स्वर्गसुख

व.पुं.नी “पार्टनर” मधे स्वर्गसुखाची व्याख्या इतकी सुरेख सांगितलीये ना…!! “ज्यावेळी, जिथे, जे हवं… ते, त्या वेळी….. तिथे मिळणं म्हणजे “स्वर्ग“! पण त्यावेळी ते न मिळणं म्हणजे “नरक” असेल का ? नाही…. कदाचित ही व्याख्या फार हार्श होईल नरकाची. हवी ती गोष्ट न मिळणं म्हणजे अगदीच काही नरक नाही. कदाचित त्याला “समझोता ” असं थोडंसं बरं नाव देता येईल. त्या वेळेशी मनाने केलेला समझोता. असे समझोते बरेच करावे लागतात आयुष्यात. पण मनासारखी नोकरी, बायको, घर, संतती, संपत्ती…… सगळं काही मिळणं म्हणजे स्वर्ग नक्कीच नाही. कितीतरी अशा गोष्टी असतात ज्या शब्दात सांगता येत नाहीत. त्या फक्त त्या वेळी हव्या असतात. कधी एक सहानुभूतीची नजर, कधी खांद्यावरचा हलकासा आश्वासक स्पर्श तर कधी नुसतं अस्तित्व ! साध्या साध्या गोष्टी… !! कधी कुणाचं विशिष्ट वेळी जवळ असणं स्वर्गसुख देतं तर कधी कुणाचं त्या वेळी असणंच त्रासदायक होतं.

कधी कधी रस्त्याने जाता जाता सहज कुणी एखादी लकेर गुणगुणतो…. त्यावेळी आपण अशा काही विलक्षण मनस्थितीत असतो की ते गाणं अगदी जवळचं होऊन जातं….आणि मग त्या गाण्याशी वेगळंच नातं तयार होतं आपलं. अशी अखंड नाती जुळत असतात आपली… आपल्याही नकळत. अशी नाती शब्दात बांधता येत नाहीत…..सांगताही येत नाहीत. स्थळाकाळाशीच काय तो संबंध असतो त्यांचा.

कधी खूप बोलायचं असतं….. तेव्हा ऐकायला कुणीतरी हवं असतं. त्याच जाणीवेतून… त्याच मनस्थितीतून ऐकणारा !! असा कुणी भेटला तर तो जीवलग बनतो. कधी कधी न बोलताही संवाद साधायचा असतो. शब्दातून न सांगताही मनातली गोष्ट समोरच्या व्यक्तीला समजणं ह्यासारखं तर दुसरं सुख नसेल. पण प्रत्येक वेळी तुमची मनस्थिती जाणून तसं वागणारा कोणी भेटेलंच असं नाही. जेव्हा भेटतो…..तेव्हा स्वर्ग !!

काही गोष्टी अनुभवायला सुद्धा कुणीतरी हवा असतो….आपल्याच पातळीवरचा. कधी कुठल्याशा डोंगरावरची उतरलेली सांज बघताना, सूर्यबिंब क्षितिजावर वितळताना बघताना… जीव जेव्हा व्याकुळ होतो… तेव्हा कुणीतरी फक्त सोबत हवं असतं….. स्तब्ध….नि:शब्द !! कधी समुद्राच्या पाण्यातून चालताना…. पायाखालची वाळू सरकताना….. कुणाचा तरी हात आधारासाठी हातात असावासा वाटतो. चांदण्या रात्री…चांदणं पांघरायला कुणीतरी हवं असतं. काजळी रात्री कुणीतरी रात्र उजळायला हवं असतं. होरपळणा-या वणव्यात कुणीतरी हलकासा सुखद शिडकावा करणारं हवं असतं. कधी पावसात चिंब भिजताना कुणीतरी इंद्रधनू व्हायला हवं असतं. सर्द रात्री कुणीतरी ऊबदार मखमल बनायला हवं असतं. कधी अधिकार गाजवायला लागतं कुणीतरी…..तर कधी अधिकार गाजवणाराही पाहिजे असतो. कधी नुसतं बोलायला तर कधी ऐकायला, कधी जागायला… कधी जागवायला, कधी आठवायला तर कधी विसरायला. त्या त्या वेळी तशी सोबत मिळाली तर स्वर्गसुख !!

असं स्वर्गसुख देणारी व्यक्ती बनता आलं तर ….. तर आयुष्य सार्थकी लागलं म्हणावं लागेल :)