कथा

बाबा रामदेवांनी भ्रष्टाचार विरुद्ध लढा पुकारला, सरकार विरुद्ध एका रीतीने युद्धच पुकारले. याचे परिणामहि त्यांना भोगावे लागले. सर्व सरकारी यंत्रणा हात धुऊन पतंजलीच्या मागे पडली. विभिन्न सरकारी विभागांच्या शेकडोंच्या संख्येने नोटीसा, कोर्ट केसेस, इतकेच नव्हे तर अनेक वेळा पतंजलीचे अकाऊंट सुद्धा सीज केल्या गेले. आज एका वाहिनी वर एका कार्यक्रमात, एका पत्रकाराने आचार्य बाळकृष्ण यांना विचारले, त्या वेळच्या विपरीत परिस्थितीतहि पतंजलीची ‘दिन दुनी रात चौगुनी’ उन्नति कशी झाली. याचे रहस्य काय?

पराडकर सर ........१

कडुसं पडत आलं तरीबी पारुबाय कुडाला पोतारा देत बसली व्हती. आता पतुर म्हागची दोन घरं पोतारुन झालती. म्होरलं वट्यापसलं भिताड तेवढं राहीलेलं.
भाभीनं बादलीत पाणी आणुन पाटीत वतलं.
"पारे, जायच्या आगुदर तीवडी भांडीपण घास बरका" एखादं लालुच दाखवल्यासारखं भाभी म्हणाली.
"पल्लीला आणलं आसतं तर बर झालं आसतं आवं, तीवडीच भांडी घासु लागली आसती". पारुबायनं एक खडा टाकुन बघितला.

संध्याकाळी ऑफिसवरुन सिटीत मित्रांकडे बाईक वरुन जात असेन. यूनिवरसिटी चौकातल्या जगातल्या सर्वात मोठ्या सिग्नलला गाडी बंद करून उगाच हिकडं तिकडं बघत असेन. तेवढयात एक काळं-शेंबडं पोरगं कडेवर घेतलेली -त्या पोरापेक्षा थोड़िशीच मोठी पोरगी , स्वत् अन कडेवरच्या त्या पोराला कशीबशी सावरत 'कितीही कललं तरी ते बारकं पडणार नाही' या कॉंफीडन्सनं समोर चालत येईल. क्षणार्धात डोळ्यात अतिशय करूण अन हतबल भाव आणून , मारून-मारून शिकवलंय तितकं बारकं तोंड करून खाडकन 'आशेने' आपला तळहात पुढे करेल.

आमची सोसायटी तशी कास्मोपाँटियनच. हादग्याची तोंडओळख सुद्धा अनेकाना नव्हती पण कामत काकूनी ती करून दिली.

अरुंधतीचं पाककलेत मोठं नांव झालं होतं.
परीक्षक म्हणून जेव्हां तिला बेळगावला बोलावणं आलं, तेव्हां मीहि येतो म्हणालो,
तेव्हडचं वडिलाना भेटता येत होतं.
आईच्या माघारी पण त्यानी मंबईला येण्याचं नाकारलं,
माझं मी कसंतरी भागवीन म्हणाले.
संध्याकाळी बंडू सावंत लायब्ररीत भेटला, तिथं लायब्रीयन आहे तो,माझा वर्ग मित्र.
आणि त्यानं सांगितलं आणि गोट्या कपाळात गेल्या,
तसाच घरी आलो,आणि घेतलं फैलावर वडलाना,
काय कमी आहे तुम्हाला म्हणून हे थेर सुचतायंत़ ?
काय फाडून घेताय त्या पेपर मासीकातून?
मी त्याना बोलूनच देत नव्हतो,
बघू ती चिटोरी?

(ढेस्क्लेमर: या लेखातून माझा कुणालाही हिणवण्याचा अथवा दुखावण्याचा हेतू नाही. याउलट 'हसण्यासाठी जगणे आणि जगण्यासाठी हसणे' हा माझा हास्य'बाना' सर्वांपर्यंत पोचविण्याचा एक किंचीतसा प्रयत्न आहे! तरीही कुणाला माझ्या लेखातील/काव्यातील काही जागांना आक्षेप असल्यास कळवावे, दुरूस्ती किंवा तो भाग काढून टाकण्यासाठी संमंना सांगून प्रयत्न केला जाईल!)

न्मसर्कार म्हणडलि!

---------एका प्रवासाचा क्रॉससेक्शन------------

गांधीबाबांची जयंती. सुट्टी. लॉन्ग वीकेंड. घरी जायचं म्हटलं की आजही तेवढाच आनंद.

पुणे-सोलापूर सकाळी 9.30ची इंटरसिटी गाठायची आहे. जगताप-डेरीच्या नवीन BRTस्टॅंड वर कानात हेडफोन अडकवुन प्रसन्न मनानं बसची वाट पाहतो. गाणं चेंज करेस्तोर 5 मिनटातच -हादरा बसताना फ़क्त चुंयि-चुंयि असा आवाज करणारी वातानुकुलीत BRT येते. स्वयंचलित दरवाजातून प्रवेशतो. संपूर्ण भला मोठा अन व्यवस्थित लेन्स आखलेला गुळगुळीत प्लेन रोड. प्रवास म्हणजे सु:ख! आत बसल्यावर बस हालली तरी फ़क्त हत्तीच्या पाठीवर इकडून-तिकडे मऊ झुलल्यासारखं वाटावं इतका मऊपणा.. जीव खुष!!

रात्री ऊशिरापर्यंत मी कपाटाशेजारी वाट बघत बसलो. टाईमपास म्हणुन दोन चार वडापाव हाणले. सगळी सामसुम झाल्यावर सावधपणे अंदाज घेत बाहेर आलो. टकल्या अजुन कंप्यूटरवर रिपोर्ट करत बसला होता. एकतर यानं अप्रायजल मध्ये काशी केलेली. आणि आज हा महाडांबिस माणुस मी चार दिवस राबराबुन बनवलेली एक्सेल शीट स्वत:ची म्हणुन वरती पाठवत होता. त्याखाली एक पेशल नोट टाकुन, "Lower order is not working fine, but I am working hard to get report on time. sorry for late. thanks" (मला सीसी मध्येपण ठिवलं न्हाय)

आमचे पेर्णास्त्रोतः भव्य आवाहन ~ दिव्य आवाहन ~ दो सोनार की इक लोहार की