बाहुबलीच्या निमित्ताने …

मराठी चित्रपटांबद्दल आपल्याला सहानुभूती असते, पण बरेचसे चित्रपट त्याच त्याच चावून चोथा झालेल्या विषयांवर असतात. वैचारिक झेप घ्यायचं सुचतच नाही कोणाला! गरीब चित्रपट आणि प्रेक्षकांची वानवा हे दुष्टचक्र चित्रपट तयार करणारेच मोडू शकतील. कारण नुसतंच प्रमोशन करुन चार टकली जास्त येतीलही पण डोंगर पोखरून उंदीर निघतो ना! टीपी२ चं काय वेगळं झालं?! आंतरराष्ट्रीय स्तरावर चालणारे विषय घेऊन ते डोकेबाजपणे हाताळणं गरजेचं आहे असं मला तरी वाटतं

बाहुबलीबद्दल नुसतेच ऐकलेय, चांगले आणि वाईट दोन्ही. म्हणून बघण्याआधी बोलता येणार नाही.
टीपी २ भंगार होता. पहिल्या भागाच्या यशामुळे दुसर्‍यांदा लोक्स पहायला गेले असतील तर प्रेक्षकांची फसवणूक केली गेलीये. काहीही म्हणजे काहीही दाखवलय. आमच्या घरातील सगळी मेंब्रं शिनेमा बघताना धाव्व्या मिंटाला झोपली. मीच जरा भक्तीभावाने ७५ टक्के बघितला. मोठ्या प्रमाणावर खर्च करून कायतरी केले म्हणजे ग्रेटच असते असे नाही. त्याला काही ष्टोरी नसली तर असले शिनेमे तयार करून पैसे व वेळ वाया गेले असेच वाटेल. आता तो अगंबाई अरेच्च्या २ आलाय. हिंमतच होत नाही वेळ खर्च करण्याची!

काही प्रश्नांची उत्तरं मिळालीत तर सोप्पं जाईल
१. तेलूगू व मराठी चित्रपटस्रूष्टीची वार्षिक उलाढाल किती
२. आंध्रा/तेलंगाना व महाराष्ट्रात चित्रपट बघण्याचा क्रेझ कसा आहे?
३. तेलुगू व हिंदी आणि मराठी व हिंदी भाषेतील साम्य?
४. किती तेलुगू लोकं हिंदी चित्रपट बघतात व तसेच किती मराठी मंडळी हिंदी चित्रपट बाघतात?
५. मराठी माणूस मराठी चित्रपटाचं तिकीट ब्लॅक मधे खरेदी करेल काय? ( बाहूबलीचं तिकीट १०००० रूपयाला गेल्याचं वाचण्यात आलय)

प्रश्न अजुन आहेत पण असो.

मराठीचं दुर्दैव एकच -हिंदी भाषेसोबतचं साम्यं ज्याचा थेट परीणाम मराठी माणसाच्या चित्रपट आवडीवर होतो. एका मराठी माणसानेच सिनेमा भारतात आणला पण तरी इतर पुढे निघुन गेलेत हा आपलाच करंटेपणा म्हणावा लागेल.

तुम्ही आंतरजालावर बाहुबली बघीतला म्हणताय, म्हणजे फुकट.
अप्रत्यक्ष रीत्या पायरसीला प्रोत्साहन देताय.

मला बाहुबली बघण्याआधीच एका गोष्टीमुळे प्रचंड आवडला कारण तो 3D मधे आणला नाही!! हल्ली हॉलिवूड वाले आणि त्यामुळे इतरही चित्रपटकर्ते 3Dच्या नादाने काहीच्या काही बघायला लावतात!

तर, बाहुबली बोरिंग आहे, स्टोरी काहीच नाही अशा ब-याच नकारात्मक प्रतिक्रिया ऐकल्यावर मी तो चित्रपट बघितला आणि मला तो प्रचंड आवडला. स्क्रीनवर दिसणारी ती भव्य-दिव्यता खरंच भारावून टाकणारी आहे. खरं तर कथा पहिल्या भागाच्या शेवटी चालू झाली आहे आणि पुढच्या वर्षी येणा-या चित्रपटामधे कळणार आहे.तोवर जे समोर आहे ते पण बघण्यात मजा येईल ह्याची काळजी नक्कीच चित्रपटकर्त्याने घेतली आहे.

आयपीएल संपल्यावर दर आठवडयाला २-३ या हिशोबाने महिन्याला किमान १२-१५ चित्रपट प्रदर्शित झाले. हिंदी चित्रपट निर्माते आपसात तारखा ठरवुन दोन चित्रपटांमध्ये योग्य अंतर ठेवतात. इथे मराठी निर्माते मात्र एकमेकांचे चित्रपट पाडायला पुढे सरसावतात. हल्ली एक चित्रपट जास्तीत जास्त दोन आठवडे टिकतो. महिन्याला १२-१५ चित्रपट प्रदर्शित झाल्यावर वेळ आणि पैसा खर्च करून कोण इतके चित्रपट पहाणार आहे? त्यातले एक दोन चित्रपट चालतात आणि बाकीचे डब्यात जातात. मग हेच लोक मराठी प्रेक्षक मराठी चित्रपट पहात नाहित म्हणुन बोंबा मारतात.

टीपी२ पध्दल

शनिवारी सुट्टी असल्याने घरीच तुनळी वर टीपी२ बघितला. बकवास. पहिल्या भागाच्या यशानंतर दुसऱ्या भागाची मारे जोरात घोषणा केली. चित्रपट बघताना जाणवत होते कि दिग्दर्शकासहित सगळ्या कलाकारांना चित्रपटाविषयी शंका होती. कथानक, संवाद, कलाकार आणि अभिनय (?) या सर्वच बाबतीत मार खाल्ला. पण आधी गाजावाजा करून घोषणा केलेला चित्रपट अर्धवट गुंडाळुन डब्यात जाऊ नये म्हणुन तो तसाच पुढे रेटला गेला. पहिल्या भागात प्रथमेश परब आणि केतकी माटेगावकर यांच्या अभिनयात ताजेपणा होता. दुसऱ्या भागात प्रियदर्शन जाधव आणि प्रिया बापट अक्षरश: पाट्ट्या टाकत आहेत असे वाटले.

Containt = Content
Promot = Promote

बाहुबली बघायचाच आहे. मराठी चित्रपट इतक्या मोठ्या बजेटवर जायला वेळ आहे अजुन. हाच बाहुबली जरी तमिळ तेलुगु मध्ये आला असता तर त्याने इतका पैसा कमावला असता का? नाही ना? त्यांनादेखील हिंदीच्या कुबड्या लागल्या म्हणजे हा चित्रपट एवढा धो धो चालतो आहे तो हिंदी असल्यानेच. प्रादेशिक चित्रपट कधीच २५० कोटींचा टप्पा गाठणार नाही.

मुख्य म्हणजे चित्रपटावर किती पैसे ओतले यापेक्षा चित्रपटातुन किती समाधान मिळाले हे महत्वाचे. जर ते छोट्याश्या श्वास, शाळा किंवा किल्ला मध्ये मिळत असेल तर उगाच बिग बजेटचा सोस कशाला? त्यातुन आनंद फक्त निर्मात्यांना आणि कलाकारांना मिळतो (कारण त्यांना पैसा जास्त मिळतो). सामान्य माणसाला नाही. त्यामुळे माझ्यासाठी तरी बजेट पेक्षा कंटेट जास्त महत्वाचे.

अरेरे

हाच फरक आहे मरठि प्रेक्षक आणी साउथ चे प्रेक्षकां मध्ये, तिथे लोक स्वतःहुन पायरसि ला थारा देत नाहित, पायरसि सीडि कुठे विकत असतिल तर तेथिल लोकच त्याला मज्जाव करतात. त्यामुळे तेथिल निर्माते सिनेमावर मोठ्याप्रमानावर पैसा लावण्यास तयार होतात म्हणुनच बाहुबलि सारख्या कलाकृति आपनास बघायला मिळतात, कृपया कुठलाहि सिनेमा हा बनवट सीडि किंवा आंतरजालावर पाहु नये. सिनेमा हा थियेटर मध्येच किंवा ओरिजनल सीडि वर पहावा. अधिच २जी आणि ३जी इंटर्नेट मुळे संगीत क्षेत्राचि काय अवस्था झालि आहे ति पहा.

आर्र.. छोट्या पडद्यावर पाहिला ? ... तुने तो पिइच... नै.. फिर काय को बाता करेला हय बाहुबली ह्यांव अन त्यांव... पयले बडॅ पर्दे पेदेखो फिर बांता करो... अहो छोट्या पदद्यावर मराठी चित्रपट खपुन जातात... बहुबली काय बघितला तिथे, वरुन धांगे काढता त्याचे ? कहर हय.

मी बघितलेली एक गोष्ट तेलगु, तमिळ लोकं आपल्या भाषेतला चित्रपट म्हणजे घरचं कार्य असल्याप्रमाणे वागतात. भक्तिभावाने स्वत: मूवी बघणे , नंतर तो मूवी त्यांच्या इतर भाषीय मित्रमंडळींनी सुद्धा बघावा म्हणून जोरदार लॉबिंग. त्यांच्या पार्टी, समारंभात सुद्धा त्यांच्याच भाषेतली गाणी वाजत असतात. दाक्षिणात्य चित्रपट सृष्टी इतकी मोठी असल्याचे मूळ कारण त्या लोकांचा हा भाषीक अभिमान असावा.

अजुन एक म्हणजे अंथरूण पाहून पाय पसरणे हा वाक्प्रचार त्या भागात नसल्यामुळे तेथील निर्माते पण दिलखुलास पणे चित्रपटावर खर्च करतात. बरं प्रेक्षक आपल्याला फार नुकसान होऊ देणार नाही ही खात्री असतेच कारण हिंदी चित्रपटांची स्पर्धा तिथे नसतेच. प्रेक्षक जाणार कुठे? मराठी चित्रपटांचा प्रेक्षक वर्ग हिंदी मराठी मधे जरा वाटल्या गेला जातो.

दाक्षिणात्य लोकं हे मुळातच चित्रपट-वेडे असतात, ते त्यांच्या genes मधेच आहे. या लोकांच्या तुलनेत मराठी लोकांना चित्रपट बघायला खूप मनापासून आवडत नाही. म्हणजे मोजके छान चित्रपट बघतातच आणि एन्जॉयही करतात. पण क्रेझ अशी कमीच. त्यातही मराठी चित्रपट म्हटले की अजुनच उत्साह मावळतो. म्हणून निर्माते सुद्धा खूप बिग बजेट चित्रपट निर्माण करतच नाहीत. रिस्क कोण घेणार?

जय माहिष्मती...
आताच बाहुबली बघून आलोय.... मोठ्या पडद्यावर.
डोळ्याचे पारणे फिटले. अडीच तास वेगळ्याच जगात घेऊन गेला...
पुढच्या भागाची प्रतिक्षा आहेच.
एकच शंका होती ती म्हणजे कुठल्याही कलाकाराला तो किरी भव्य दिव्य चित्रपटात काम करतोय याची जणू माहितीच नव्हती. म्हणजे सर्वांची अ‍ॅक्टींग ए-वन पण कुठेतरी ५ टक्के राहून गेलंय.
पण एकूण पैसे वसूल ...
जमलं तर परिक्षण लिहणार..

अशा कलाकृतीचा छोट्या पडद्यावर तेही चोरून डाउनलोड करून बघून अपमान करू नये अशा मताचा मी आहे. (वैयक्तिक अपरिहार्यता समजू शकतो. पण ज्यासाठी इतर लोक बघा म्हणतात तो फील छोट्या पडद्यात येत नाही. वेळ वाया जाईल. मन खट्टू होईल.)

मराठीला इतका खर्च करायला अजून वेळ आहे. असू दे. इतर लोक बनवतायत आपण बघूया. परत काही तरी ब्रेक-थ्रू मराठीलोक करतीलच.

बाजीरावावर असा एक दोन-तीन भागातला पिच्चर काढायचा राव.. फक्त वीस वर्षांतली युद्धं आणि दौरे कवर करायचे. सोबतीला शिंदे होळकर आणि मराठा सैन्य. असं चांदण्या रात्रीत उत्तरेच्या मैदानावर घोडदैड करणार्‍या घोडदळाचं एरिअल डोळ्यासमोर येतंय.
(ती मस्तानी/पुणे राजकारण वगैरे तूर्तास बाजूला ठेवायचे किंवा चवीपुरतेच अ‍ॅडवायचे. बाकी सिकंदरासारखी ऑन-फिल्ड गाथा असेल मग..!)

बाहुबली अतिशय आवडला. पहिल्या हाफ मधे वैतागले होते, पण दुसर्‍या हाफ मधे डोळ्यांचं पारणं फिटलं. पुन्हा तेलुगु मधे बघायची इच्छा आहे. चित्रपटाबद्दल ऐकून ज्या अपेक्षेने गेले होते, ती पूर्ण झाली. ज्या आतुरतेने एखाद्या हॉलीवूडपटाची वाट बघेन तेवढ्याच आतुरतेने 'द कन्क्लुजन' ची वाट बघतेय.

बाहुबलीची गोष्ट एक तर अस्सल भारतीय मनावर लहानपणापासून झालेल्या तमाम कथांच्या संस्कारांची आठवण करून देणारी, त्यात बॉलीवूडी गाणी आणि प्रेमदृश्ये, त्यात दाक्षिणात्य भव्यदिव्यता, आणि या सगळ्यासाठी तंत्रज्ञांपासून ते कलाकारांपर्यंत प्रत्येकाने केलेली मेहनत त्यात दिसत राहते. त्याची ओढून ताणून मराठी सिनेमाशी तुलना करायचा अट्टाहास कशाला?

मराठी चित्रपट चांगले असतील तर बघायला आवडतात, पण मराठी चित्रपट एक तर एका टोकाचे गल्लाभरू नाहीतर दुसर्‍या टोकाचे गंभीर गहन असतात. एकात फालतू करमणुकीचा अजीर्ण होईपर्यंत मारा तर दुसर्‍यात करमणुकीला फाट्यावर मारून नुसते मेंदूला छळणारे प्रसंग(काही अपवाद वगळून). त्यामुळे हल्ली आपोआप मराठी चित्रपटांकडे पाठ फिरवली जाते. हिंदीचं तर बोलायलाच नको. एकमेव पर्याय राहतो तो म्हणजे बाहेरून येणारे चित्रपट. पण ते कितीही आवडले तरी काळजाला भिडत नाहीत. त्यामुळे महाभारतीय संस्कारातला आणि भारतीय मातीतला चित्रपट म्हणून बाहुबलीला एवढा रिस्पॉन्स मिळाला त्यात नवल काय? तो मराठीला मिळत नाही म्हणून कुढतच बसायचं का?

मराठीत 'भुजबळ द आर्मस्ट्राँग" या नावाने येतोय एक सिनेमा. त्यातल्या प्रॉपर्टीची भव्यता डोळ्यात भरणार नाही या साऊथवाल्यांच्या..

बाकी बाहुबलीमुळे तेलगु चित्रपट फार महान वगेरे असतात असा गैरसमज होउ नये.
- दर वीस मिनिटाला जर रक्त सांडले नाही तर फाउल समजतात. (पुलंचे वाक्य बदलून वापरतोय)
- अर्ध्या चित्रपटातला अर्धा भाग ब्रह्मानंदम् आपल्या खांद्यावर उचलतो. बऱ्याचदा चित्रपट टुकार असला तरी त्यामुळे सुसह्य होतो. पुढचा चित्रपट पण बघितला जातो.
- काही कुटुंबाची मक्तेदारी आहे.
- मराठी प्रेक्षकाला तरी तेलगु चित्रपट काही अपवाद सोडले तर फार आवडनार नाही.
ह्या गोष्टी इतरत्र नाही असे नाही.

बाहुबली ही एक मोजून मापून घेतलेली जोखीम होती. परत ती काही जणांनी मिळून शेअर केली. काही बाबी जमेच्या होत्या.
- राजमौलीचा हा काही पहीला ऐतिहासिक चित्रपट नव्हता या आधी मगधीरा येउन गेला होता. तसेच मख्खीला हिंदीत सुद्धा बरेच यश मिळाले होते. मुळात या माणसावर जोखीम घ्यावी अशी त्याची पत होती.
- अनुष्काच्या नावाने चित्रपट चालतात. इथे तर प्रभास, राणा, सत्यराज, रम्या क्रिष्णन सारे होते.
- धर्मावाल्यांनाही साथ दिली. सुरवातीपासूनच काहीतरी भव्य करायचे आहे या हेतूनेच ते केले गेले. कुणीतरी अशी जोखीम घ्यायला हवी होती आणि ती घेतली गेली. एक जबरदस्त चित्रपट तयार झाला.

मराठी तर जाउ द्या आजवर बॉलीवुडमधेही असा चित्रपट बनला नाही. तेंव्हा तेलगु आणि मराठी चित्रपटांची तुलना करीत इथे खल करीत बसण्यापेक्षा परत एकदा थेटरात जाउन चित्रपट बघावा.

लक्ष्या, मकरंद अनारसपुरे, भारत जाधव, इत्यादी इत्यादी कोमेडीअन आपण हिरो म्हणून आवडीनी बघू तो पर्यंत तरी साउथ सारखे ग्ल्यामर मराठी सिनिमा ना कसे मिळणार?

काल बाहुबली बघण्याचा योग आला...दोन तीन दिवस कुठेच तिकिट्स मिळत नव्हते. रात्री ११ चा शो असून हाउसफुल्ल होता. सिनेमाबद्दल बोलायचे तर अतिशय भव्य आणि रम्य चित्रकथा आहे. टेक्निकल आस्पेक्ट्स निव्वळ उच्च दर्जाचे आहे. ज्युरासिक वर्ल्डच्या व्हिज्युअल इफेक्ट्स टीमने यासाठी काम केले आहे असे ऐकून आहे. मराठी चित्रपट सोडाच, बॉलीवूडला ही अजून काही वर्ष जातील त्यांच्यासारखे टेक्निकली परफेक्ट काम करायला.. :) :)

मराठी चित्रपट एवढ्या मोठ्या scale वर का बनत नाहीत ?

१. कमी प्रेक्षकवर्ग
२. चित्रपटगृहांची अनुपलब्धता
३. मराठी प्रेक्षकांची हिंदी चित्रपटाला असणारी पसंती आणि स्पर्धा ( हिंदीचा कलेक्शन फक्त ६० कोटी आहे आणि बजरंगी आल्यावर ९०% चित्रपटगृहामधून बाहुबली काढला )
४. मराठी निर्मात्यांचे बजेट
५. तिथे बाहुबली पहिलाच बिग बजेट चित्रपट नाही , पूर्वी तिथे असे चित्रपट आले आहेत आणि चालले आहेत . त्यामुळे बाहुबली ही केलक्युलेटेड रिस्क होती.

निशित्तच कौतुकास्पद आहे

मराठीत नाथमाधवांची वीरधवल कादंबरी बाहुबलीला तोडीस तोड आहे.

मराठी प्रेक्षक हा मराठी चित्रपटांच्या बाबतीत खुप चुझी / चोखंदळ आहे . त्यामुळे जे मराठी चित्रपट त्याला काळजाला भिडले नाहीत व क्रुत्रिम वाटले ते मराठी प्रेक्षकांनी नाकारले आहेत . म्हणुन त्याला ग्रुहित धरुन कसे पण मराठी चित्रपट बनवू नयेत . उदाहरणादाखल - सतिश राजवाडे यांचा 'मुम्बई पुणे मुम्बई' जेवढा चालला , तेवढे त्यांचे नंतरचे चित्रपट चालले नाहीत . स्वप्निल जोशीचे 'मुम्बई पुणे मुम्बई' , दुनियादारी जेवढे स्विकारले गेले , तेवढे इतर चित्रपट स्विकारले गेले नाहीत . सचिन खेडेकर यांचे 'मी शिवाजीराजे भोसले बोलतोय ', काकस्पर्श हे जेवढे गाजले तेवढे इतर चित्रपट गाजले नाहीत.

बाहुबली, एस.एस.राजमौळी, प्रभास, राणा, तमन्ना यातलं एकही नाव मला माहीत नव्हतं. मुळात मला चित्रपट सृष्टीचा गंधच नाही तेवढा. “बावर्ची सिनेमात हिरोचा डबल रोल आहे का??” असले प्रश्न विचारणारा मी. पण आज खास लिहायला बसलोय म्हणजे तसं काहीसं मी पाहिलेलं असणार, असा तर्क लढवायला आजिबात हरकत नाही. परवा सहज मनात आलं, पाहूया हा सिनेमा. पण इतर अनेकांच्या मनात आलं न ते. शो झालेला हाउसफुल. मग पुन्हा प्रयत्न केला दुसर्या दिवशी. तुटकी सीट मिळाली. कारण तिचं तिकीट विकलंच जात नाही ऑनलाईन. त्यामुळे तिकीट खिडकीवर मिळालं तरी. असो खूप झालं. मुद्दा हा आहे की, वरील सर्व नावं मला काल परिचीत झालेली आहेत.

खूप कौतुक कराव्या अशा खूप गोष्टी आहेत या सिनेमात. आता सिनेमासाठी बॉडी वगैरे करणं जुनं झालं, सगळेच करतात. पण त्याचंही कौतुक आहेच. राणा आणि प्रभास. दोघेही वीर असे काही दिसलेत सिनेमात, की चुकून नायिकेला दिग्दर्शकाच्या मताच्या/अन कथेच्या विरोधात नायकाशिवाय दुसरा कुणी आवडला तरी आश्चर्य वाटायला नको. अर्थात मी इथे स्टोरी बिरी सांगायला बसलोच नाहीये, आपल्या लोकांच फक्त कौतुक (जे मी फार कमी वेळा करतो ते) करायला बसलोय.

ह्या चित्रपटात एक 'कालकेय ' नावाची जमात आहे. त्यांची वेगळी भाषा ठसवण्यासाठी मदन कार्की ह्याने एवढ्या एकाच आवश्यकतेसाठी चक्क एक नवीन भाषा निर्माण केल्याचं मला विक्रम एडके यांच्या परीक्षणातून कळालं. अरे काय माणसं आहेत की काय. एवढे कष्ट फक्त हॉलीवूड मध्ये केल्याच्या बातम्या येतात कानावर. आपण म्हणजे “वाहवा, याला, याला म्हणतात डेडिकेशन वगैरे उद्गार काढतो. पण आपली माणसं काय करतात हे पाहूया ना एकदा डोळे उघडून. एक नवी भाषा. ७५० शब्द आणि ४० व्याकरणाच्या नियमांसह. अर्थात हिंदी मध्ये नाही जाणवायचं ते. कारण भाषांतरीत सिनेमे कसे अन कुणाकरवी भाषांतरीत होतात हे मी चांगलंच अनुभवलंय.
आता जरा जिव्हाळ्याचा विषय, सेट्स. साबू सिरील या माणसाने ज्या काही detailing सकट सेट केलाय, त्यासाठी विशेष टाळ्या आहेत. भव्यता...मनभर व्यापून राहिलेली भव्यता. झोपल्यावरही डोळ्यात राहणारी. पहावीच एकदा. त्याला visual effects ची जोड पण आहेच; मान्य. पण मुळात असं काही करावं हे सुचणाऱ्या कलादिग्दर्शकाला सलाम.
या सगळ्यात मला महत्व वाटलं ते स्टोरी टेलिंगचं. इतकी अप्रतिम कथा सांगण्याची पद्धत. त्याला तोड नाही. अर्थात मुळात त्या कथेतच तेवढा दम आहे. पण मांडणी ...प्रेक्षकांना कथेचा एकेक पदर उलगडून दाखवण्याची हातोटी सुन्दर आहे. दोन अभिनेत्यांना हेतुपुरस्सर उच्च/नीच दाखवून हा घ्या तुमचा हिरो वगैरे प्रकार नाहीत. कथेला गरज वाटेल एवढीच प्रेमाची फोडणी, भावनांच्या कल्लोळांचा अभाव, भक्ती, स्वाभिमान अशा संकल्पनांचा भडीमार नसल्यामुळे कथा track सोडत नाही. (नाहीतर कृष्णचा क्रिश होईपर्यंत ६०% सिनेमा संपलेला असतो एरवी)
२५० कोटी मिळाल्यावर तुम्ही काय करू शकता?? उच्च तंत्रज्ञान वापरून उच्च सिनेमा बनेलच असं नाही. इथे सेट्स पाहताना विशेष आभास पाहताना जाणवतं...की किती उत्तम पद्धतीने पैसा खर्च केलाय. महिष्मती नगरीतील व्यवस्था, ८-८ माजली वाडे, इमारतीचं बांधकाम निव्वळ अप्रतिम. मोठ्ठ्ठठ्ठा धबधबा पाहून तर पैसे पाण्यात घालवलेत वगैरे म्हणावसं वाटतं.
छायाचित्रकारांनी पण कमाल केलीय. ही भव्यता, सौंदर्य आपल्यापर्यंत पोहोचवण्यात ते आजिबात कमी पडलेले नाहीत. रात्रीचे प्रसंग चितारण्यासाठी निळा फिल्टर न लावून त्यांनी जे काही मन जिंकलय. वा वा!!
वैदिक काळातील व्यूह रचना, त्यांचा अभ्यास वगैरे पण कथेला हातभार लावायला आहेच. मुद्दा काय, तर चला सिनेमा बनवूया म्हणून कुणीही ह्याला हात घातलेला नाही. त्यामागे खूप अभ्यास अन कष्ट आहेत.

थोड्या अतार्किक गोष्टी पण आहेत. सावळी नायिका एका गाण्यात गोरी, अन गाणं संपल्यावर पुन्हा सावळी वगैरे. पण स्वप्नात असं होऊ शकत म्हणून सोडून दिलय मी ते. ईतर आहे अजून...पण माफ!!!

नार्निया पाहतो आपण, सुपरम्यान, kripton ग्रह वगैरे. पण अरे बॉलीवूडच्या सर्व व्यावसायिक गणितांना छेद देत एक टॉलीवूड सिनेमा आलाय जो सलग २ दिवस हाउसफुल आहे. प्रेम कथा, थिल्लरपणा नसलेला हा सिनेमा प्रचंड यशस्वी होणारे आणि त्याला यशस्वी करण्यात आपला हात असावा असा मला वाटतं. त्याशिवाय असे धाडसी प्रयोग करायला कुणी तयार होणार नाही. आपल्या फिल्म इंडस्ट्रीचं सारं गणित पैशापाशी अडत. प्रेक्षकांना काय आवडतं ते दाखवा. अरे पण आम्हाला हे देखील आवडत हे कळू द्या न त्यांना. २५० कोटीला २५० कोटीचा परतावा आहे म्हणावं. धार्मिक सणांना सिनेमा रिलीज न करताही यश पदरात पडत हे कळेल म्हणजे त्यांना.

आता गम्मत म्हणजे हा सिनेमा एका उच्च बिंदुला येऊन क्रमश: राहतो आणि २०१६ मध्ये पुढील भाग येणार असल्याची घोषणा करतो. जे काही असेल ते. मी ज्या आतुरतेने MI सिरीजची वाट पाहतो, तेवढीच याचीही पाहतोय हे नक्की.
वेळ काढून पहा. (सिनेमा विशेष आवडला असल्यामुळे माझं कौतुकाचं लिखाण क्रमश:च राहील, पुन्हा काही लिहावसं वाटेल असं दिसतंय.)

भाषा समजत नसली तरी सिनेमा समजला आणि बेहद्द आवडला. एवढी तांत्रिक करमत करून सुद्धा चान्दोबातल्या गोष्टींमध्ये जी निरागसता असायची ती जपण्यात यश मिळाले आहे. ही अतिशय कठिण आणि कौतुक करण्यासारखी गोष्ट आहे.

१०० , २०० कोटी खर्च करुन बनवलेले हे तेलुगु , तामिळ सिनेमे बघताना भव्य दिव्य वाटत असेलही , पण त्याच बरोबर वाईटही वाटते . यातील काही कोटी हे जर तेथिल रस्ते डागडुजी, स्वच्छता ,वाहतुक नियमन ,निसर्ग संवर्धन,पाणी व्यवस्थापन , प्रदेश सुधारणा यांवर खर्च करता आले ते जास्त महत्वाचे आहे . त्यामुळे या बाबतीत मराठी सिनेमांचे विशेष कौतुक वाटते . कारण कोणत्याही गाजलेल्या मराठी सिनेमाने मराठी प्रेक्षकांना खोटी स्वप्ने दाखविली नाहीत .

लोकांना स्वप्नं विकायचं आपलं काम तो सिनेमा चोख करतो आहे. अजून एक गोष्ट कोणाच्या लक्षात आलेली दिसली नाही, दिग्दर्शकाचे काम. अगदी एक्स्ट्रा नटांकडून त्यांनी उत्तम मुद्राभिनय करून घेतला आहे. कोणत्याही फ्रेममधे एक्स्ट्राज चे वागणे विसंगत वाटत नाही.

मारियोच्या उड्यांबाबत चिगोशी सहमत! पण बाकी उत्तम दृश्य अनुभवासाठी ते माफ करून टाकले आहे!

आगाऊ म्हाद्या यांचा प्रतिसाद सुंदर आहे.

'बाहुबली' मला खूप आवडला. काय सुंदर आणि प्रभावी चित्रपट बनवला आहे!! वाह! सोपी कथा, जबरदस्त कलादिग्दर्शन, डोळ्यांचे पारणे फिटावे अशी अफलातून आणि भव्य दृश्ये, सगळ्यांचा खणखणीत अभिनय आणि उत्सुकता ताणून धरायला लावणारे दिग्दर्शन! प्रभास आणि राणा तर उत्तम आहेतच पण कटाप्पाच्या भूमिकेत सत्यराजने जान ओतली आहे. नासीरचा कुटील बाप जबरदस्त. अनुष्का, रम्या, आणि नाजूक तमन्ना यांनीदेखील जीव तोडून अभिनय केला आहे. स्पेशल इफ़ेक्ट्स जाणवतात पण एकंदरीत चित्रपटाचा आवाका प्रचंड मोठा आहे; त्यामुळे उणीवांकडे फारसे लक्ष जात नाही. चित्रपट बघतांना आपण काहीतरी भव्य-दिव्य, श्वास रोखून धरायला लावणारे बघतोय असे वाटत राहते.

डिटेलिंग इतके मस्त की मोठ्या मोठ्या महालांच्या ग्राफिक्समध्ये दुरून छोटी छोटी हालचाल करणारी माणसे, उडणारे पक्षी, फडकणारे झेंडे, बुरुजांच्या सावल्या, इत्यादी सगळे कुशलतेने टिपले आहे. धबधबा आणि पर्वतराजी तर निव्वळ अप्रतिम!

एकदा मोठ्या पडद्यावर पहायलाच हवा असा चित्रपट.

मराठीत मला वाटतंय पानिपत वरच असा होवू शकतो .

"मुद्दा पैशाचा नसून ज्या कामासाठी दिला आहे त्या कामावर ते काम चांगले होण्याकरता खर्च होण्याचा/करण्याचा आहे. जर या चित्रपटाच्या कला दिग्दर्शकाला मिळालेला पैसा घेऊन तो त्याने शक्य तितके चांगले काम करण्यात लावला नसता तर तुम्हाला खड्डे पडलेल्या रस्त्यांसारखा चित्रपट दिसला असता."
-- बाहुबली बाबत आतापर्यंत प्रतिक्रिया या संमिश्र , परस्पर विरोधी अशा वाचायल्या मिळाल्या आहेत . काही जण त्यांतील तांत्रिक करामतींनी भारावून गेले आहेत , तर काहींना या तांत्रिक करामतींमध्ये त्रुटी आहेत असे दिसते .
"जर कोणाला उपदेश द्यायची गरज असेल तर ती दर्शकांना आहे. कारण खिशातले ८० ते २००० हजार रुपये हा दर्शकच उधळत असतो"
-- सर्वात वाईट तर तेथिल दर्शकांबद्दलच वाटते . कारण रणरणते उन , वादळ , पाउस , पाणी / वीज टंचाई , प्रदुषण , ट्रॅफिक हा सर्व त्रास सहन करीत लोक येतात व २ , ३ तास स्वताला गंडवून घेतात . यातूनच वास्तवापासून पलायनवादाची भावना वाढीस लागते .

भारी आए... पन लय भारी नाय. ट्रॉय बीय च्या तर आसपास बी येत नाय.
दुसरा पारट पन फानार... अन असाच काइसा परतिसाद देनार :)

"येथील दर्शकांबद्दल काय वाटते ? "
--- मराठी दर्शक / प्रेक्षक हा केवळ १०० , २०० कोटींना व तांत्रिक करामतींना भुलून जाणारयांमधला नाही .तसेच तो चित्रपट / चित्रपट कलाकार / निर्माते / दिग्दर्शक यांना डोक्यावरही चढवणारयां मधला नाही . मराठी प्रेक्षक हा मराठी चित्रपटांच्या बाबतीत खुप चुझी / चोखंदळ आहे . त्यामुळे जे मराठी चित्रपट त्याला काळजाला भिडले नाहीत व क्रुत्रिम वाटले ते मराठी प्रेक्षकांनी नाकारले आहेत . म्हणुन त्याला ग्रुहित धरुन कसे पण मराठी चित्रपट बनवू नयेत . उदाहरणादाखल - सतिश राजवाडे यांचा 'मुम्बई पुणे मुम्बई' जेवढा चालला , तेवढे त्यांचे नंतरचे चित्रपट चालले नाहीत . स्वप्निल जोशीचे 'मुम्बई पुणे मुम्बई' , दुनियादारी जेवढे स्विकारले गेले , तेवढे इतर चित्रपट स्विकारले गेले नाहीत . सचिन खेडेकर यांचे 'मी शिवाजीराजे भोसले बोलतोय ', काकस्पर्श हे जेवढे गाजले तेवढे इतर चित्रपट गाजले नाहीत.
-- येथील -->(महाराष्ट्रातील ). तेथिल --> (तामिळनाडू , आंध्रा / दक्षिण भारतीय प्रदेश)---
"त्यास २५० कोटी घालणारा निर्माता कसा जबाबदार ? हे म्हणजे इतके लोक उपाशी असताना मिठाई बनवायला चितळे इ. हलवायांना लाज नाही का वाटत "
--- २५० कोटी घालणारा निर्माता हा काही सर्व साधारण नसतो . त्यांची सर्व क्षेत्रांत सर्वांपर्यंत पोहोच असते . हे जे २५० कोटी त्याच्याकडे जास्तीचे असतात ते कोठुन आलेले असतात .यांतील थोडे फार कोटी त्याने हवेत ऊडविले काय किंवा सामाजिक विकासासाठी खर्च केले काय , त्याचे फारसे काहीच बिघडणार नसते .

वीज टंचाई , प्रदुषण , ट्रॅफिक हे सर्व त्रास जर लोकांना होत असतील तर त्यांनि सरकार ला जाब विचारावा, सिनेमाच्या दिग्दरशकाला कस काय जबाबदार धरु शकता?

"आणि कपिलमुनि यांनी म्हटल्याप्रमाणे हेच चुजी, चोखंदळ मराठी प्रेक्षक ज्यांना भुलवल्या जाऊ शकत नाही ते खाणावळींच्या चित्रपटांना डोक्यावर घेत आहेत त्याचं काय"
-- खान मंडळींचे चित्रपट डोक्यावर घेण्यात तर इतर राज्यांतील प्रेक्षकांचाही मोठा वाटा आहे , मग तो गुन्हा केवळ मराठी प्रेक्षकांवर लादता येणार नाही .

"सुरवातीच्या दिवसांत दादा कोंडके व सचिन प्रभृतींचे चित्रपटांनी सिल्वर जुबिल्या दाखवल्यात महाराजा.""
-- निखळ विनोदाला मराठी प्रेक्षक नेहमीच दाद देतो .

--'मी शिवाजीराजे..' 'दुनियादारी' 'टाइमपास', 'लयभारी' या चित्रपटांना कथा , संगीत , चित्रीकरण ,अभिनय अशा घटकांचा योग्य समन्वय साधता आला . तसेच हे चित्रपट आवडलेले आणी न आवडलेले असे दोन्ही लोक मोठ्या संख्येने आहेत . बाहूबलीच्या बाबतीतही नेमके हेच झालेले आहे . हा चित्रपट आवडलेले आणी न आवडलेले असे दोन्ही लोक मोठ्या संख्येने आहेत . आवडण्याची आणी न आवडण्याची प्रत्येकाची मते , कारणे वेगवेगळी आहेत . आणी प्रत्येक जण हा त्याच्या त्याच्या जागी योग्य आहे . "आम्हाला डिडिएलजे , हम आपके है कौन , कुछ कुछ होता है हे असले हाय फाय चित्रपट आवडले नाहीत . त्यापेक्षा थोडा हळूवार थोडा रफ टफ असा अजय देवगण - काजोल यांचा 'प्यार तो होनाही था' हाच आवडला " असे सांगणारे बरेच जण आहेत . ते त्यांच्या जागी बरोबरही आहेत .
-- तर 'नॉट ओन्ली मिसेस राउत', 'विहिर', 'किल्ला', 'हजाराची नोट' हे चित्रपट यामधील काही घटकांमध्ये कुठेतरी कमी पडले .
हिंदीमध्ये सूद्धा असे प्रकार झाले आहेत ( गाईड , कागज के फूल ) . जसे की गाईड हा चित्रपट सुरुवातीला लोकांना उमगलाच नाही . २ ,३ वेळा पाहिल्यावर मग प्रेक्षकांना त्यातील अर्थ / आशय समजू लागला . अजुनही समजुन घेत आहेत .

चित्रपट हा भव्य आहे म्हणुन तो सर्वांना आवडलाच पाहिजे हा हट्ट धरण्यात काहीही अर्थ नाही .
तसेच एकाला एखादा चित्रपट आवडला म्हणुन तो दुसरयालाही आवडलाच पाहिजे हा अट्टाहास धरून उपयोग नाही .
हा चित्रपट आवडलेले आणी न आवडलेले असे दोन्ही लोक मोठ्या संख्येने आहेत . आवडण्याची आणी न आवडण्याची प्रत्येकाची मते , कारणे वेगवेगळी आहेत . आणी प्रत्येक जण हा त्याच्या त्याच्या जागी योग्य आहे .
भव्य चित्रपट हे उधळपट्टी आहेत, ते पैसे समाजसेवेसाठी खर्च करावे - हे एखाद्याचे वैयक्तीक मत असू शकते . मग ती दुसरयाला पटोत वा ना पटो .

१."चित्रपट बनवणे हे म्हणजे पुस्तक वाचण्याएवढे सोपे काम नाही हे एकदाचे समजून घेतले पाहिजे. एक दहा सेकंदाचा शॉट बघायला आपल्याला दहाच सेकंद जरी लागत असले तरी तो शॉट आपल्यापर्यंत पोचवायला हजारो तंत्रज्ञ, कलाकार आणि व्यावसायिक झटलेले असतात. तो शॉट पर्फेक्ट येण्यासाठी कदाचित त्यांनी शेकडो तास घालवले असतात. एक उडी नीट मारली गेलेली अचूक पद्धतीने येण्यासाठी कदाचित नायकाला अक्षरशः दिवसभर तेच करत राहायला लागलेले असते. पडद्यावर दिसते तेवढे सोपे ते खचितच नसते. तेच काम न थकता, न चिडता, अचूक येण्यासाठी कमालीची सहनशिलता आणि कामामधे अढळ श्रद्धा लागते. तुम्ही आम्ही ज्या सहज भावनेने आणि क्षुल्लक महत्त्व देऊन एखादा चित्रपट बघत असतो त्याच सहजतेने तो तयार झालेला आहे असे आपल्याला वाटत असते. पण तसे नसते.""
२."कारण 'मी शिवाजीराजे..' 'दुनियादारी' 'टाइमपास', 'लयभारी' हे तद्दन बाजारू चित्रपट होते."
--- जेव्हा तुम्ही वरिल चित्रपटांवर बाजारूपणाचा आरोप करता , तेव्हा या चित्रपटांतील कलाकार , तंत्रज्ञ , सर्व टीम या सर्वांचाच , व त्यांच्या कष्टांचा अपमान करता . मग तेव्हा स्वताच्या सोयीने मारलेल्या दुतोंडीपणाच्या कोलांट्याउड्या चालतात का ?

बाहुबली मधून व्यवस्थापन विद्या पण चांगली शिकवली आहे

========================

आजची स्वाक्षरी
बाहुबली बघा व्यवस्थापन नीती शिका

"हे तुमचे वैयक्तीक मत आहे . गुड ! पण हे तुम्ही सार्वजनिक पटलावर मांडला आणि त्याचा समर्थन केलात की की प्रतिवाद होणार"

"आता तुम्ही व्यक्तिगत आवडीचा, जो कायमच वादातीत आहे असा, अगदी गैरलागू मुद्दा घेताय जो या चर्चेत मांडलाच नव्हता. "

--- सार्वजनिक पटलावर बहुतेकजण आपापले व्यक्तिगत / वैयक्तीक मत / द्रुष्टीकोणच मांडत असतो. त्या प्रमाणे मी आपले वैयक्तीक मत मांडले . व पुढील प्रतिसादांतून त्याबद्दल उपस्थित झालेल्या शंकांना उत्तरे देताना या मताबद्दलचे विचार मांडले .

"असो. शब्दांचे खेळ करून तुमचा मूळ मुद्दा तुम्ही विसरून जाऊ नका. लक्षात आहे ना "भव्य चित्रपट नको, समाजकार्य हवे"
-- या बद्दल मी लिहिलेच आहे . भव्य चित्रपट हे उधळपट्टी आहेत, ते पैसे समाजसेवेसाठी खर्च करावे - हे एखाद्याचे वैयक्तीक मत असू शकते . मग ती दुसरयाला पटोत वा ना पटो .

"बाजारू म्हणजे कमर्शियल/व्यावसायिक ही व्याख्या आहे. तुमची काही वेगळी आहे का "

--इथे शब्दांचे खेळ कोण खेळत आहे ? आधी नको ते शब्द वापरायचे आणि नंतर सारवासारव करून त्याचे केविलवाणे समर्थन करायचे हा प्रकार जूना झाला . स्वताच्या आवडत्या चित्रपटांच्या तंत्रज्ञांची भलावण करायची आणी नावडत्या चित्रपटांना बाजारू संबोधून त्यातील तंत्रज्ञांची , त्यांच्या कष्टांची हेटाळणी करायची . आणी हा
दुटप्पीपणा ढोंगीपणा उघडकीस आला की शब्दांची फिरवाफिरव करून पळवाट काढायची आणी वारा येईल तशी पाठ फिरवायची . अशा दुतोंडीपणाला काय बोलणार

माझे वैयक्तीक मत हे माझ्या वैयक्तीक विचार / अनुभव / निरिक्षण यांवर आधारीत आहे .
कुणा दूतोंडी इसमाने टुकार दमबाजी , भंपक दमदाटी व पुचाट अरेरावी केली म्हणून मी ते बदलणार नाही.
माझ्या प्रतिसादातून मी मराठी प्रेक्षकांचे , मराठी सिनेमांचे , मराठी तंत्रज्ञांचे कौतूक केले आहे . तुमचा मात्र मराठी सिनेमांवर , मराठी तंत्रज्ञांवर त्यांच्या यशाबद्दल असणारा राग , जळफळाट , दूटप्पीपणा बाहेर पडला आहे . एकिकडे सिनेमा बनविण्यामागील तंत्रज्ञांचे कष्ट यांवर गळा काढायचा व दुसरीकडे वरील सिनेमांना हिणवून त्यातील तंत्रज्ञांच्या कष्टांचा अपमान करायचा , व परत त्याचेच रेटून समर्थन करायचे यांतून तुमच्या दूतोंडीपणाबरोबरच तुमचा निर्ढावलेपणा ही उघडकीस आला आहे .
दूसरयाला दांभिकपणे अक्कल शिकवण्यापेक्षा स्वताचा फालतू दूटप्पीपणा कमी करा . कुणा दूतोंडी इसमाकडून बिनकामाची अक्कल शिकण्याइतके बूरे दिन सुदैवाने आलेले नाहीत .