वधूपरिक्षेच्या पारंपारिक पद्धतीत सुधारणा शक्य आहे का?

कदाचित २००

लिव्ह इन रेलशनशिप

मुंडावळ..., आपलं...ते हे..जागा धरून बसतो. .

कारण अर्थातच मुलीला(आई, वडील, बहीण, मैत्रीण इ.)घरून पढवून पाठवलेलं असतं की त्यांच्याशी असं असं बोल.चांगल स्थळ आहे जमलंच पाहिजे वगैरे वगैरे.

फक्त मुलीला?
मुलाला नसते का घरून पढवून पाठवलेलं असतं की त्यांच्याशी असं असं बोल.चांगल स्थळ आहे जमलंच पाहिजे वगैरे वगैरे..

चला आता जागा धरून बसा..

तुम्ही लग्नाळू आहात का?
असल्यास मुलगी बघण्याचे असे अनुभव आलेत का?
बदल हा नेहमी स्वत:पासून सुरु होतो.
इथं मिपावर काहीजणांनी अशा धाग्यांमध्ये आपले मत व्यक्त करताना मुलीला भेटणे, बोलणे, आपल्या हातात ठेवल्याचे सांगितले आहे. तुम्ही तुमच्याघरातील ज्येष्ठांना सांगून पहावे की जात, धर्म, पंथ, पारंपारीक भेटीगाठी, अतोनात खर्च वगैरे (जी तुमची मते आहेत ती) करणार नाही व माझे लग्न माझ्या मर्जीने होईल. अशावेळी आपल्या व आपल्याला आवडलेल्या मुलीच्या खिषात दम पाहिजे. एकदम "हो घराबाहेर!" अशी धमकी आली तर निस्तरता आलं पाहिजे ना!
तुम्हाला सध्याचा आट्याचा व डाळीचा भाव माहित असल्यास कळवा प्लीज.............. ;)

व्यक्तिगत मूल्ये व कौटुंबिक मूल्ये यांची चर्चा अपेक्षा व अनुरुपता, तडजोडीच्या मर्यादा याबद्दल मुलामुलींनी तसेच त्यांच्या कुटुंबांनी चर्चा करावी त्यातून अंदाज येतो. त्याआधारे 'रिस्क' घ्यावी असा फंडा सध्या आहे.

१. मुला मुलीने वेगळं भेटणं हा एक उत्तम पर्याय आहे.
कितीही पढवल तरी शेवटी त्या दोघानी एकमेकांना परखण्याची संधी मिळेल.

२.अजूनही काही वेगळे पर्याय काढता येतील. उदा. फक्त मुला-मुलींचे वेगळे मिलन समारंभ. यात पालक दूर बसतील. दिवसभर मुले मुली पालकांच्या नजरे समोर एकमेकांशी बोलतील. यात काही खेळ, गाणी वगैरे असू शकतात.

३. जर पसंती असेल तर पुढे भेटी होऊ शकतात. नाहीतर ....

लग्नाच्या भानगडीत शहाण्यांनी पडू नये. ;-)

अॅस्ट्रोनाट विनय,

सगळ्यांनी एव्हढे सल्ले दिलेत तर मीही हात धुवून घेतो. जेव्हा मुलगी पसंत करायला जाल, तेव्हा तुम्हां दोघांचं किती जुळतंय यापेक्षा जुळवून घ्यायची इच्छा प्रबळ आहे का हा प्रश्न विचारून पहा. उत्तर होकारार्थी आल्याच द्या उडवून बार. जुळवून घ्यायची इच्छा प्रबळ असणे म्हणजे संक्षींच्या भाषेत तिला आपले म्हणणे होय.

आ.न.,
-गा.पै.

हो!

आयुष्यात कधीही कुठलेही इंटरॅक्शन नसलेल्या कुठल्यातरी मुलीबरोबर दहा मिनिटे "आतल्या खोलीत" एकांतात काही बोलायचे या कल्पनेनेच मला खरे तर पूर्वी शहारा यायचा. आता येत नाही कारण या जन्मी तरी तो प्रकार करायची गरज लागणार नाही :)

बरं झालं आमची बेस (आणि रोझ) म्हणजेच पूर्वाश्रमीची हिलरीला ऑनलाईन भेटलो आणि लग्न करायचे ठरवेपर्यंत चांगले तीन-साडेतीन वर्षे एकमेकांना ओळखत होतो. अन्यथा मलाही आज "मुली पाहण्यामधले फ्रस्ट्रेशन" अशा स्वरूपाचा एखादा लेख लिहावा लागला असता मिपावर :)

तुमची केस अगदी साधी आहे. ;)
आता व डाळ दोन्ही आणायला प्रश्न नाही, तुमचे लग्न तुमच्या मर्जीनेच होईल, प्रेमविवाह नसेल, वेगळा संसार थाटणे ही गरज आहे. मग प्रश्न येतोय कुठे? लग्न करायचे म्हटल्यावर बरे कपडे तर मुलगी काय मुलगाही परिधान करेलच. त्यात सजवून विकायला ठेवलेल्या वस्तूचा विचार मनात आणू नये. पाच दहा मिंटात काय एकमेकांबद्दल जाणून घेणार असं वाटतय तर जास्तवेळ बोला. घरात नको असेल तर गच्चीवर, उपहारगृहात, बागेत, स्काईपवर असं कुठेही कंफर्टेबल असेल तिथे. थोरामोठ्यांच्या सहवासात अवघडल्यासारखं वाटणार नसेल तर घरात बोला. एका भेटीत जाणून घेऊ शकणार नाही असं वाटत असेल तर दहावेळा भेटा. प्रत्येकवेळी कोणी मैत्रिण किंवा मामी, मावशी पढवून पाठवू शकणार नाही.
माझं लग्न लै वर्षांपूर्वी झाल्याने आजकालचे फार अनुभव माहित नाहीत पण एवढ्यात भाच्याचे लगीन ठरले तेंव्हा तो जवळजवळ सहा महिने मुलीशी फोन, स्काईप, चॅट असे बोलत होता. भारतवारीदरम्यान भेट झाली. सगळे पटल्यावरच साखरपुडा झाला. दोघांचेही शिक्षण, कामाचा अनुभव, घरची आर्थिक परिस्थिती यात जाणवेल असा फरक असताना त्या दोघांनी बराच पेशन्स दाखवून काम निभावून नेले असे म्हणता येईल. यामध्ये दोन्हीकडील आईवडिलांचा सहभाग एकमेकांची ओळख करून घेण्याइतपत आधी होता. आता लग्न ठरवताना मात्र जास्त आहे हे ओघाने आले कारण हे पारंपारिक अ‍ॅरेंज्ड म्यारेज नाही पण लव्ह म्यारेजही नाही. नवर्‍यामुलाने यात स्वयंपाक करणे, घरसफाई, ईतर घरगुती कामे यातील आपला सहभाग सांगितला व तसेच मुलीनेही केले असावे.

व्यावहारिकदृष्ट्या सोयीचे स्थळ बघायचे की सोयीचे नसले तरी मनाच कौल याला महत्व द्यायचे हा प्रश्न अशा केसेस मधे पडतो खरा पण त्याला काही उत्तर नाही.

शेवटी जागाच भरायची ना ?

पातेलं परत आलं?

trial marriage चं बघा

बऱ्याच लोकांनी चांगले सल्ले दिलेत, असेही मिपाकर मदतीला तयार असतातच!
या गोष्टीवर सल्ला वगैरे देण्याचं माझं वय नाही पण मग गोष्टच सांगतो! इथे बऱ्याच लोकांना माहित आहे, बघा तुम्हाला काही फायदा होतो का...

एकदा एक गुरु त्यांच्या शिष्याला एका बागेतून सगळ्यात सुंदर फूल आणायला सांगतो. बाग मोठ्ठी असते आणि त्यातून एक सरळ रस्ता जात असतो. पण हे काम करताना एक नियम देखील असतो की एकदा एखादे फुलझाडं ओलांडले कि पुन्हा मागे वळून त्याचे फूल घ्यायला यायचे नाही.

शिष्य बागेमध्ये जातो. बराच वेळ झाल्यानंतर तो रिकाम्या हाताने गुरुकडे परत येतो.
गुरु विचारतात,"रिकाम्या हाती परत का आलास?"
त्यावर शिष्य म्हणतो कि," मी बागेत चालायला सुरुवात केली तेव्हा सगळ्या झाडांना विविध प्रकारची फुले होती. कोणाचा आकार मोहक होता, कोणाचा रंग, कोणाचा सुगंध छान होता पण दरवेळी मला वाटायचं कि याहीपेक्षा सुंदर फूल मला पुढे मिळेल. मग मी पुढे चालत राहिलो आणि बराच वेळ चालल्यावर बागेच्या शेवटाला पोहोचलो! तेव्हा जाणवले तिथे असलेल्या फुलांपेक्षा आधीची फुले सुंदर वाटत होती. पण आता मागे जाऊ शकत नसल्याने मी रिकाम्या हाती आलो..."

गुरु हसले आणि म्हणाले,"आकर्षण असे असत. माणसाला कायम वाटत राहत कि अजून आकर्षक काहीतरी पुढे मिळू शकेल आणि त्याला शोधत राहतो... शेवटी कायम रिताच राहतो!
"आता तू असे कर, पुन्हा बागेत जा आणि तुला जे फूल सुंदर वाटेल ते घेऊन ये!"

शिष्य पुन्हा जातो. यावेळी परत येताना मात्र त्यांच्या हातात एक सुंदर फूल असते.
गुरु विचारतात,"हे सगळ्यात सुंदर आहे का?"
शिष्य म्हणतो,"माहित नाही गुरुजी, पण जेव्हा मी हे फूल पाहिलं तेव्हा ते मला आवडले! कदाचित याच्यापेक्षा सुंदर फुले बागे मध्ये असतीलही पण मग मला त्यांच्याकडे बघण्याची गरज वाटली नाही. माझ्यासाठी हेच फुल सुंदर आहे!"

गुरुजी हसले आणि म्हणाले "प्रेमाचं असे असते एकदा एखाद्या व्यक्तीवर प्रेम जडले कि ती तुमची होऊन जाते. मग त्याला गुण किंवा दोष यामध्ये तोलण्याची गरज पडत नाही"

असच काहीस लग्नाबद्दल म्हणता येईल... जशी आठवली तशी लिहिलीये बर का! ;)

त्याने आणि तिने थोडावेळ एकमेकांशी बोलून, समजवून घेऊन लग्न करण्याचा धोका पत्कारावा ..
किंवा
त्याने आणि तिने बरीच वर्षे एकमेकांना स्मजाऊन घेऊन मग लग्न करण्याचा धोका पत्करावा...
:-)