कविता

अनाहूत

अज्ञाताच्या देशातून कोणी अनाहूत येतो
जड चेतनाच्या सीमा पार पुसून टाकतो
धगधूर धुक्यातून क्षणमात्र डोकावतो
रस रंग नाद गंध सरमिसळ करतो
विझणार्‍या रोमरोमी ज्योती पेटवू बघतो
लेखणीच्या टोकापाशी थोडा अडून बसतो
मन ओथंबून येता सरसर बरसतो

अज्ञाताच्या देशातून कोण अनाहूत येतो?
कवितेच्या गावातून शब्द अनवट येतो!
भवताल कोंदुनिया दहा अंगुळे उरतो...

कवयित्री:- क्रान्ति
अभिवाचन :- यशोधरा

आपल्या प्रतिभेने आणि दर्जेदार कलाकृतींनी मिपा आणि मिपा बाहेरच्या साहित्यिक जगात आपला खास ठसा उमटवणार्‍या क्रांती यांच्या काही कविता सादर करत आहेत यशोधरा:

ऐल पैलः

रेशीमगाठी:

तुझे भास होते:

मुरारबाजींचं व त्यांच्यासमवेतच्या सर्व मावळ्यांचं अतुलनीय शौर्य म्हणजे एक दीप्तीमान तुरा आहे स्वराज्यगाथेतला!
त्यातून प्रेरणा न मिळालेला मराठी माणूस विरळाच. त्याच शौर्याचं वर्णन करायचा एक अल्प प्रयत्न. त्यांना शत-शत नमन. _/\_

कफन बांधुनी आलेला.. कफनातच गेला..
शत्रूचा आवेशही गळला.. कफनातच मेला..
संख्येची ना तमा तयाला..आता वज्राघात!
हट्टानं अन् पेटून उठलं तलवारीचं पातं!

बघतो जिकडे तिकडे दिसती मनातले ना कळणारे
कळता सुखात असतो हल्ली नशिबावर जळफळणारे ..

संधी साधत जगती येथे त्यांच्या पदरी यश पडते
अचूक वेळी संधीचा ते वारा बघुनी वळणारे ..

शब्द मधुरही कानी पडता टपके लाळ तोंडातुनी
पिकल्या पानी मनात हिरवळ आढळती पाघळणारे ..

प्रामाणिक राहून ते जरी करती काम इमानाने
पाठी लागत असती त्यांच्या काही काही छळणारे ..

तू समईतील मंद ज्योत, मी
सभोवतीचा फडफड वारा
अविरत तू तेजस्वी तेवता
श्रान्त उभा मी मिणमिणणारा

बाभळीतला काटा मी अन
काट्यातील तू ग़ुल गोजिरा
वळवळतो मी सुरवंटासम
पतंग दंग तू भिरभिरणारा

नवी पालवी तू वासंतिक
सुकून अंति मी ओघळणारा
धूर कोंडता मी वणव्याचा
तू गंध मृदेचा दरवळणारा

मन चिमणं पाखरु,
उंच आभाळासी जाई.
मन पिंजऱ्यातील पक्षी,
बंध तोडूही न पाही.

मन ग्रीष्मासम तप्त,
शिशिर गारवा मनात.
वर्षाधारा संतत बरसत,
ऋतु बदलती क्षणात.

खोल मनाचिया डोही,
तळ कसा तो गाठावा.
चिरंतनाचे गूढ मनी,
शोध कधी न लागावा.

मूळ गीत: मन तळ्यात मळ्यात,

मन एकात.. दुसर्‍यात..
कधी कुणा तिसर्‍यात.
मन गुंफियते धागा,
अन गुंतत जाई सार्‍यात.

मन एकात दुसर्‍यात.. कधी कुणा तिसर्‍यात.

उरी हिथचा वसे आठव,
चित्त जॉनीच्या खळयांत.

मन एकात दुसर्‍यात.. कधी कुणा तिसर्‍यात.

इथे स्टीव्हचे स्मरण करते,
अन बिलचेही घर मनात.

जोळी डंगर्‍या बैलाची
झालं कचूमचू गाळं
वाटं उतरेलं चाकं
असे जिंदगी चे हालं

जो येते तो बोलूनचं
निर्‍हा गामनं ठेवते
होनं जानं काई नाई
फक्त चकोन्या दाखोते

कायं कोनाच्या पोटातं
नाई होटावरं दिसे
जातो भरळल्या आमी
दाने जात्यातले जसे

माझी गंजली मुळाक्षरं
साऱ्या उतान्याच ओळी
पाय दुमडून बसले
पाषाण देहात दडुनी
कोण ठोकतं दार
खुट्टा उघडेना माझा
नाभी मध्ये गुत्थी
आई सोडीना नाळ
कानी आले अफाट
चढला सादळल्या भिंतीवर
मोडला रेड्याचा पाय
कच्च्या जानव्याचं दोर
कसं ओढलं धूड
दात घुसले जीभाडात
कण्ह कण्हत बसला

सांज ती तेजाळलेली हासली लाजून वदली
डोंगराच्या पायथ्याशी उजळला अंधार आहे
चंद्र सजला चांदण्याने मुग्ध सारी रात्र झाली
छेडलेला राग कोमल धुंद तो गंधार आहे