व्हय ओ भैय्या

“व्हय ओ भैय्या, त्या अक्षयच्या लेकराचे नाक कसलं सरळ आसंल ओ”
“गोर्या ते टेबल बघ रे आधी सात नंबरचं, आणि कोण बे अक्षय?”
“ओ भय्या आताच कट केलाव की सात नंबर. गेलं पण गिराइक.”
“बर बर, अक्श्या कोण रे, ते जाधवाचं का?”
“नाय ओ, आपला अक्षयकुमार पिच्चरमदला. तेच्या बायकोचबी नाक कसलं सरळ हाय. ह्यो बी लैच स्मार्ट आन नाकेला हाय तवा लेकरू कसलं आसंल आं?”
“तुला काय करायचंय बे, का तुझी पोरगी देणारेस का त्याला?”
“ह्याह्याह्या आपला अजून लग्नाचा पत्ता नाय, पण उगा माहिती असलेली बरी”
“मग इज्जतीत काम कर, नायतर अक्षयकुमारकडे तुझा पगार माग आता.”

गोरख बिचारा टीव्हीकडे बघत बघत एका रिकाम्या टेबलावर टेकतो. बाकी वेटर पोरांना टाईमपासला नवीन विषय मिळतो.

हा आमचा गोरख, वय वर्ष २२ शिक्षण काय नाय, काम वेटर,
जरा टेबल रिकामं असलं का हा आलाच. काऊंटरवरून वाकवाकून पाहात जगाच्या चौकशा करत.
कारण एकच “पण उगा माहिती असलेली बरी”

दिसायला सावळा असला तरी नाकी डोळी देखणा, तब्येतीत उंचापुरा, आडमाप, जरा फिनिश असता तर पार युवराजसिंग. मार खाल्ला फक्त मेंदूत. पॅकेजिंग करताना देवाने ह्याचच ढक्कन कसं ढिलं ठेवलं कुणास ठाऊक. बरं ढिलं ते ढिलं आतला गॅस अजून शाबूत. मग असा फसफसतो, नाही ती माहीती गोळा करत.

ह्याच्या वयाच्या ५ व्या वर्षी आईबापानी दुनिया सोडली. आख्ख्या गावात प्रेमाने बोलणारं एकच माणूस. ती म्हणजे तीन वर्षानी मोठी सख्खी बहीण. कधी मागून, कधी पडेल ती कामे करून लेकरं मोठी झाली. बहिण नाकी डोळी नीटस.
गावातल्या उनाडांना कंटाळून १४-१५ व्या वर्षीच गावातल्याच एका वस्तादाबरोबर लग्न लावून मोकळी झाली. वस्ताद संध्याकाळी धाब्यावर तंदूर लावायचा, हि बिचारी तिथंच चपात्या भाकर्या बडवून मध्यरात्री कधीतरी नवर्याबरोबर घरी यायची. बारका भाऊ उपासपोटी तरी राह्याचा नाही. जरा कळायला लागलं तसं त्याच हाटेलातल्या पोर्याचं फडकं गोरख्याच्या खांद्यावर आलं. वस्तादाचं रोज देशी मारून बहिणीला तुंबलणं ह्या भावाला काय बघवना. एक दिवस घेतला वस्तादाला रिबिटमधी आन हाणला कुत्र्यागत. हाटेलातलं उरलंसुरलं खाऊन पण मेव्हण्याच्या हातात आलेला जोर वस्तादानं ओळखला. दुसर्या दिवशी बहीणीनं डोळे पुसत भावाला पिशवी दिली अन दार लावून घेतलं.

एकेक धाबे अन हायवेचे बार करत करत गोरख आला एक दिवस आमच्या बारच्या दारात. एक नाय़लानची पिशवी न दोन शर्ट एवढीच इस्टेट. नाव गांव विचारलं तर हा पठ्ठ्या हाटेलातल्या टीव्हीकडे एकटक बघत बसलेला.
अबे असं टीव्ही बघत काम करणारेस का विचारलं तर पहिला प्रश्न त्याचाच आला.
खरंतर तीच नांदी होती.

“व्हय ओ भैय्या, तुमचा टीव्ही भिंतीत खड्डा करून लावलाय जणू. केवढ्याचा हाय?”
“अबे ते एलसीडी हाय. असाच असतो पातळ. लै म्हाग आहे. तुला कशाला चौकशा?”
“नाही, उगा माहिती असलेली बरी”

दिवसभर नुसते पाण्याचे जग भरून ठेवत ठेवत गोरख हाटेलाला सरावला. टेबलं साफ करुन करुन वेटर बनायला वेळ लागला नाही. रोजचे कस्टमर ओळखायला येऊ लागले. कस्टमरांना पण आपुलकीनं चौकशी करणारा गोरख मालकापेक्षा जास्ती आवडायला लागला.

बारचे वेटर ही जमात तशी चाबरी, मनुष्यस्वभावाचे वेगवेगळे ब्रॅंड अगदी प्रेमाने हाताळणारी ही लोकं. हायवेवरचा लहान गावातला बार म्हणले की यात पीएचडीच. उधारी ठेवणारं गावातल गिराइक अन खटाखट पैसे टाकणारं सिटीतलं हायफाय पब्लिक दोन्हीत ताळमेळ साधावा यांनीच. चिल्लर राजकारण्यांची मग्रुरी, चमच्यांची त्यांच्या जीवावरची मस्ती उतू जायची बारमध्येच. त्यांना अन गावाची लफडी घेऊन हाटेलात येणार्या खाकीला शांत करुन घरी रवाना करावे गोरखसारख्या वेटरांनीच.

दिवसाचा पगार जसा वीसावरुन शंभरावर गेला तसा गोरख्याचा लगीन करायचा विचार पक्का झाला. मालकाची साक्ष, दिवसाचं खाणंपिणं, रोजची पगारापेक्षा जास्त टिप अन गावाबाहेरचं खोपटं एवढ्या भांडवलावर गोरख्याचे हात पिवळे झाले.

जसा संसार सुरु झाला तशा गोरख्याच्या चौकशा वाढल्या. किचनमधल्या वस्तादांपासून ते डिलरच्या सेल्समनपर्यंत एकपण माणूस त्याच्या प्रश्नातून सुटला नाही.

त्याच्या घरात पण हेच चालत असावं बहुतेक. कारण दर पंधरादिवसाआड त्याची बायको तक्रारी घेऊन यायला लागली. नवरा संशयच घेतो एवढे कारण त्या अडाणी जीवाला लै लागत असावं. लै मनस्ताप हुतो मालक असं म्हणत रडायची. मालकाच्या मध्यस्थीनं बिचारी परत जायची. गोरख्याला समजावयाला जावं तर त्याचं एकच पालुपद. “म्या हितं दिवसभर आसतो मग माझ्यामागं काय हुतय मला कळाया नगो ?”

शेवटी एका दुपारी बिचारीनं विषारी औषध पिलं अन संपवलं स्वत:ला. रितीप्रमाणे त्यावेळी गोरख जरी हाटेलात असला तरी बेड्या पडल्याच. इतके दिवस हाटेलात आलेले खाकी कस्टमर गोरख्याच्या सेवेला जागले. वेटरकडून पैसे तरी काय काढणार अन तक्रार करायला बायकोच्या माहेरीपण कुणी नाही तेंव्हा स्थितीजन्य पुरावा का काय तो ग्राहय धरुन गोरख सुटला.

परत टेबले अन कस्टमरांची सहानभूती मिळवत गोऱख्याची नोकरी चालूच राह्यली. गोरखचे प्रश्न बरेचसे कमी झालेत असं वाटलं त्याच दिवशी गोरख समोर उभा राहयला.
“व्हय ओ भैय्या, माणसाला मेल्यावर आपण कशानं मेलो हे समजतं का ओ ?”
“आता कशाला बे तुझ्या चौकश्या? जाणारं गेलं की संपतय बे सगळं”
“नाही, उगा माहिती असलेली बरी”
एक आयबी, शेंगा न थम्सप मांडा बारा नंबरला असं सांगून गोरख वळाला टेबलकडे.