चिंतू -१

... अलीकडे तो मला बर्‍याचदा भेटतोय.
त्या दिवशीसुद्धा, मी त्याला पहिल्यांदा पाहिलं, तेव्हा तो कोण आहे, हे मला माहीत नव्हतं.
म्हणजे, त्याची आणि माझी आधी साधी ओळखपण नव्हती.
नेहेमीप्रमाणे त्या रविवारी संध्याकाळी मी चक्कर मारायला बाहेर पडलो, तेव्हा गार्डनच्या एका कोपऱ्यातल्या सिंगल बाकड्यावर तो बसलेला होता.
तिथं आणखीही माणसं बसलेली होती. म्हणून मी काही वेगळ्या नजरेनं त्याच्याकडं मुद्दाम बघितलं नव्हतं.
ट्रॅकवरून दुसरी फेरी मारताना, पुन्हा तो मला दिसला.
डोक्‍यावरचे केस बोटाभोवती गुंडाळत आणि दोन्ही डोळ्यांनी केसांची ती बोटाभोवतीची एकट बट बघण्याच्या प्रयत्नांत तो पुरता गढून गेला होता.
मला थोडसं हसू आलं... पुढची फेरी येईपर्यंत तो माझ्या डोळ्यासमोर होता.
दुसऱ्यांदा मी तिथं आलो, तेव्हा त्याचं उजव्या हाताचं आगठ्याशेजारचं बोट नाकात होतं.
दोन्ही डोळे नाकाच्या शेंड्याकडे लावून तो नाकातलं बोट फिरवत होता.
थोडंसं किळसवाणं होत मी त्याच्याकडं बघितलं.
त्याला त्याचा पत्ताच नव्हता. त्याचं बोट फिरतच होतं.
पुढच्या फेरीच्या वेळी, तो दोन बोटांनी काहीतरी गुंडाळत, लांब कुठेतरी पाहात होता.
...एकदम त्यानं हातातलं "ते' जोरात आपटल्यासारखा हावभाव केला, आणि मान जोरजोरात हलवली... अचानक दोन्ही हातांनी डोकं गच्च धरून ते गदागदा हलवायला सुरुवात केली.
माझा वेग मंदावला.
त्याच्याकडं पाहात मी बाजूच्या बाकड्यावर जाऊन बसलो.
... आणि त्यानं झटक्‍यात मान वळवून माझ्याकडं बघितलं.
मी त्याच्याकडेच पाहात होतो. त्याची नजर माझ्या डोळ्यात स्थिरावताच मी उगीचच त्याच्याकडे बघून हासलो.
त्या हसण्यात ओळख नव्हती. असलाच, तर थोडासा गंमतीचाच मूड होता...
त्याचे डोळे चमकतायत, असं मला उगीचच वाटलं. आणि माझे पसरलेले ओठ एकदम तिथंच थांबले. पण नजर एकदम बाजूला हटवणं शक्‍य नव्हतं. माझ्या नजरेतच त्यानं डोळे खुपसून ठेवले होते.
मी कावराबावरा झालो.
आता माझ्या हसण्यातला गंमतीचा मूड गेला होता. मी कसनुसं हसत त्याच्याकडं बघितलं.
...आणि माझ्याकडे पाहात तो हसला. मी भयानक कावराबावरा झालो होतो.
तो डोळे रोखून माझ्याकडे पाहात होता.
पुन्हा त्यानं हात झटकला, आणि तो जागेवरून उठला... माझ्याच दिशेनं त्यानं चालायला सुरुवात केली..
गार्डनमधली गर्दी एका लयीत आपापल्या ट्रॅकवरून पुढे सरकतच होती.
कुणाचच आमच्याकडे लक्ष नव्हतं.
त्या क्षणी, आपण अगदी एकटेएकटे आहोत, असं मला वाटलं.
ट्रॅकवरून वेगानं चालतानासुद्धा मला घाम आला नव्हता.
तो संथपणे चालत माझ्याकडे येत होता, आणि आपण घामाघूम होतोय, ते मला जाणवत होतं.
माझ्या बाकड्यावरच्या शेजारच्या जागेजवळ येऊन तो थांबला, आणि त्यानं आपली नजर पुरती माझ्या डोळ्यात खुपसली. मी हडबडलो होतो.
आता माझ्यावरची नजर न हटवता तो शेजारी बसला होता.
कुणीतरी रोखून धरल्यासारखा मी स्तब्ध झालो होतो... आसपास एवढी गर्दी असतानाही, ते एकटेएकटेपण मला अस्वस्थ करत होतं.
मी आता पुरता त्याच्या "ताब्यात' गेलो होतो.
डोक्‍यावरचे विस्कटलेले केस मानेच्या वाकड्यातिकड्या झटक्‍यानं मागे करून तो पुन्हा सगळं तोंड उघडून विचित्र हसला, आणि अचानक त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव पुन्हा बदलले. मघाशी, पहिल्या फेरीत मला दिसला, तसाच तो पुन्हा दिसत होता.
त्याचा चेहेरा, मान, नजर माझ्याकडे होती, पण तो आता माझ्या डोळ्यात पाहात नव्हता... तो कुठे पाहातोय, तेच मला कळत नव्हतं. तरीही, मी मात्र त्याच्याकडेच पाहात होतो.
एकदम आमची पुन्हा नजरानजर झाली, आणि काहीतरी विचित्र होतंय, असं मला वाटायला लागलं...
अचानक मला कुठल्यातरी भीतीनं घेरलं होतं.
माझ्याकडे पाहातच तो उठला, आणि विचित्र हासत त्यानं हात पुढे केला...
माझा नाईलाज झाला होता.
"मी चिंतू'... घोगऱ्या आवाजानं तो बोलला.
मी नाईलाजानं हात पुढे करून त्याच्याशी शेकहॅंड केला, आणि लिबलिबित, हिरवंकाळं, काहीतरी तळव्यातून शरीरभर पसरल्यासारखं मला वाटलं.
चिंतूनं माझ्या हातात हात घट्ट गुंफून ठेवला होता...
पुन्हा एकदा आमची नजरानजर झाली. आता माझी नजर थंड झाली होती...
मी हात तसाच ठेवून चिंतूच्या डोळ्यात पाहिलं...
आणि हात सोडवून चिंतू लांब झाला... माझ्याकडे पाहातच तो हळूहळू चालू लागला... आणि दिसेनासा झाला.
मी भयानक अस्वस्थ झालो होतो...
कोण असेल हा चिंतू?...
कशासाठी त्यानं माझ्याशी हात मिळवला असेल?...
तो माझ्याकडे बघून तो असा विचित्र हसत का होता?... काय करत असेल तो?...
तिथं अगोदर कधी दिसला होता का आपल्याला?...
त्याच्यासोबत आणखी कुणी होतं का त्यावेळी?...
काय करतो तो?...
आणखी कुणी ओळखत असेल का त्याला?...
चिंतू दिसेनासा झाला, तरी माझ्या मनात तो घर करून बसला होता...
नंतर रात्री मला झोपच लागली नाही. सारखा तो चिंतूच डोक्‍यातून डोकावत होता...
... सकाळी कधीतरी मला जाग आली, तेव्हा माझं डोकं भयंकर जडावलं होतं.
काही मिन्टं मी तसाच बेडवर बसून राहिलो.
आधी कधीच असं झालं नव्हतं... मी गदागदा डोकं हलवलं, आणि पुन्हा मला एकदम चिंतूची आठवण झाली...
काल त्याच्या स्वतःशीच डोकं हलवण्याच्या कृतीचं मला हसू आलं होतं. त्यामुळेच मी त्याची खिल्ली उडवत त्याच्याकडे बघून हसलो होतो.
आज मात्र...
घाबरून मी दोन्ही हातांनी घट्ट डोकं धरलं...
... आणि विचार करू लागलो...
नकळत माझी बोटं डोक्‍यावरच्या केसांमध्ये खुपसली गेली होती. एक बट धरून मी बोटाभोवती फिरवत होतो...
मनात विचारांचं काहूर माजलं होतं...
फक्त तो चिंतूच डोळ्यासमोर दिसत होता...
हवेतच हात हलवून आपण काहीतरी फेकल्यासारखं केलं, ते मला नंतर लक्षात आलं.
माझा पुरता "चिंतू' झाला होता...
काल त्याच्याशी शेकहॅंड करताना शरीरातून सरसरलेलं ते हिरवंकाळं लिबलिबीत, पुन्हा एकदा आतल्याआत घुसळतंय, असं मला वाटलं...
मी स्वतःशीच विचित्र हसलो, आणि उठलो...
यंत्रासारखा बेसीनवर जाऊन ब्रश करून मी टेबलवर बसलो... पेपर उघडला, आणि समोरची बातमी वाचून मला धक्का बसला...
माझी नजर त्या बातमीवर खिळली होती. पण एक अक्षरही डोळ्यातून आरपार जात नव्हतं...
मी विचारात गढलो होतो...
अस्वस्थ झालो होतो... मनात चिंतेचं काहूर माजलं होतं...
काय होणार पुढे?...
--------------
http://zulelal.blogspot.com