पयली आमी त्या गांवच्या दोंगरार गेलीं थंयच्यान जे द्रुश्य आमी पळयलें तें अवर्णनीय अशेंच आशिल्लें....दोळ्यामुखारच्यान ढग वताले...तांच्याखातीर धबधबो सारको दिस नाशिल्लो.....कितलोसोच वेळ वाट पळोवन आमी थोडे फोटो घेतले.....हो वेळ दनपारच्या १ वरांचो....म्हंजे सकांळी कशें रम्य आसता वातावरण हें फक्त चितिल्लेच बरें.....इतकी थंडी खाताली......मागीर आमी गावान गेली...थंय श्री सिद्धेश्वराचे दर्शन घेतलें ..बरेंच प्राचीन देउळ आसा हें....
सुर्ला दोंगरावेले कांय फोटो:
आता आम्चो मोर्चा वळलो धबध्ब्यान न्हावपाक....पुण गांवच्या लोकानी वचपाक दिले ना....वाट इतली सुळसुळीत जाल्ली.की चलपाक मेळनाशिल्लें आनि आमची बरीच निराशा जाली......पुण आमच्या ड्रायवर काकान म्हळें तुमकां बरीच आनी ठिकांणा दाखयतां.....मागीर थंयच्या १का गेस्ट हाउसान वचुन सामान दवरलें आनी भूकेची याद जाली...पुण ट्रेकिंग करचें आशिल्ल्यान आमी एका पोतयेन ते सामान घालें आनि भुरगीं आनि आम्चो एक काका अशीं दोगराची वाट धरली.......पावस पडटना चडप म्हळ्यार एक दिव्यच तें.....मदीच आमचें फोटो शूट चालुच आशिल्लें....शेवटाक दोंगरमाथ्यार पावलीं आक्खी पणजी [पुजको कशी दिसताली.....भटकुन पांय वळ्ळे म्हण बसकण मार्ली...त्यावेळार पोटान हुनीर नाचतात हाजी जाणीव जाली..खाणां जी आमी वैर व्हेल्ली ती केन्नाच पोटान पाविल्लीं ...निट्ट सकला वचपाची वाट धरली .
सगळ्यानी जंगलान जेवप हाजेर येक्मत जाल्यान आमी १ बरोसो जागो सोदलो....इतलो सोबीत जागो.......१ बरी न्हय.....न्हयेदेगेक व्हडली खडपां टेबल आनी कदेली कशो.....सृष्टीमायेन आमच्याच्खातीर ही व्यवस्था केल्ली आसा काय किदें हेच मनांत आयलें आनी आमी थंय जेवलीं....आता न्हय आयली म्हळ्यार न्हावप आयलेच......उदकान वरीच खेळलीं ...आता मात आपा-लिपा खेळटालीं आमी....लिपुंक जागो ना म्हण हांव न्हयच्या पात्रान सकला देवलें पळय जाल्यार न्हयन १ झाड आशील्लें .....म्हाका चडन दिसलें हांव चडलेच वैर देकुन म्हज्यो भैणी लेगीत आयल्यो......आमच्या बोवाळान म्हज्या भावान म्हाका सोदुनुय काडलें आमी देवता थंय आसा, हो आड्डिलो " ताई तुजो पांय ....." " आरे म्हज्या पायाक किदे जालां ?" म्हणत हावे पायार लक्श मारले जाल्यार म्हज्या पायाच्या बोतातल्यान आणि तळव्यातल्यान रगत......
हांवें किळच मारुन सोडली, म्हज्या भैणीन QC चे काम केलें.....आणि कळले सगळ्यांचेच रगत व्हवतालें ....पुण मजेची गजाल म्हळ्यार कोणाकुच दुख नाशिल्लें....
मागीर कळलें हो कानिट नावाचो प्राणी पायांक चिकटला......हे प्राणी अस्या जंगलान, कुळागारां आश्या पाण्थळ जाग्यांर आसतात ..आणि हे प्राणी रगतार जगतात......
हांव काडपाक गेले तेन्ना कळले बरीच कानटा आम्च्या आंगर चडल्यांत .....आनी काडुंक गेल्यार कानिट रबर कशे वडटा मात घास सोडिना....कशे तरी तांका काडुन आमी परतली......आमचीं जाण्टीं आमका चाळयतालीं " आगो फोटो घेवचो न्हय १?" फ्होटो कसलो बोडक्याचो? आदी पयली ती कानटा सुट नाशील्ली........आसूं
त्या जंगलान आमकां काय वखदी झाडां मेळली तींय आमी हाडलीं .....येतना हणजुणे धरणार गेलीं आनी सांजे परत "घराकडे अपुल्या"
प्रतिक्रिया
26 Oct 2010 - 12:40 am | तर्री
आपले दोनिही वर्णन तथा लेख आवडले .
कोंकणी भाषेचा खास गोडवा आहे त्यामुळे वाचताना मजा आला.
लिहा भरपूर आणि हो कोंकणी मध्येच लिहा.
26 Oct 2010 - 12:48 am | मराठमोळा
फोटु मस्तच सगळे... आवडले! :)
गंमत अवांतर : पण स्वत:च्याच धाग्यात झाडावर चढुन बसणारी पहिलीच व्यक्ती पाहिली. ;)
=)) = ))
26 Oct 2010 - 1:12 am | मराठे
:bigsmile:
वर्णन व फोटो सुरेख
26 Oct 2010 - 11:17 pm | बेसनलाडू
(सहमत)बेसनलाडू
26 Oct 2010 - 10:56 am | अवलिया
>>>पण स्वत:च्याच धाग्यात झाडावर चढुन बसणारी पहिलीच व्यक्ती पाहिली.
हा हा हा =))
26 Oct 2010 - 8:12 am | पैसा
हाय कल्लस!
आज तुझा वाढदिवस. खूप खूप शुभेच्छा! आणि आता तरी झाडावरून खाली उतर आणि केक द्यायचं बघ जरा!
26 Oct 2010 - 10:20 am | नीधप
मस्त... वर्णन! कोकणी वाचायला मजा येतेय.