तपस्या

नक्कीच. तुमचा नंबर पैला.
एकदा त्यांचा पत्ता मिळाल्यावर सा-या जगाला सांगून अखिल मानव जातीवर अनंत उपकार करून समाजाचे ऋण वगैरे फेडून प्लस मध्ये राहण्याच्या विचारात मी आहे.
( पण हे शिक्रेट सध्याच कुणाला सांगू नका )

सन १८८० ते १९५१

मराठी साहित्याचा स्वर्णीम कालखंड….वगैरे वगैरे

साहित्याच्या क्षितिजावर अनेक दैदिप्यमान तारे तळपत होते…. इत्यादी इत्यादी

काळात अनेक शिलेदार मराठी साहित्याचे कधीही भरून न येणारे नुकसान करून अन कधीही न भरून येणारी पोकळी वगैरे निर्माण करून अनंतात विलीन होत होते…. अरे रे! च च च

विविध संमेलनामध्ये टाळ्यांचा कडकडाट होत होता हार तुरे अर्पण होत होते…. वाहवा वाहवा

ह्या कशा बद्दलही तक्रार नाही.
फक्त खंत इतकीच कि ह्याच काळात बहिणाबाई होऊन गेल्या अन त्यांची कुठेही दखलही नव्हती कारण गावरान भाषा.
त्यांच्या फक्त ६१ कविता वाचल्या त्याही त्यांच्या मुलाने अन भाच्याने उतरून ठेवल्या म्हणून.
बहिणाबाईंच्या लेखनाबद्दल काय बोलाणार? इतकं सहज सुंदर आणि अर्थपूर्ण लेखन अतिशय दुर्मिळ.

फक्त एकच म्हणू शकतो

माय मराठीची
होती प्रेमाने भरवत
भूक लेकराची छोटी
गेलं वाहून अमृत