणपा
काका सगळे किस्से जबरदस्त.
__/\__
31 May 2013 - 3:46 am | मोदक
प्रतिसाद आवडला.
Pay it forward -
13 Aug 2011 - 3:49 am | प्रियाली
या चर्चेवर झालेले प्रतिसाद वाचत असताना अचानक मला सहजच शुचिताई इथे आल्या तेव्हाची आठवण झाली. त्यांनी माझ्याशी स्वतः ओळख काढून घेतल्याचेही आठवते. त्यावेळी त्यांनी मला खरड पाठवली होती (किंवा निरोप पाठवला होता.) माझ्या ब्लॉगवर फेरफटका मारला होता. माझी सूर्यरास कोणती वगैरे हे देखील शोधून काढले होते.
नेटावरची माझी ओळख (निदान खरडवहीतील तरी) इतकी फ्रेंडली नाही. असे असताना जर शुचिताई मला कॉन्टॅक्ट करू शकतात (आणि त्यांनी अशाप्रकारे नेटावर अनेकांशी ओळख करून घेतली असावी.) तर त्या जॉनला साधं हाय म्हणू शकत नाहीत हे पटले नाही.
लोक कसे वागतात (किंवा नेटावरील काही आयडीज कशा वागतील) हे जाणून घेण्याचा तर हा प्रयत्न नव्हे?
13 Aug 2011 - 5:24 am | शुचि
नाही प्रियाली, जॉन या व्यक्तीच्या हुद्द्याचं दडपण येणं स्वाभाविक आहे, तसेच ऑफीसमध्ये नो-नॉन्सेन्स वातावरण असतं. मी उगाच गप्पा छाटू शकतच नाही. मला फक्त "हाय" म्हणण्यापेक्षा, मी एक शेजारी म्हणून कशी आहे तसेच जॉन यांच्या कामाचे स्वरूप आदि गोष्टींबद्दल चौकशी करायला आवडेल.
मला जी व्यक्ती इन्ट्रिग करते तिचा मी खरं तर बर्‍यापैकी पिच्छा पुरवते पण ऑफीसमध्ये कधीच असा प्रसंग आला नाही. किंवा आमनेसामने देखील नाही. मला इथल्या काही आय डींनी ज्यांनी इन्ट्रिग केलं त्यांच्याशी मी आपण होऊन बोलले पण इथे वातावरण ऑफीससारखं रूक्ष नाही. हा फरक आहे. शिवाय ४ ओळी खरडणं आणि आमनेसामने बोलणं हादेखील फरक आहे.
13 Aug 2011 - 11:01 am | पिवळा डांबिस
नेटावरची माझी ओळख (निदान खरडवहीतील तरी) इतकी फ्रेंडली नाही.
इश्श्य, काहितरीच काय बोलायचं तरी?
:)
@ शुचि,
जॉनच्या हुद्द्याचं दडपण येतं....
अहो कसलं काय, तोही तुमच्यासारखा क्यूबिकलमध्येच आहे ना?
म्हणजे तो डायरेक्टर, व्हाइस प्रेसिडेन्ट तरी नक्कीच नाही....
तुम्हाला त्या व्यक्तिबद्दल औत्सुक्य वाटत असेल तर सरळ जाउन बोला. तो जर खरा अमेरिकन असेल तर त्याला त्यात काहीही विचित्र वाटणार नाही.....
पण त्याचबरोबर 'तो माझ्याशी आधी का नाही बोलला?' वगैरे पुर्वग्रह मनातून काढुन टाका....
कदाचित तुम्हाला तो जेव्हढा औत्सुक्यपूर्ण वाटतो तितक्या त्याला तुम्ही वाटत नसाल! सो व्हॉट, बी अ स्पोर्ट!!!!
किंवा वाटत असलांत तरी आपण बोललो तर या परकीय मुलीचा काय समज होईल कोण जाणे असं त्यालाही वाटत असेल......
मैत्री वाढवण्याचा सोपा उपाय म्हणजे स्वतः जाऊन मित्र होणे...
बेस्ट लक!!
13 Aug 2011 - 3:43 pm | बिपिन कार्यकर्ते
थोडेसे प्रियालीसारखेच म्हणतो. शुचिबाय इथे आली होती तेव्हाची आणि आजची शुचि यात तिने स्वतःच तुलना करून बघावी. हळूहळू का होईना पण नक्कीच काही लोकांना ती स्वतःहून अ‍ॅप्रोच झाली असणार. त्यामुळे फायदे झाले की तोटे याचा विचार करून बघावा.
16 Aug 2011 - 1:43 am | पिवळा डांबिस
हळूहळू का होईना पण नक्कीच काही लोकांना ती स्वतःहून अ‍ॅप्रोच झाली असणार.
नक्की माहिती नाही, पण शक्यता नाकारता येत नाही!!!
:)
काय शुचिबाय, आमी म्हनतो ती बात सच्ची की झूट? तुमचां काय म्हंन्ना?
;)
16 Aug 2011 - 7:04 pm | शुचि
हाहा नक्कीच.
16 Aug 2011 - 3:39 pm | इरसाल
कदाचित ह्याच कारणासाठी जॉन ने त्याच्या भाषेतल्या मिपावर एक लेख टाकून लोकांची मते विचारली असतील.
31 May 2013 - 10:32 am | जय - गणेश
चितळे चिवडा स्टील च्या डब्ब्यातुन दिल्यास फरक पड्ण्याची किंचीत शक्यता आहे.