मुक्तक

या घराला विचारले मी एकदा
असा रिकामा रिकामा असतोस
वाईट नाही वाटत?
क्षणभर विचार करून घर म्हणाले,
नाही, म्हणजे नेहमीच नाही
.
.
म्हणाले या भिंती पाहिल्यास
किती सुंदर रंग लेवून उभ्या आहेत
इकडे ये, या खिडक्या पहा
आपली कवाडे उलगडून उनपावसाला बोलावून आणताहेत
.
.
अन् ते दार बघितलेस
सताड उघडे, सगळे सामावून घ्यायला उत्सुक
येणार्‍याला खिडकीतून आलेला पाऊस विनामूल्य देणारे
वा सोनसळी उन्हाची खुशाल मेजवानी घालणारे
.
.
हे सगळे पहिले कि नाही वाईट वाटत
मी सुखावतो आणि आकंठ भरून जातो

मौनच एक बर असत..,
वरुन का होइना ते शान्त आसत!
आत मध्ये असु देत कित्येक वादळ
रोरावणरि, घोन्गावणरि ,
पण त्यान्च्या नादच सुद्धा
वरवरति गाणच होत..!

मौन बोलतच नाहि ,त्याला काय वाटत
कदाचित मुस्काटदाबि होइल
अस वाटुन मौनतच राहात..!

त्यालाहि थोपवावे लागतात
विचरान्चे हिन्दोळे, कल्पनान्चे अथान्ग पल्ले ,
भावनान्चे किचकट गुन्ते, आणि विचारन्चे भोवरे,
ते मुकाट सहन करत
आणि समजुतदार मुलाप्रमाणे
उगाचच आनन्दत राहत

पुन्हा शोधावी का तिला ?
किती सहज उकरायची गाडलेले कबुलीजबाब
फुल्या शिवलेले डोळे
फुल्या शिवलेले ओठ
कधी हसत कधी रडत
विचारायची नुसत्या खुणांनी
'कशी दिसते ह्या नवीन टाक्यांत?'

लांबसडक बोटे, न्याहाळायची ती
कधी शापा सारखी कधी श्वापदा सारखी
बिलगायची अशी की नक्षत्र भारले आभाळ व्हायचे शरीर
आणि कधी हिंस्रतेने करायची शिकार
धारदार, रासवटतेने झालेला छिन्नविछिन्न देह
शिवत बसायची तासंतास
तिने पाळलेली बेवारशी विरह-गाणी
पाहायचो घुटमळताना तिच्या आसपास...

माजघराच्या डाव्या बाजूची ती खोली
बंदच असते आजकाल
खूप वर्ष झाली त्या खोलीत डोकावून
-------
त्या खोलीत एक टोपली आहे
जुन्या खेळण्यांनी भरलेली
डालडाच्या मोठ्ठ्याश्या डब्यात
काठोकाठ भरलेल्या गोट्या आहेत
मी जिंकून आणलेल्या
फक्त त्यांचे रंग धुसर झाले आहेत आता
आरपार रंगीत जग दिसायचे
तसे दिसत नाही आताशा
-------
बरीच धूळ जमलीये त्या टोपलीवर
धुळीखाली ते गर्द निळ्या रंगाचे विमान आहे
खर तर एक पंख तुटलाय त्याचा
पण जरा जोरात धक्का दिला तर
खुरडत खुरडत चालते कधी कधी
-------
एक माकडही आहे

मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो.
थोडं आत वळल्यावर -
भर दुपारी अचानक
एक हिरवाकंच पाचू सामोरा येतो.
मूळ खोड नसणाऱ्या
पारंब्यांच्या वडाखाली
मोरांचा एक थवा
केकारवत फिरतो इकडेतिकडे.
तहानलेल्या डोंगराच्या पायथ्याशी
एक नितळ झरा आहे, थंडगार!
वेळू आणि आमराई
वगैरेही-

निळंशार आकाश, स्वच्छ मन,
निवलेले डोळे, अक्षय शांती-
तोच सिद्धोबा!

पण थोडं आत वळावं लागतं -
स्वतःच्या.
कारण मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो -
तिथे रहदारी असते फक्त.

.

परिधान केलेला घनक्लांत तो,

मनमुक्त बोल उधळत आहे..
जीवाच्या काहिलीने मी शोधत राहतो त्याच्या घनविभोर परिश्रांतीसाठी युगुल युक्त नजारा....
पण दाटून येतो निव्वळ विरहनियुक्त किनारा.. ;)

त्याच्या भेटीच्या असोशीने.....

आपला परमात्म्याशी नित्य आणि शाश्वत संबंध आहे.तो धूसर होऊन ह्या जगातील जीवनास प्रारंभ ती "सुरूवात" आणि परमात्म्याशी पुन्हा नित्य,आनंददायी संबंध प्रस्थापित होणे हा "शेवट" किंवा "मोक्ष".ह्या संकल्पनेवर आधारीत ही रचना आहे. कशी वाटली जरूर सांगा!

आनंदसागर

सुरूवात ही तुझ्याकडून
शेवट ही तुझ्याकडेच
पण मधला प्रवासच भरकटलेला
अशाश्वतात गुरफटलेला

ह्या भरकटलेल्या वाटेवरती
पुन्हा गवसतो तोच गांव
विस्मरून ते पावन तत्व
अन् मीही मांडते तोच डाव