एका डेटींगची गोष्ट

अभिशेखि's picture
अभिशेखि in जनातलं, मनातलं
27 Apr 2015 - 6:41 pm

समोर किमान पाच हजार तरुण-तरुणी. अक्ख्या तरुणाईला वेड लावणारा गायक आणि त्याच्या सोबतचे अजून चार जण. गेले तीन तास त्यांच्या गाण्यांच्या बोलावर आणि गिटार, ड्रमच्या तालावर तरुणाई डोलत होती. कार्यक्रम शेवटाकडे यायला लागला. अक्ख्या वातावरणात संगीत पसरून गेलं होतं. शेवटचं गाणं सुरु होणार इतक्यात त्या ‘celebrity’ गायकाने त्याला बोलावलं. त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला. चीत्कारणाऱ्या ‘crowd’ कडे बघत गायक म्हणाला ” Thanks Bro, This event was possible only because of you”. क्षणार्धात अक्ख्या गर्दीतून त्याच्या नावाच्या आरोळ्या निघाल्या. तो निवांत हसला आणि गर्दीकडे पाहत त्याने एक फ्लाइंग किस दिला. गायकाने हातात माईक घेतला आणि सूर छेडले, “तुम हो तो गाता है दिल.…”
तो backstage ला आला. त्याच्यासमोर त्याची अक्खी टीम उभी होती जी त्याच्यासोबत गेले महिनाभर दिवसरात्र राबत होती. त्या सगळ्यांच्याच चेहऱ्यावर समाधान होतं. त्याने सगळ्यांना सूचना दिल्या, जबाबदाऱ्या वाटून दिल्या तसंही कार्यक्रम संपल्यात जमा होता. पुढचं काम आपली टीम नीट करेल याची त्याला खात्री होती. तो बाहेर आला. त्याने सिगारेट शिलगावली. घड्याळात पाहिलं, दीड तास उशीर. “Shit , Man!!! थांबली असेल का ती?? असेल थांबली असेल. आज खरंतर इतका महत्त्वाचा कार्यक्रम तरीही आपण तिला भेटायला तयार झालो. निघता आलं असतं खरंतर, पण जबाबदारी पडते मुख्य माणूस म्हणून. तिला दिलेली वेळ आणि आपलं काम यात आजपण कामाने बाजी मारली. ठीक आहे दीड तास उशीर झालाय, पण थांबली असेल ती. विचारांच्या गणगणीत त्याने मोबाईलकडे सुद्धा पाहिलं नाही. सिगरेट विझवली, बाइकला किक मारली आणि निघालासुद्धा. निघता निघता इतकंच पुटपुटला. “ती नाही जाणार आजची ‘डेट’ सोडून.”
चेहऱ्यावर भलं मोठ्ठ हसू घेऊन ती तितक्याच मोठ्ठ्या बेडरूम मध्ये शिरली. आत गेल्या गेल्या ती मोठ्ठ्या आरशासमोर उभी राहिली. स्वतःशीच हसून तिने स्वतःलाच पाच वेगवेगळ्या पोझेस मध्ये पाहिलं. प्रत्येकवेळी आपण तितक्याच सुंदर दिसतोय याची खात्री झाल्यानंतर ती आरशावर बेहद खुश झाली. तिने हातात मोबाईल घेतला. तीन दिवसांपूर्वी त्याने सांगितलेलं “आपण चार दिवसांनी भेटूया. मला असं वाटतंय आपल्याला दोघांनाही एकमेकांशी काहीतरी महत्त्वाचं बोलायचंय.” तिने ते एक वाक्य पुन्हा पाचवेळा वाचलं. कसं कळतं न त्याला मनातलं सगळं!!! असा एक उनाड विचार तिच्या मनात डोकावला आणि त्यासरशी तिचे दोन्ही गाल हलके गुलाबी झाले. चार दिवसातले तीन तर गेले म्हणजे उद्याच संध्याकाळी जायचंय त्याला भेटायला. तिने कपाटातले सगळे टॉप बाहेर काढले. अक्खा बेड बघता बघता रंगीत झाला. त्याकडे बघता बघता ती स्वतःशीच बोलायला लागली, “त्याला आवडणारे एकूण रंग तीन. त्यातले दोन रंग मलाही खुलून दिसतात. (म्हणजे मला कुठलेही रंग खुलून दिसतात म्हणा!!) बरं . तर त्या दोन रंगांच्या सहा छटांचे एकूण दहा टॉप आहेत. त्यातला एक निवडायला हवा.” तब्बल तीन तासांनी ती बेडरूम मधून बाहेर पडली. उद्याच्या संध्याकाळचा सगळा ‘लूक’ फायनल करून.
आज उशीर करायला नको. हे डोक्यात ठेवून तिने वेळेत आटोपलं अगदी काल ठरवलेल्या ‘लूक ‘ नुसार जसच्या तसं. आपण तर निघतोय वेळेवर.. त्यानेही वेळेत यायला हवं. कसलातरी इवेन्ट आहे म्हणत होता, हा मनुष्य एक अक्खा दिवस देऊ शकत नाही संध्याकाळ मागितली फक्त, तर ती सुद्धा इवेंट manage करून येतो असं म्हणालाय. नाही करणार आज उशीर. आजची ‘डेट’ मिस नाही करणार तो. विचारांच्या चक्रात बुडालेली असतानाच तिने कारचा दरवाजा उघडला आणि ती आत बसली. आरशामध्ये तिने पुन्हा स्वतःला पाहिलं आणि स्वतःवर निहायत खुश झाली. आजच्या ‘डेट’साठी ती परफेक्ट दिसत होती

कारमधल्या शक्य त्या प्रत्येक आरशात पाहून,स्वतःशीच हसत, स्वतःवर निहायत खुश होत आणि ह्या आरशांमध्ये जितक्या निवांतपणे पाहता येतं, स्वतःला निरखता येतं तितक्याच निवांतपणे त्याच्यासोबत राहून त्याच्यात हरवून जाता येईल का हा बराचसा रोमांटीक आणि तितकाच अव्यवहार्य विचार करत ती कारमधून उतरली आणि हॉटेलात शिरली. तो आला नव्हताच. उत्साहात टेबलसुद्धा तिनेच बुक केलं होतं. तिथे जाउन ती बसली. कधी येईल तो? किंबहुना येईल तरी का हा प्रश्न तिला छळत होता. वेटरने आणून दिलेल्या मेनुकार्डची पानं उलटत ती बरीच मागं जाउन पोचली. पार कॉलेजपर्यंत. कॉलेज, नुसत्या नावासरशी आठवणी भरभर गोळा झाल्या. तो पहिल्यांदा कॉलेजात भेटलेला. नाही. भेटलेला तसा शाळेतच पण भावलेला कॉलेजात असताना. प्रचंड बिझी असायचा तेव्हापासूनच. बोलायचा ते फक्त त्याचे इवेन्ट्स, अचीवमेंटस, आणि त्याचा ‘बिझी’नेस याबद्दलच. बरचसं काही ठरवलेलं त्याने आयुष्याबद्दल. काय मिळवायचं, कधी मिळवायचं आणि कसं मिळवायचं ते. भेटी व्हायच्या तेव्हाही तो तसाच असायचा. कायम घोड्यावर. तिच्यासाठी ती भेट असायची पण त्याच्यासाठी मात्र फक्त ‘मीटिंग’. निदान तसं वाटायचं तरी. भेटीचा एक तास झुर्र्कन उडून जायचा. तासभर ती शोधत रहायची त्याच्या आयुष्याच्या चित्रातली त्याची जागा. तिला मात्र रिकाम्याच हाताने परतावं लागायचं नेहमी. आणि तो ???

तो निघून गेला असायचा बाईकला किक मारून. या बाईकवरूनच तिला भेटायला जायचा तो. आजच्यासारखा. चाकांच्याच गतीने त्याचं मनही भूतकाळात जायला लागलं. आवडायची ती त्याला आधीपासूनच, पण तरीही आयुष्याच्या चित्रात तिला कुठं बसवावं हे त्याला उमगायचं नाही. त्याचं चित्र आधीपासूनच तयार होतं. काम, ध्येय, यश या सगळ्यात तिला कुठं ठेवावं? ‘background’ला ? ते मान्य नव्हतं त्याला. पण मग मूळ चित्रात घातलंच तर तितका वेळी देऊ शकणार नव्हता तो तिला. कदाचित मग स्वतःच्या चित्रापेक्षा ‘दोघांच्या’ चित्रात जास्त गुंतून जाऊ असं वाटायचं त्याला. भविष्यातल्या यशाचं चित्र काढायचं असेल तर आजचा वर्तमान काम सोडून बाकी कुणासोबत शेअर करायची त्याची तयारी नव्हती. आणि तिची???
भूतकाळाचा बराचसा पल्ला पार करून आता ती वर्तमानात आली. भविष्याचा विचार करताकरता ती अधिकच कन्फ्यूज झाली. त्याच्यासोबत आयुष्य काढायचं तर त्याचं कामच तिची “सौतन” झाली असती. तिला ते नको होतं. तिला तो फक्त तिचा म्हणून हवा होता. त्याला बाकी कुणाहिसोबत ‘शेअर’ करण्याची तिची तयारी नव्हती. हळूहळू तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. तिने मेनुकार्ड बंद केलं आणि वेटरला बोलावलं. त्याला वाटलं मगाचपासून “नक्की काय मागवायचं?” या विचारात असणाऱ्या म्याडमनी ओर्डर फायनल केलीये…

त्याचं मात्र काहीच फायनल होत नव्हतं. एका क्षणी त्याला वाटायचं आपलं काम हेच आपलं पाहिलं प्रेम आहे. खात्री होती त्याला कि जितकं प्रेम कामावर करतोय तितकं तिच्यावर करूच शकणार नाही आपण. पण तरीही प्रत्येक वेळेस तिला भेटला कि ही खात्री, विश्वास क्षणार्धात डळमळायला लागायचा. मग तो तिच्याशीही कामाबद्दलच बोलत राहायचा. ‘फोकस’ ढळू नये म्हणून. आज मात्र आपण हिच्याशी ‘आपल्या’बद्दल बोलायला हवं. विचारांच्या तंद्रीतच हॉटेल आलं. त्याने बाइक पार्क केली. “गुड इविनिंग साहेब” म्हणणाऱ्या दारवानाकडे जवळ जवळ दुर्लक्ष करीत तो वेगाने आत शिरला आणि त्याची अस्वस्थ नजर अक्ख्या हॉटेलभर फिरली.

“छोट्याशा विश्रांतीनंतर आमच्या या ‘talk show” मध्ये तुमचे पुन्हा एकदा हार्दिक स्वागत. आपण जाणून घेतोय महाराष्ट्रातल्या एका सुप्रसिद्ध बिझनेसमनच्या आयुष्याची कहाणी त्यांच्याच शब्दांत.” अँकरच्या या शब्दांनी तो भानावर आला. खूप वर्षांपूर्वी घडलेल्या त्या डेटची गोष्ट तो आज सगळ्यांसमोर सांगत होता. “हं , तर सर , तुम्ही असे हॉटेलचा दरवाजा जवळजवळ ढकलतच आत पोचलात. तुमची अस्वस्थ नजर अक्ख्या हॉटेलभर फिरली. आणि पुढे? ती होती का सर तिथे?? तुमची वाट बघत ती थांबली होती का?? ” तो हसला. पुन्हा भूतकाळात गेला. क्षणभर थांबून पुन्हा वर्तमानात आला. पक्का बिझनेसमन होता तो. सगळंच काही उलगडून सांगणार नव्हताच. चारचौघात काय बोलायचं आणि किती बोलायचं याचं चांगलंच भान त्याला तेव्हाही होतं आणि आज इतक्या वर्षानंतर तर ते अजुनच पक्कं झालं होतं. तो म्हणाला, ” तशी तर आयुष्यात मी केलेली कुठलीच ‘मिटिंग’ निष्फळ गेल्याची मला आठवत नाही. त्यामुळे ती ‘मीटिंग’ सुद्धा… तो अर्थपूर्ण हसला. फक्त त्या दिवशी, ‘मिनिट्स ऑफ मिटिंग” काढायचे राहून गेले. आणि हे म्हणतानाच, त्याला जाणवलं “अरे अजूनही आपण त्या डेट ला मिटींगच म्हणतो. तिला हे अजिबात आवडत नाही खरंतर. चालायचंच मूळ स्वभाव बदलता येत नाहीच म्हणा.” “म्हणजे सर ती डेट सक्सेसफुल झाली म्हणायची तर!!” तो पुन्हा हसला आणि म्हणाला,” प्रत्येक यशस्वी पुरुषाच्या मागे एक ‘डेट’ असते अशी नवीन म्हण काढायला काही हरकत नाही…”
तिने tv बंद केला. बेडरूममध्ये जाऊन कपाटात ठेवलेली डायरी काढली. तसं बऱ्याच दिवसांनी त्याने डेटची आठवण काढलेली. तिथेही तो डेटला ‘मीटिंग’च म्हणाला, नाही म्हटलं तरी तिला लागलंच ते. आताशा सवयही झाली होती. त्याचं काम आणि त्याच्या कामाच्या टर्मिनोलाॅजिस यांना ती सरावली होती. तिने डायरी उघडली. त्या पानात नेहमीच बुकमार्क ठेवलेला असायचा. कारण त्या पानापाशीच तिच्या आयुष्यातला एक चाप्टर संपून दुसरा सुरु झाला होता. मनातल्या मनात ती डायरीमधला मजकूर वाचू लागली. “कळत नव्हतं काय करावं, थांबावं कि निघावं. नात्यांबाद्द्ल विचार करायला लागले. नातं टिकवायचं म्हणजे तडजोड आलीच. नाती असतात बॅलंसशीट सारखी. अॅसेट आणि लायबिलीटीजचा खेळ. त्याच्या ज्या गोष्टी आवडत नाहीयेत त्यात प्रेमाची अॅडीशन करायची आणि तरीही हिशोब कधी मागाय्चाही नाही आणि चुकताही करायचा नाही. जमेल का आपल्याला हे?? इतक्यात त्याच्याशी नजरानजर झाली. तो आवेगाने समोरच्या खुर्चीवर येउन बसला. बरचसं काही बोलला. नेहमीसारखा तोच बोलला पण आज नुसता स्वतःबद्दल नाही तर ‘दोघांबद्दल’ बोलत होता. त्या बोलण्यातून मला तो आणि त्याला मी जास्त समजत गेले. त्या ‘डेट’ने आमच्या नात्याचा पाया घातला. उशीरा येऊनही त्याने ‘मीटिंग’ सक्सेसफुल केलीच.” तेव्हापासून मी ही डायरी लिहिते. ज्या दिवशी तो कामाला जास्त वेळ देतो तेव्हा या डायरीची बॅलंसशीट करते आणि त्याच्यावरच्या प्रेमाला अॅसेटमध्ये घालून बॅलंस करते. आणि जेव्हा तो मला खूप सारा वेळ देतो तेव्हा पुन्हा या डायरीत ती आठवण लिहून ठेवते. कदाचित म्हणूनच जशी वर्षं सरत गेली तशी त्याचा बिझनेस आणि आमचं नातं प्रगल्भ होत गेलं. इतक्यात तिचा मोबाईल वाजला. ” डीअर, आज रात्री आपण डीनरला जातोय. मी घरी पोहोचेन तोवर तयार हो.” तिने डायरीत आजची तारीख लिहिली. प्रसन्न हसली. आणि त्याच उत्साहाने तयारीला लागली. ‘ती’ डेट आणि आजची ‘डेट’ . वर्षं उलटली तरी उत्साह कायम होता. फरक इतकाच होता. आज टेबल त्याने बुक केलं होतं, साडी त्याने आणली होती आणि वेळ तो पाळणार होता. इतका सारा बदल. कारण अर्थातच आता ती बायको होती आणि तो नवरा. आणि त्याला हे मनोमन पटलं होतं कि “प्रत्येक यशस्वी पुरुषामागे एक ‘डेट’ असते .”

-अभिषेक राऊत

कथाविचार

प्रतिक्रिया

टवाळ कार्टा's picture

27 Apr 2015 - 7:27 pm | टवाळ कार्टा

उत्तम

वाचल्यासारख वाटतय..आठवत नाही कुठे

अभिशेखि's picture

27 Apr 2015 - 7:39 pm | अभिशेखि

कदाचित ऐसी अक्शरे वर वाच्ले असेल :)

जेपी's picture

27 Apr 2015 - 7:55 pm | जेपी

तरीच आठ वत नव्हत..

एक एकटा एकटाच's picture

27 Apr 2015 - 9:08 pm | एक एकटा एकटाच

चांगल लिहिलय

स्पंदना's picture

28 Apr 2015 - 5:58 am | स्पंदना

छान लिहीता तुम्ही, म्हणजे सुरवातीच्या घटना आणि शेवट यामध्ये मध्येच कोठे तरी ट्विस्ट येउन जाते, अन ती अशी सॉफ्ट असते की ती ट्विस्ट आहे हेच जाणवत नाही. वेगळा प्रकार लिहीण्याचा.
आवडला!

आनन्दिता's picture

28 Apr 2015 - 6:10 am | आनन्दिता

खुप आवडला!

एस's picture

28 Apr 2015 - 2:50 pm | एस

छान!

पीसी's picture

28 Apr 2015 - 5:06 pm | पीसी

खुप आवडल...छान लिहिलय...