गुंतागुंत - (पार्ट -१)

खरंच , काश्मीरला स्वर्ग म्हणतात ते अजिबात खोटं नाहिये. आरामखुर्चीत बसून अभय विचार करत होता. त्या थंडगार हवेत , बर्फानी आच्छादलेल्या पर्वतांकडे बघत , गरमागरम चहाचे घुटके घेताना किती छान वाटत होतं. निसर्गाचं हे सौंदर्य पाहून, काल दिवसभर केलेल्या प्रवासाचा शीण कुठल्याकुठे पळून गेला होता. अभयला तर पहाटेपासून झोपच येत नव्हती. सगळी मित्रकंपनी अजून झोपूनच असेल म्हणून तो एकटाच हॉटेलच्या बाहेर येवून तिथल्या गार्डन कैफ़े मध्ये येवून बसला होता. काल रात्रीच बाकी मित्रांसोबत तो जम्मूला आला होता. तसा त्याचा यायचा मूड नव्हता पण मंदार, पुष्कर, सलील, परी आणि सगळ्यात जास्त नेत्राने खूपच आग्रह केल्यामुळे त्याला यावे लागले. चांगला आठ दिवस मुक्काम होता. भरपूर भटकायचा प्लान होता.

'अबोली असती तर काय मज्जा आली असती , नाही? बर्फ जाम आवडतो तिला' अभयनी विचार केला. हातातली सिगारेट संपून जोरात चटका बसला बोटांना, आणि खडबडून भानावर आला एकदम. बास त्या अबोलीचे विचार. वेड्यासारखा जीव लावून ठेवलाय आपणंच. तिच्या इच्छा, आकांक्षा काही औरच आहेत. शेवटच्या भेटीत तिने सरळ सांगितले. "हे बघ अभय, मला खूप आवडतोस तू, पण माझं करिअर माझ्यासाठी खूप महत्वाचं आहे. लग्न वगैरे गोष्टींसाठी माझ्याकडे वेळ नाहीये, आणि माझा विश्वास हि नाहीये त्यात. त्यामुळे तू मला विसरून जाणेच उचित. ह्यापुढे भेटायला, बोलायला नको आपण. उगीच त्रास होईल दोघांनाही". असं म्हणून एकदम कोरड्या चेहऱ्यानी उठून गेली तशीच कॉफी अर्धीच सोडून. असं कसं वागायला जमत हिला? आपल्याला कधी असं करताच नाही येत. अभयनी विचार केला. एकदम वेगळी आहे अबोली. क्षणात टिपकागदासारखी असते. आपल्यासाठी, प्रत्येक गोष्ट , प्रेम अगदी समरस होऊन करते. आणि क्षणात प्लास्टिकच्या कागदाप्रमाणे होऊन जाते. कोरडी एकदम. मग भावनांना वगैरे काही थारा नसतो तिच्याकडे. अजब रसायन आहे ही अबोली पण. कदाचित तिच्या ह्या अशा स्वभावामुळेच प्रेमात पडलो आपण तिच्या. ती जाऊन गाडीत बसेपर्यंत पाहत होता तिच्याकडे अभय. जाताना काळा गॉगल लावला होता तिने , ऊन खरच खूप आहे की डोळ्यातलं पाणी लपवतेय ती? कळले नाही त्याला.

विसरून जायला हवे तिला , गेला एक महिना आपण फक्त आणि फक्त तिचा विचार करतोय. बास आता. जरी कितीही आवडत असली आपल्याला ती , तरी ह्या गोष्टीला काहीच भविष्य नाहीये. अबोलीचं हि बरोबर आहे. तिला तिचं करीअर घडवायचं आहे, आपल्यात गुंतून नाही पडायचंय. भूतकाळातून मनाला फरफटत परत आणलं अभयने. अबोलीचा चाप्टर संपलाय, आता आठ दिवस काश्मीर मध्ये धम्माल करायची. मज्जा करायची. तेवढ्यात, सगळीजण त्याला शोधत आली. गरमागरम कॉफीचा आस्वाद घेत त्यांचे हसणे, खिदळणे, गप्पा सुरु झाल्या. आजच्या दिवसाची प्लानिंग सुरु झाली.

ग्रुपमध्ये , नेत्राशी त्याचं सगळ्यात जास्त जमायचं. चांगली मैत्रीण होती ती त्याची. अबोलीनंतर नेत्राच सगळ्यात जास्त जवळची. अत्यंत चांगला स्वभाव , त्याहीपेक्षा चेहऱ्यावर सतत वावरणारे ते गोड हास्य. अभयला तिच्याशी बोलताना अगदी कम्फर्टेबल वाटायचं. मनावर अगदी कसलच ओझं नसल्यासारखे वाटायचे. नेत्राही अभयच्या जोक्स्वर जाम फिदा. तिला खूप हसू यायचं अभयशी गप्पा मारताना. पण ती तेवढीच सेन्सिटीव होती. छोट्या छोट्या गोष्टी मनाला फार लावून घ्यायची. आयुष्यात तसं बरंच बरं वाईट पाहिलं होतं तिने. अवेळी हरवलेलं पालकांचं छत्र. जीवापाड प्रेम केलेल्या मोहित ने तोडलेलं ह्र्दय. त्यामुळे थोडं साहजिक होतं सेन्सिटीव असणं. पण कायम हसत रहायची. आणि तिच्या गालावरची खळी म्हणजे दुधात साखर.

जम्मू काश्मीर खरंच खूप देखणं आहे. अभय मंत्रावून गेला होता तिथलं सौंदर्य पाहून.अभयच्याच काय , तर सगळ्यांच्या डोळ्याचे पारणे फिटले. डोळ्यात जमेल तेवढे सगळे साठवून ठेवत होते सगळेजण. जाम खुश होते हॉटेलवर परतल्यावर, थोड्या गप्पाटप्पा झाल्यावर अभय गेला आपल्या रुममध्ये. दिवसभर फिरून फिरून जाम थकला होता. बेडवर पडलं की लगेच झोप लागली त्याला. सकाळी जाग आली आणि अंग असं हे भट्टीसारखं तापलेलं. घणाचे घाव घातल्यासारखे डोके ठणठणत होते. खूप अशक्तपणा जाणवत होता. बहुतेक थंड हवामान सहन नव्हत झालं अभयला. न उठता तसाच ब्ल्यान्केट घेऊन पडून राहिला. आठ वाजता त्याच्या दारावर थाप पडली, ब्रेकफास्ट साठी बोलवायला आले सगळे त्याची वाट पाहून. पाहतात तर काय अभय हुडहुडत बेडवर पडलेला. विचारपूस वगैरे केल्यावर सगळ्याचं मत पडलं कि डॉक्टर बोलावू रूमवरच आणि सगळे तोपर्यंत थांबतील त्याच्यासोबतच.
"काही नाही रे , थोडीशी कणकण आहे, एवढंच. तुम्ही जा पाहू फिरायला तुमच्या प्लानप्रमाणे. मी बरं वाटेपर्यंत हॉटेल मधेच बसून राहीन. डॉक्टर पण बोलावून घेईन. हे बघा तुम्ही तुमचा प्लान चेंज केलात तर खूप वाईट वाटेल मला." अभय म्हणाला.
शेवटी अभयने खूपच विनवणी केल्यावर ते सगळे जायला तयार झाले. जाण्याच्या आधी त्यांनी डॉक्टर वगैरे बोलावून घ्यायला सांगितला हॉटेल मध्ये. आणि मग गेले निघून. थोड्या वेळात डॉक्टर येउन, औषधं वगैरे देऊन, आराम करायला सांगून, निघून गेला. अर्ध्या तासातच बेडवर पडून पडून वैतागून गेला अभय. अबोलीचे विचार लपत छपत हळू हळू त्याच्या मनात यायला लागले. अस्वस्थ होऊन गेला होता . "खरंच अबोली पाहिजे होती इथे आत्ता." असा विचार मनात येतानाच दारावर टकटक झाली. कोण असावे हा विचार करत अभयने दार उघडले. पाहतो, तर नेत्रा उभी बाहेर.
"काय गं , काय झाले? इथे काय करतेयस तू?, परत का आलीस?"
"तू आजारी आहेस रे , कसला वैतागून जाशील एकटाच इथे बसुन. कोणी ओळखीचे न पाळखीचे. मला नव्हत पटत तुला एकट्याला सोडून जाणे. म्हणून आले परत मी. चल आता कर आराम. "
"अगं , काहीही काय , तुझी ट्रीप माझ्यासाठी का खराब करतेयस?"
"मी आजारी असते तर तू काय केलं असतंस ?"
अभय गप्प झाला. त्याला स्वताची लाज वाटली. खर तर अबोली असती आपल्यासोबत आणि नेत्रा आजारी पडली असती , तर आपण आलो असतो का असच परत, कदाचित नाही. तरीही तो म्हणाला
"हो , आलो असतो मी पण परत. "

एकदम बरे वाटले अभयला. कुणीतरी आपली एवढी काळजी करतंय हे फिलिंग फार छान वाटत होते. मनातून जाम खुश झाला तो. त्या दिवशी खूप गप्पा मारल्या त्यांनी. नेत्रा थोड्या थोड्या वेळानी त्याच्या कपाळावर थंड पाण्याचा पट्ट्या ठेवत होती. वेळेवर औषधं देत होती. मधूनच गरमागरम कॉफी बनवून देत होती. त्यात तिचा तो हसरा चेहरा. त्याचं आजारपण संध्याकाळपर्यन्त कुठल्याकुठे पळून गेलं . संध्याकाळी हॉटेलच्या गार्डन एक रपेट पण मारली त्यांनी. आज बऱ्याच दिवसानंतर आनंदी वाटत होतं अभयला. रात्री जेवणं वगैरे झाल्यावर रूमवर गेला आणि विचार करायला लागला. खरंच नेत्रा किती चांगली मुलगी आहे . कसल्या धम्माल गप्पा मारते. आणि तिच्या गालांवरची ती खळी , कसली छान दिसते हसताना. नेत्राला एवढं जवळून बघण्याचा, एवढ्या गप्पा मारण्याचा कधी योगच नव्हता आला या आधी. अबोली सोबत असली की आजुबाजूचं सगळं जग विसरून जायचा अभय. आज नेत्राचा सहवास सुखावून गेला होता त्याला. अबोलीच्या त्या शेवटच्या भेटीनंतर आलेलं एकाकीपण, त्याने त्याचं मन वैराण वाळवंट झालं होतं. आज कुठेतरी दूरवर पाण्याचा एक झरा दिसत होता. पण मृगजळ तर नव्हे ना ते? विचार करत करत झोपी गेला तो. अगदी लहान बाळासारखी झोप लागली त्याला त्या रात्री .

दुसऱ्या दिवशी सकाळी , सगळ्यांच्या आधी तयार होवून बसला होता अभय. अंगात नवीन चैतन्य आल्यासारखे वाटत होते. का माहित काय , पण नेत्राला भेटण्याची हुरहूर लागली होती. असं का वाटतेय ते मात्र कळेना त्याला. थोड्या वेळात नेत्रा पण आली कैफ़े मध्ये. न्हावून मोकळे सोडलेले ते लांबसडक केस, तजेलदार गुलाबासारखा तो टवटवीत चेहरा, मोठ्या मोठ्या डोळ्यांवर उठून दिसणारी ती काजळाची लकेर , चेहऱ्यावरचे ते नेहमीचे हसू आणि ती खळी ! मिनिटभर बघतच राहिला तिच्याकडे तो. कालच्या राहिलेल्या गप्पा परत सुरु झाल्या त्यांच्या. ब्रेकफास्ट वगैरे आटपून गाडीत बसले ते. जनरली पुष्कर आणि नेत्रा सोबत बसायचे, पण आज घाईघाईत पुष्करला मंद धक्का देऊन गडबडीने अभयनी नेत्राजवळची जागा पटकावली. तिला ते समजलं वाटतं , ती अगदी जोरात हसली. एकदम ओशाळून गेला अभय. अंग चोरून बसला. पण दोन मिनिटात गप्पा मारून कम्फर्टेबल झाला तो.

आज फिरून झाल्यावर त्यांची गाडी जरा लवकरच हॉटेल कडे वळली. हॉटेल मध्ये आज बार्बेक्यू पार्टी होती. मजा येणार होती. परतताना अभयला एकदम हुडहुडी भरून आली.
"का रे काय होतंय ? परत बरं वाटत नाहीये का?"
"नाही गं , पण जाम थंडी वाजतेय"
"बघू, ताप आहे का?" असं म्हणून नेत्राने त्याच्या डोक्यावर हात ठेवला.
"नाही, ताप तर नाही वाटत आहे. हजार वेळा सांगून पण ग्लोवज घालत नाहीस तू हातात. थंडी वाजून आली असेल."
असं म्हणून नेत्राने त्याचे हात हातात घेतले. "बघ, कसले थंड पडलेत हात तुझे!"
नेत्रांनी अभयचे दोन्ही हात घेऊन आपल्या हातात पकडून ठेवले. तिच्या मऊ हातांचा तो उबदार स्पर्श झाला , आणि एकदम ४४० वोल्टचा करंट बसला त्याला. एकदम स्तब्ध झाला तो.
"दहा मिनिटात बरे वाटेल बघ " नेत्रा म्हणाली.
हे असं काही अजिबात अपेक्षित नव्हतं अभयला. काही न बोलता दोघेही गप्प बसून राहिली. दहा मिनिटं काय, अर्धा तास झाला तरी त्याचा हात तिच्या हातातच होत. तीही आपलं डोकं त्याच्या खांद्यावर ठेवून झोपी गेली होती. असं वाटत होतं ही बस थांबूच नये. अशीच चालत राहावी. अचानक गाडीचे करकचून ब्रेक्स लागले आणि दचकून नेत्रा जागी झाली. त्याचा हात सोडला तिने.
"बरं वाटतेय का रे आता?"
अभय एकदम म्हणून गेला "हो बरं वाटतेय, पण का सोडलास हात? असू दे ना असाच प्लीज"
नेत्राच्या चेहऱ्यावरचे भाव एकदम पालटले , "बापरे, काय चाललंय हे? वेड लागलंय कि काय मला?" असं म्हणून तिथून उठून परी शेजारी जाऊन बसली. एकदम गडबडून गेला अभय. काय बोललो आपण हे. अबोली सोडून कुणीच नाही न आवडत आपल्याला? काय मूर्खपणा करतोय आपण? का एवढा नेत्राचा सहवास आवडतोय?ती बिचारी चांगुलपणाने आपला हात घेऊन बसली , आणि आपण काय हे थर्ड क्लास काहीतरी बोललो. एकदम अपराध्यासारखे वाटायला लागले त्याला.

रात्रीच्या पार्टीमध्ये दोघेही शांत शांत होती. कालचा मोकळेपणा कुठल्याकुठे पळून गेला होता. एकदम विचित्र काहीतरी होऊन बसलं होतं. रात्री झोपायला गेला तेव्हा विचारांनी नुसता तळमळत होता अभय. ह्रदयाची कुठलीतरी नाजूक तार छेडली गेली होती त्याच्या. नेत्राचे विचार , तिच्यासोबत मारलेल्या गप्पा, तिचा तो मोहक चेहरा, तिच्या हातांचा तो उबदार स्पर्श आठवून मनाला गुदगुल्या होत होत्या त्याच्या. सोबत वाईटही वाटत होते, कि आपण नेत्राच्या वागण्याचा गैरसमज करून घेतला . तिला आपली काळजी वाटते , आपली कंपनी आवडते. पण याचा अर्थ असा नाही कि तिचं प्रेम वगैरे बसलंय आपल्यावर . आणि छे छे आपलं तर कुठे बसलंय प्रेम तिच्यावर? का खोटं बोलतोय आपण स्वतःशी ? असे हजार विचार करता करता झोपून गेला तो.

दुसऱ्यादिवशी सकाळी नेत्रा ब्रेकफास्ट ला पण आली नाही. परी म्हणाली कि नेत्राला जरा बरं नाहीये म्हणून ती आज येणार नाही. अभय म्हणाला "तसं असेल तर मग मला थांबलं पाहिजे तिच्यासोबत. मी आजारी असताना ती परत आली होती. " मंदार नेहमीच्या खवचट पण गुणगुणायला लागला "दो दिल मिल रहे है , मगर चुपके चुपके" अभय भडकला एकदम . म्हणाला "मंद्या , फालतुगिरी नको करू, सुधार आता."कसंबसं पुष्कर आणि परीने दोघांना समजावून शांत केले. सगळेजण गेल्यावर तो नेत्रा कडे गेला. तिला फारसं आश्चर्य नाही झालं त्याला पाहून. त्याला पाहून फक्त मंद स्मित केले तिनं. काही बोलली नाही.
"काय झालंय नेत्रा ?"
"कुठे काय , काही नाही"
"हे बघ, मी जे काय बोललो ते मनापासून बोललो. बौटम लाईन हि आहे कि तू मला आवडायला लागली आहेस. मी अपेक्षा नाही करत कि तुझ्याकडून पण तसाच प्रतिसाद असावा. पण काही न झाल्यासारखे ढोंग करून राहणे मला जमत नाही. आणि तुझ्यासारखी मैत्रीण पण गमवायची नाही आहे. मला माफ करून टाक आणि परत आधीसारखे एकदम छान मित्र बनून राहु. विसरून जा मी बोललेलं."
"तू इथून जावं हेच उत्तम. प्लीज मला एकटीला सोड"
अभय तिथून निघून आला. मन हलकं वाटत होतं त्याला. मनातलं कमीत कमी बोलून दाखवले होते त्याने. टीव्ही बघत बसला तो. दुपारी दारावर टकटक झाली. अपेक्षेप्रमाणे नेत्रा आली होती. येउन बसली , त्याने छानशी कॉफी बनवली दोघांसाठी. शांतपणा असह्य होऊन अभय म्हणाला
"नेत्रा , प्लीज सोडून दे. विसरून जा मी बोललेलं."
"लग्न करशील माझ्याशी ? मला वाटतं मी पण प्रेमात पडलेय तुझ्या"
अभय साठी हा एकदम बाउन्सर होता. "काय म्हणतेयंस ? लग्न ?"
"हो, माझे काका माझे लग्न पुढच्या वर्षीपर्यंत लावून देतीलच. तेव्हा मला क्लिअर सांग. मी खरीच आवडते, तर लग्न करशील ?"
"हो , अर्थातच ". अभय बोलून गेला.
जाम खुश झाली. त्याला जवळ घेऊन त्याच्या गालावर हलकेच आपले ओठ टेकवून निघून गेली.
अभय विचार करू लागला. आपण केलं ते बरोबर तरी केलं ना ? एकदम लग्नाचं वचन वगैरे दिलं . अबोली आवडते कि नेत्रा आपल्याला? अबोलीने तर भेटायला, बोलायला पण मनाई केलीय. नेत्रा तिची जागा भरून काढेल का?
त्याच बेभानपणे आपण तिच्यावर खरच प्रेम करतो का? कि नेत्रा आणि आपण दोघेही परिस्थितीशी तडजोड करून अगदीच अनोळखी व्यक्तीसोबत लग्नाला तयार होण्याएवजी , कमीत कमी ओळखीचा, किंवा मित्र तरी जीवनसाथी मिळावा हा प्रयत्न करतोय ? विचारांचं वादळ उठलं डोक्यात. २१-२२ व्या वर्षी एवढी प्रगल्भता नसते विचारात. वेडा झाला विचार करून करून अभय. शेवटी ठरवले कि बास , नेत्राच आपले सर्व काही आहे आता. तिच्यासोबत संसाराची स्वप्न पाहण्यात मग्न होऊन गेला.
पुढचे चार दिवस कसे गेले आजिबात कळले नाही. नेत्रा आणि अभय एकदम सातव्या आस्मानावर होते. एकमेकांना जाणून घेतलं त्यांनी. आवडी निवडी, स्वप्नं. आता परत गेलो कि घरच्यांशी बोलून एखाद्या वर्षात लग्न करून टाकायचे. पण नियतीच्या मनातही तेच होतं का ?………

[क्रमशः] (टु बी कंटिन्यूड……. )