मुक्त कविता

परकी दुःखं दाराशी येतात तेव्हा
हळूच कुरवाळावी
पाहुण्या आलेल्या मांजराला कुरवाळतो तशी.
त्याची पावलं उमटणार नाहीत,नख्या लागणार नाहीत इतपत सलगी करावी...
जिव्हाळ्याच्या आवाजात गुजगोष्टी कराव्या
त्याच्याच आवाजात बोलण्याचे सुख भोगून घ्यावे..
झेपले तर थोडा दूधभात घालावा
म्हणजे ते अजून लाडीगोडी लावेल...
कोण कुठले गरीब बिचारे
देवा ! आई गं ! अरेरे ! वगैरे..
मनी साठलेले सुस्काऱ्यांचे घट रिकामे करत
जड वाटल्याचे भासवत हलके हलके व्हावे !
परोपकाराची साय दाट झाली की मग मात्र त्या मांजराला विसरून जावे!

आज पहाटेच कोसळला
एक जुनाट निर्मनुष्य वाडा
अन त्याला साथ देणारा
चिमणीपाखरांचा खोपा

नजर आपसूक शोध घेऊ लागली
हरवलेल्या अस्तित्वाचा

पण तुटक्या घराच्या काही काटक्याच फक्त
उडत होत्या स्मशानराखेसारख्या.

बुल्डोजरच्या कोलाहलात हरवलेले
उमलत्या चोचींतले कोवळे स्वर
ढिगाऱ्याखाली गाडली गेलेली
चिवचिवणारी अखेरची धडपड

मनात चर्र झालं

पण…
शहाण्या माणसाकडून तिला
एवढंतरी बाळकडू मिळालं
पिलांना घेऊन चिमणी उडाल्याचं
मला मागाहून कळालं.

ट्रिंग ट्रिंग असा वाजतो जेव्हा Tone..
तेव्हा सर्वाना आठवतो तो "Telephone"

१९९० च्या दशकात केलेला तो पहिला कॉल
आजही आठवतो चाळमालकांच्या घरातला हॉल...
हॉल मध्ये फोनचा "डब्बा" असायचा ठेवलेला
येता-जाता निरखत असायचो आम्ही त्याला..

चाळीतले ते जोशी , नाडकर्णी , आणि पाटील
सर्वांचे कॉल त्या डब्बा फोन वर यायचे..
अन कोणाचा फोन आला आहे हे सांगायला
लहान मुलांनी घरोघरी पळायचे...

काही वर्षांनी,

मंद मंद पहाट वेडी
दवांत नाचती अजूनही थोडी

उतरता माथ्यावरूनी रात्र खुळी
उमलली गगन वेलींतूनी सूर्य कळी

निळ्या निळ्या अभ्रांच्या छतावरूनी
गेले कोमल किरणांचे कर फिरूनी

फडफड पाखरांची उभ्या झाडांवरती
उषाराणी अशी तेथूनी फिरती

ऐसे लावण्य झाकाळती धुके
असीम धरेचे रम्य गूढ बोलके

भरली होती एकदा 'Social Networking' ची सभा
Twitter होता मध्यस्थानी, Facebook सोबत उभा..

चढ़ाओढ़ होती लागली, कोण Social Networking चा राजा
Google Plus आणि Ibibo करत होते प्रसिद्धीसाठी गाजा - वाजा..

Orkut म्हणाले Facebook ला , तुझ्यामुळे गेली माझी खुर्ची
Facebook च्या आगमनाने Orkut ला भलतीच लागली होती मिरची..

Linked IN म्हणाले आहे मी 'Professional', मलाच करा 'King'
सगळे म्हणाले, "Timepass" की बात करो तो "LINKED IN is Nothing " ..

Whatsapp म्हणाले गर्वाने, करतात मला सगळे Like
काय माहित,देव जाणे, रूसून कोपऱ्यात का बसले Hike..

ऐन समयी नित्य येई
त्या लहरींतूनी मंजूळ ध्वनी

तरंगे किनारी फुले सुगंधी
अंतरंगी भावपिसारा पसरूनी

रेशमी हिंदोळ्याच्या शुभ्र तटी
मनोहर निर्झराची मुक्त वाणी

फुलून आल्या दिशा दाही
चोहीकडे हसे वसुंधरा कामिनी

हिरव्या दलांत बोल नुपूरांचे
निळ्या अंबरी चुकली धरणी

तुझ्या अंतरीची, मला जाण आहे;
जरी गीत माझे, तुला ताण आहे.
जरी ना निथळली, कधी कांत माझी;
तुझे पावसाळे, मला रोष आहे.
..............................................मुकुंद

उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....

भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....

चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....

मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!

(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद

अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.

अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....

ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली