कथा

" आयं, भायर कावदान सुटलयं" म्या पाटीवर पिन्शीलीनं गिरगुट्या मारत मनालु, पर आय भाकऱ्या थापतच ऱ्हायली, म्या पण नुसतं तिच्याकडं बघत ऱ्हायलु. आय कायच बुलली नाय.

आयुष्यात अश्या बर्याच प्रेमकहाण्या सुरु होण्या आधीच संपून जातात .

अशीच एक गम्मत माझ्या आयुष्यातली

मी एका कंपनी मध्ये नवीन कामाला लागलो होतो . मला लहान पणा पासून साउथ च्या मुली खूप आवडायच्या. काळ्या सावल्या, छान चंदनाचा आडवा टिक्का, अबोलीचे भरपूर गजरे , बारीक पण रेखीव काजळ आणी मुख्य म्हणजे मोकळे सोडलेले केस ( वेणी असली तरी छानच दिसतात)

असो

तो तरुण व्यावसायिक होता..स्मार्ट आत्मविश्वासाने भरलेला.
व्यवसाय मस्त चालला होता..
त्या निमित्ताने ब्यांकेत ये जा असायची..
त्याचे खाते पहाणारा त्याचा मित्रच होता..
ब्यांकेत ति पण नवीनच आलेली होती..
सुंदर म्हणता येणार नाही पण आकर्षक व्यक्तिमत्त्व..अती साधी राहणी..
चेहे~यावर गूढ गंभीर भाव..स्वतःचाच विचारात व विश्वात बुडून गेलेली..थोडी उदास..काही तरी शोधतेय ति..
त्याला ति आवडली..मित्रास विचारले अन तो म्हणाला..ति होय कावेरी जोशी.फारशी कुणात मिसळत नाही खूप अबोल व फटकून वागणारी आहे...

( या लेखातील घटना जरी खरया असल्या तरी पात्रांची नावे बदलली आहेत आणि विनोदनिर्मितीसाठी काही प्रसंगांना तिखटमीठ लावण्यात आलेले आहे!)

०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०-०

"सोसायटीचे सेक्रेटरी"
"होय"
"कॉर्पोरेशन निवडणुकीचा फ़ॉर्म भरलाय?"
"होय"!
"मी भीमराव बाजूची झोपडपट्टी माझ्या ताब्यात असती "
"बरं मग?"
"मागच्या टायमाला बायको कॉर्पोरेटर हुति !"
"माहीत आहे !"
"या टायमाला मी फ़ॉर्म भरलाय !"
"पुढं ?"
"या ब्यागेत पांच पेटी हायंत !"
"चालायला लागा !"
" जादा पायजेत?"
" लोकांनी उभं केलंय मला !मी उमेदवारी परत नाही घेणार!"
"हे बगा हे पांच ठिवा."
"५००मतं फीक्‍स आहेत, सोसायटीतली ,तुम्ही चालायला लागा "
"तुमच्या शेजारच्या सोसायटीतल्या पाटलानं बी फॉर्म भरलाय न्हवं?"

सकाळची नेहमीसारखी गर्दीची वेळ. तो चढला त्याच्यानंतर काही स्टॉप सोडून ती. खच्चून गर्दी होती बसला. सगळे लोंबकळत होते. काहीशी त्रस्त होऊन ती उभी होती. इतक्या गर्दीतही तिचा चेहरा त्याच्या बरोबर लक्षात राहिला होता. संध्याकाळीही दिसली पुन्हा. यावेळेस तिला खिडकीशेजारी जागा मिळाली होती. वार्याने उडणारे केस ती वैतागून मागे सारत होती. एका सीटवर जागा असूनही तो बसला नाही. त्या सीटवरून त्याला ती व्यवस्थित दिसणार नव्हती. त्याची नजर आपोआपच पुन्हा पुन्हा तिला न्याहाळत होती. खिडकीतून बराच वेळ बाहेर पहात होती ती. आपल्याला कुणीतरी बघतंय याच्याशी पूर्ण अनभिज्ञ. कंटाळल्यावर मग तिनं पुस्तक काढलं.

"झोप झाली का आप्पाराव, वाफश्यातनं पाणी भाईर याय लागलयं, दार मोडा तेवडं" आप्पानं जरा डोळं किलकिलं करत शीतलीकडं बघितलं. खरतर त्यानं नुकतचं दार मोडुन नव्या वाफ्यावर पाणी लावलं हुतं. शेताच्या मधावरचं आंब्याची पाच धा झाडं. या झाडांमध्येच लक्ष्मीचं एक देऊळ कमरंऐवढ्या उंचीचं. पण त्याचा कठडा लांबवर पसरत गेलेला. जेवन झाल्यावर आप्पा दुपारचं या कठड्यावरचं डुलकी घ्यायचा. आमराईच्या हिरव्या गारठ्यात त्याला गारगार झोप लागायची. पण ऐण दुपारचं शेरडं राखायला आल्यावर शीतली त्याच्या खोड्या काढायची.

रांजणातलं गार पाणी पिऊन आबाला जरा तरतरी आली. अर्धा तांब्या पिऊन झाल्यावर राहिलेल्या पाण्यानं त्यानं तोंड धुतलं. पंच्यानं तोंड पुसत त्यानं अजुन एक तांब्या भरायला घेतला.
"उनाचं लय पाणी पीव नकु रं, डोस्क धरतं अशानं" म्हातारी तुळशीपाशी बसुन शेंगा निवडत म्हणाली.
आबानं एक ना दोन करत आख्खा तांब्या घटाघटा पिऊन टाकला. तोंडात राहिलेल्या पाण्याची चुळ भरत पिचकारी मारत म्हणाला " म्हातारे, लग्नाला का आली न्हाय?, वंदीनं तुझ्या नावाचा धोसरा काढला हुता"

गावाचं नाव विचारू नका. पण गाव अर्थातच कोकणातलं. तिथल्या प्रत्येक गावाची कुठची ना कुठची गोष्ट असतेच. तीही साधीसुधी नाही तर भुताखेताची. ही कथा सुद्धा त्यापैकीच. आता तुमचा विश्वास नसेल तर नका बापडे ठेऊ . काही सक्ती नाही . पण गोष्ट वाचायला काय जातं ?

पोटापाणयाची मोठी चिंता होती मला.पैशासाठी काय पडेल ते करणं भागच होत
त्यामुळं,त्यांचा तो प्रस्ताव मी ताबडतोप मान्य केला.आणि सरकारी दवाखान्याच्या
व्हरांड्यात टाकलेल्या अमरला आणलं मी ऊचलून घरात.एड्स पेशंटला कोण थारा देणार?
तो मी दिला.पैशाची चिंता करू नका ते बोलले,आणि 5000 रु. माझ्या हातावर ठेवले.
किती दिवसानी एव्हडी मोठी रक्कम मी पाहिली हाती.पण ती सर्व आपली नव्हे मी स्वताला बजावलं.
केवळ तिशी पस्तीशीचा अमर हाडाचा नुसता साफळा उरला होता.झिंज्या दाढी एव्हडी
वाढलेली,किती दिवसआंघोळ केली नव्हती कोण जाणे?