कुणी जाल का? सांगाल का?

सुचवाल का त्या कोकिळा ? बाई रात्रीच नव्हे पण दिवसा सुद्धा नको ग गाऊ !.

या घरा बद्दल आवडलेली खरतर ही पहिली गोष्ट, की अपार्टमेंट मध्ये मांडलेल्या माझ्या अधांतरी संसाराला तुम्हा अधांतरी घरट बांधणाऱ्या पाखरांची जोड असावी.!
तुमच हितगुज पाहता पाहता माझ विश्व रंगून जाव ! सकाळी सकाळी जाग यावी ती तुमच्या किलबिलाटान ! अन डोळे मिटावेत ते झोपेत हळूच स्वप्न पाहता पाहता चुकून निघालेल्या ' चीवक चीवक' न !

पण आज नको ग ! नका करू किलाबिलाट ! माझ्या शेजारणीचा खोपा मोडलाय ! तिन चिमण्या अन एक माता , अजून जाणीवेच्या पलीकडे जगताहेत.! आज आठ दिवस झाले.

तस म्हंटल तर काय नात आमच? ना एका देशीच्या , ना एका धर्माच्या ! भरीत भर ती मुस्लीम ! पण धर्मान अन देशान जोडीदार हरवल्याच दु:ख वेगळ होत का? मुलाचं अभागीपण कमी होत का?
खर तर 'पर दु:ख शितळ' असत असं म्हणतात . मग हे आठ दिवस माझे डोळे का भरताहेत? का कोरड काही बोलून मी अलिप्त नाही ?

या घरात आले तेंव्हा, खरा तर या शेजाराचा; थोडा धसकाच होता. स्वत:च्या मुली बद्दल मन अगदी जागरूक होत. मी नसेन तेंव्हा अगदि पलीकडे आग लागली तरी दार उघडायच नाही अशी सख्त ताकीद होती माझी घरात ! आधीच्या शेजारी जस 'मी नसेन तेंव्हा जरा हाक मारत जा घरात' म्हणून जे सांगण असायचं ते या शेजाराला मी कधीच नाही सांगितलं.
ओळखच आमची धमाल झाली होती. मी माझ नाव सांगून तीच विचारलं तर उत्तर आल 'यती'! मिश्किल हसत मी संस्कृत मध्ये 'यती' म्हणजे ' जंटल मन 'हे तिला सांगितलं अन ती खळखळून हसली.
सहा महिन्या पूर्वी मात्र ती तिच्या हेलकाढू इंग्लिशमध्ये मला, 'अपर्णा ' म्हणून बोलावत घरात आली अन त्याला कॅन्सर झाल्याच तिन मला सांगितलं. पॅन्क्रियाज चा हा कॅन्सर म्हणजे खरतर जास्तीत जास्त सहा महिने.! अन मग सुरु झाली ट्रीटमेंटस अन ऑपरेशन्स ची भाग दौड ! त्यात ही एकमेकाच्या हातात हात गुंफून दोघं सगळ्यात लहाण मुलीला पहिल्यांदा शाळेत पोहोचवून आली.
ऑपरेशन करून त्याच्या जठराचा अर्धा भाग काढल्यान तो खात नाही ही एकंच तक्रार ती वारंवार माझ्याकडे करायची.
सुरुवातीला तो प्रचंड चिडायचा ! सारा ऱाग माझ्यावर काढतो ! मी बोलू सुद्धा शकत नाही त्याच्याशी असं तिन मला सांगितल्यावर मात्र मी एक दिवस त्याच्याशी बोलले. " जोपर्यंत तिला घट्ट धरू शकतोस तोवर धर! पुढे जाऊन बरा झालास तर मी तुला समजून नाही घेऊ शकलो ही खंत नको अन नाही राहिलास तर तुझ्या आठवणीचा हा दंश ही तिच्या साठी ठेवू नको!" पहिल्यांदाच बोलले अन तो चमकून पहात राहिला. मी तिची थोडी बहुत मैत्रीण असल्याच त्याला माहित होत. पण त्या नंतर खरच तो पुरा तिच्या कुशीत राहिला. जेव्हढ मिळेल तेव्हढ धरायची , साठवायची त्यांची धडपड भिंतीच्या पल्याड हून मला जाणवत राहिली ! हळू हळू निम्म्याहून जास्त झिजत शेवटी 'नको हे हाल !' पर्यंत तो अन ती सुद्धा पोहोचली . आता जाणच इष्ट असं दोघांनाही वाटल असं तीच मला बोलली. या क्षणी 'आय एम ओके अपर्णा ' असं तीच मला सांगतेय, माझ्या डोळ्यातलं पाणी बघून 'डोन्ट क्राय ' असं निरागस पोराच्या भावनेन तीच मला बोलतेय !
मला भिती आहे ती उद्या जेंव्हा जाग येईल अन बाजूला तो खरच नाही आहे याची प्रखर जाणीव होईल तेंव्हा काय? याची! अजून ते तिन वर्षाच लेकरू 'डॅडी ' म्हणून हाक घालतंय ते 'विच डॅडी?' म्हंटल्यावर काय सांगायचं हा प्रश्न घेऊन ती माझ्या कडे येईल याची. साऱ्या आयुष्य भर त्या तिन मुलांना 'वडील नाहीत' या मिळालेल्या उपाधीची !
कस जगले असतिल हे दोघ समोर मृत्यु दिसत असताना? काय वाटल असेल त्याला ही तिन चिमण बाळ सोडुन जाताना? विचार सहन पण होत नाही आहेत अन थांबत ही नाही आहेत.
देवा जो कोण असशिल त्या तुला माझ एकच साकड
' भरभरुन दिलेल अस काढुन नको घेउ रे!, चिमण्यांच घरट अस उधळुन नको लावु रे!! '