अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.
अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....
आशयाच्या अंबरांनी शब्द माझा टंच व्हावा
कोरडा माझा उमाळा रोज माधुर्यात न्हावा ..
स्वर टिपेचा बरसुदे त्या भीमसेनी मार्दवाने
सूर शब्दांच्या द्वयाने जीव माझा धन्य व्हावा
सोहिनीच्या आर्जवांनी जीव स्वप्नाळून जावा
जोगिया वा भैरवाने सूर्य गगनी अवतरावा
विभासाच्या त्या सुरांनी नूर दिवसाचा ठरावा
कलिंगडाच्या भैरवाने अंतरात्मा शुद्ध व्हावा ..
मारावा अन सारंगाच्या साक्षीने दिन सार्थ व्हावा
श्री मधुवंती पूर्वी संगे मध्यांन्होत्तर वेळ जावा ...
यमन येऊदे संध्याकाळी साथ घेऊन शंकऱ्याला
हंसध्वनी वा कल्याणाने दिवस रोजचा अंत व्हावा..
शोर एक बैरागी के
मन का एक शोर,
न पा सका खुद को
न पा सका भगवान को,
बस टूटता बिखारता
चालता गया,
न थम सका शोर
न थम सकी सासें,
बुंद, बुंद टपकाता शोर
रुह को चिरता शोर,
बैरागी थक गया
शोर से छाल गया,
गुमनाम शोर को
साथ लकेर सो गया............
- अबोली
एक होती चिऊ
तिला दोन भाऊ
ती बोलु लागली की वाटे मऊ मऊ,
तिची सकाळची सातची एन्ट्री झकास
दहाची एक्झीट करुन जाई भकास
एकला तिच्या परतीची लागे आस
तो पर्यंत होई डोळ्यांना नुस्तेच भास
एक दिवस ती बोलली स्वतःहुन
तिचा आवाज ऐकुन बदलली जीवनाची धुन
गालावर तिच्या खळी, चेहरा तिचा मुन
विचारले तिला होशील का माझ्या आईची सुन?
ती म्हणाली यार तु बोलतोस खुप छान
तुझ्याशी बोलुन कमी होतो मनावरचा ताण
गोड गोड बोलुन बाईसाहेब झाल्या मुक्त
माझ्या प्रश्नावर नकारार्थी मान हलवली फक्त
अत्यंत सुंदर अर्थवाही रचनेचे विंडंबन करणे जीवावर आले होते,पण नंतर लक्ष्यात आले ही कलाकृती विडंबन नसून चाल तिथून घेऊन केलेली स्वतंत्र वाट्चाल आहे.
दसरा मेळावा होऊन गेल्याने ही कवीता येणे आवश्यक होते.
मूळ कवींनी (राजेंद्र देवी) मोठ्या मनाने माफ करणे.
पाहून स्वप्ने सत्तेची
बोकाळली आहे संराशा१
आता कोठे होऊ लागल्यात
पाठवणी जराश्या
का करीशी भणभण
या वखवखलेल्या सत्ताबाजारात
आता कोठे मिळविल्यात
खुर्द्यात चवल्या जराश्या
प्रत्येकाला सकाळी जायची घाई असते,
घुसायचीही मधे भलतीच तयारी असते,
जो मधे घुसला, तो धन्य होतो,
जो तसाच्च राहिला बिचारा तो "अन्य" होतो !!
पण घुसणाय्राच्या मनी कुठलाही खेद नाही,
आज, उद्या, पर्वा, नेहमीच!, असा भेद नाही,
पोटात कळ आणि गच्चीत नळ असेल तर,
तिकडे पहाटे बसणेही अशक्य नाही !!
... असंही होतं ना कधी कधी....
अंगणातलं सुखाचं बी
बहरातली पाखरांची गाणी
हरवून जातात कुठंकुठं....
पण मनाचा सर्च कायम असतो
दिसलं जरी एखादं पातं हिरवंगार
मनातलं मांजर हसतंच कि मजेदार!
... असंही होतं ना कधी कधी....
बियांना कोंब येईपर्यंत
आपलाच नसतो पेशन्स !
दु:खाच्या माजणार्या ताणावर
आपलाच नसतो कंट्रोल!
वैफल्याने सगळंच उकरून फेकून देतो,
पण तशा वैराण रानातही
एखादे रानफुल हसून बोलतंच कि
एखादा निळा पक्षी गिरक्या घेतोच कि!
... असंही होतं ना कधी कधी....
कुठेतरी फुललेलं फुलपाखरु आणि लाल फुलांचा सडा असावा
वाटतं मला
काही पक्षी रंगीबेरंगी किडे बाजरीचं कणीस पाणी चौफेर असावं
वाटतं मला
आभाळ झळाळून ऊन पडावं
पंक्चर झालेल्या सायकलला वंगण लावून दमडावं
रीम वाकडी व्हावी चिखलात चाक रुतावं खांद्यावर घेऊन घरला चालत जावं
असावी म्हणून ठेवलेली
दाढी
चांगली हातभर वाढली
जंगलातून भुत बाहेर पडावं
तश्या माझ्या कविता
अचानक आलेल्या
जरीची टोपी घालूनंच
मी कविता लिहायला बसतो
अगदी राजबिंडा
(प्रेरणा: आदूबाळ यांची समर ऑफ ६९ ची अनुवादित रचना पाहिली, आणि मीही एका इंग्रजी मालिकेच्या
प्रारंभगीताचा मराठीत केलेला हा प्रयत्न .... )
जरी न दिली तुज कोणी कल्पना याची,...
आंधळी खडतर वाट मित्रा, ही जीवनाची...
पोटासाठी पाळावी लागे, लाचारी टुकार नोकरीची...
फाटक्या खिशाल्या लाजेखातरही, न साथ कोण्या दमडीची...
पेरणीविना करपून गेली, कोवळी प्रेमशिवारं तुज्या मनीची...
आठदिन माहवर्षे उलटली कैक, कोरड्या रहाटगाडग्याची..
परी तुझ्यासवे तिथे असेन मी, हे जाणून घे तू ...
गेले अनेक दिवस
तुझे नि माझे रंग
एकमेकात मिसळतो आहे मी …
मला माहिती नव्हते
कि सगळे रंग एकत्र आले
कि बनतो तो काळा रंग …
आता चाचपडतो आहे
त्या अंधारात शोधत
तुझ्या त्या वेगवेगळ्या छटा …
तुझ्या डोळ्यांचा निळा
त्या अधरांचा गुलाबी
अन तुझ्या हातातल्या गुलमोहराचा लाल …
खूप वेळा पुसायचा प्रयत्न केला
स्वताला, स्वताच्या रंगांना
पण, सगळे इतके गडद झाले आहे कि …
पुसताना भीती वाटते आता,
कॅनव्हास फाटण्याची …
किंवा
पुन्हा पांढरा पडण्याची …
नकोच ते ....
- विश्वेश
